Για κάποιους "ο μεσολαβητής μεταξύ της πνευματικής και αισθησιακής ζωής" (Beethoven), για άλλους "η τέχνη που βρίσκεται πιο κοντά στα δάκρυα και τις αναμνήσεις" (Wilde), για κάποιους άλλους "εκφράζει αυτό που δε μπορεί να ειπωθεί με λόγια και δε μπορεί να παραμείνει και σιωπηλό" (Hugo), κτλ κτλ. Οι προσπάθειες να ερμηνευτεί και να προσδιοριστεί η μουσική, η ουσία της, η επίδρασή της, η αξία της, είναι χωρίς τέλος.

Χωρίς τη μουσική η ζωή θα ήταν ένα λάθος, είπε o Nietzsche... Κι ο Schopenhauer την θεωρούσε την ύψιστη των τεχνών..

Μουσική...

Προσεγγίζει την ουσία μας, με έναν καθαρά αφοπλιστικό τρόπο.. αυτό των συναισθημάτων που δημιουργεί. Όλες οι άλλες τέχνες, αναπαριστούν κάτι άλλο, έχουν μια έμμεση λειτουργία, απευθύνονται στο έλλογο κομμάτι μας, ή παραμένουν κάτι χειροπιαστό... αντίγραφα ιδεών. Όχι όμως η μουσική... αυτή είναι το άυλο, η ουσία, το συναίσθημα, το "είναι". Έχει μια αμεσότητα που σπάει κόκκαλα. Ειδικά όταν δεν συνοδεύεται από στίχους και λόγια, και άρα δεν εμπλέκει τη λογική σου στη διαδικασία... σε τέτοιες περιπτώσεις ξεδιπλώνεται η μαγέια της.. κι η δυναμή της...

Τη μια στιγμή σε ανυψώνει και σε οδηγεί στη λύτρωση. Και την επόμενη, σε στοιχιώνει και σε τσακίζει στα βράχια. Κι υπάρχουν και κάποιες στιγμές, πραγματικά μαγικές, που αν σε πετύχει ανυποψίαστη, κι ευθυγραμμιστεί με το δικό σου "είναι", μπορεί να κάνει και τις δικές σου χορδές να πάλλονται.. μπορεί και να σε κάνει να δακρύσεις..