Τετάρτη 30 Μαΐου, 2007

Η είδηση πέρασε στα ψιλά γράμματα. Ακόμα δεν γνωρίζουμε ποιοί λόγοι έσπρωξαν τον νέο στην αυτοκτονία του. Πώς κατάφερε να κάνει το βήμα που θα τον οδηγούσε από τον 7ο όροφο στην άσφαλτο. Τι ένιωθε και τί σκεφτόταν λίγο πριν και κατά τη διάρκεια της πτώσης. Την αγωνία του. Και δεν θα μάθουμε ποτέ. Όπως και με τους περισσότερους αυτόχειρες.

Πέρα από το ότι το γεγονός αυτό με ταρακούνησε, -όχι τόσο η αυτοκτονία αυτή καθεαυτή, αλλά ο τρόπος που έγινε και ο τρόπος που σχολιάστηκε στα ΜΜΕ- με έκανε να ξανασκεφτώ λίγο το θέμα της αυτοκτονίας, το οποίο από μικρή βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον.

Γενικά και ίσως λίγο πρόχειρα, πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να χωρίσουμε τους αυτόχειρες σε 3 κατηγορίες. Πρώτον, αυτούς που χρησιμοποιούν την αυτοκτονία σαν ένα έσχατο τρόπο να τραβήξουν την προσοχή. Πρόκειται κυρίως για όσους κάνουν αποτυχημένες απόπειρες. Δεν θέλουν συνήθως να πεθάνουν πραγματικά, απλά στέλνουν μηνύματα SOS στους γύρω τους. Χρειάζονται τη βοήθειά τους και κυρίως την κατανόηση και την αγάπη τους.

Δεύτερον, είναι αυτοί που βρίσκονται σε απόγνωση, που έχουν σοκαριστεί από ένα γεγονός και σχεδόν παρορμητικά καταφεύγουν στην αυτοκτονία. Είτε πρόκειται για κάποια ερωτική απογοήτευση είτε για απόλυση, είτε για κάποιο άλλο γεγονός, αυτοί οι άνθρωποι αισθάνονται το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους και μια αόρατη δύναμη να τους συνθλίβει. Η αυτοκτονία γι αυτούς φαντάζει διέξοδος.

Και τέλος, υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία. Αυτοί για τους οποίους η αυτοκτονία είναι είτε συνειδητή επιλογή είτε δήλωση διαμαρτυρίας. Κάποια στιγμή ίσως γράψω για κάποιους τέτοιους αυτόχειρες...

Πολλοί λένε ότι όλοι οι αυτόχειρες είναι δειλοί. Και κυρίως ότι αυτό που κάνουν είναι ανήθικο γιατί δεν μπορείς, δεν έχεις δικαίωμα να αφαιρέσεις μια ζωή, ακόμα κι αν πρόκειται για τη δική σου. Γιατί λέει, δεν σου ανήκει, σου χαρίστηκε και πρέπει να την αξιοποιήσεις. Διαφωνώ κάθετα και με τις δυο απόψεις και κυρίως δεν αντέχω την απαξίωση που συνοδεύει τους αυτόχειρες.

Όταν η αυτοκτονία γίνεται μετά από σκέψη και σε κατάσταση νηφαλιότητας -και ναι, γίνεται συχνά έτσι- χρειάζεται μεγάλη δύναμη και θάρρος για να προχωρήσεις στην πραγματοποίησή της. Το ένστικο της ζωής είναι από τα πιο ισχυρά, αν όχι το ισχυρότερο. Και για να τερματίσεις τη ζωή σου πρέπει να το υπερβείς. Κάτι που πραγματικά δεν γίνεται εύκολα όταν είσαι ψύχραιμος και με πλήρη συναίσθηση αυτού που πας να κάνεις. Αυτοί λοιπόν οι αυτόχειρες που προχωράνε στην αυτοκτονία νηφάλια και συνειδητά, επειδή το έχουν επιλέξει κι όχι επειδή έχουν οδηγηθεί σε αυτή εξατίας της απόγνωσης, ή κάποιου γεγονότος που έχει διαταρράξει την ισορροπία τους, αυτοί τουλάχιστον -πάντα κατά τη γνώμη μου- και ασχέτως με το αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με την πράξη τους, αξίζουν το σεβασμό μας. Και το δικό μου τον έχουν.

Όσο για το ότι η ζωή μας δε μας ανήκει.. δεν ερωτηθήκαμε πριν έρθουμε σε αυτόν τον κόσμο, οπότε κατά την γνώμη πάντα, το πότε και πώς θα φύγουμε θα πρέπει να μπορούμε να το επιλέξουμε. Δεν το καταφέρνουμε πάντα - υπάρχουν και τα απρόοπτα- αλλά δεν μπορώ να καταδικάσω κάποιον που κρίνει ότι η ζωή του πρέπει να σταματήσει εδώ. Ειδικά όταν υπάρχουν θέματα υγείας στη μέση. Γι αυτό άλλωστε και είμαι υπέρ της ευθανασίας. Υπο προϋποθέσεις και με ασφαλιστικές δικλείδες, αλλά υπέρ.

Και μιας και το ποστ αυτό ξεκίνησε με μια αυτοκτονία στο Λονδίνο, να και κάποιοι αριθμοί από τις αρμόδιες υπηρεσίες. To 2004 5554 άνθρωποι αυτοκτόνησαν στο Ηνωμένο Βασίλειο, εκ των οποίων πάνω από 300 επέλεξαν την πτώση από κάποιο κτίριο ή το να πέσουν μπροστά σε κινούμενο όχημα, συνήθως τρένο. Παρόλα αυτά τα τελευταία χρόνια υπάρχει μείωση στα ποσοστά αυτοκτονίας, που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε ένα εθνικό πρόγραμμα κατά της αυτοκτονίας που τέθηκε σε εφαρμογή το 2002 και σκοπεύει να μειώσει κατά το 1/5 τις αυτοκτονίες μέχρι το 2010. Πιο συγκεκριμένα ο στόχος είναι ο αριθμός αυτόχειρων να φτάσει τα 7 άτομα ανά 100.000. Το 2006 το νούμερο αυτό ήταν 8.5, σημειώνοντας πτώση, σε σύγκριση με τα 9.4 άτομα ανά 100.000 του 1995...