Μόλις γύρισα από μια παράσταση του Οθέλλου, στο Shakespeare's Globe Theater.

Tο συγκεκριμένο θέατρο κατασκευάστηκε το 1997, στην περιοχή Southbank του Λονδίνου και ακολουθεί το σχέδιο των ελισαβετιανών θεάτρων. Όπως και το αρχικό θέατρο (το οποίο χτίστηκε το 1599 από την θεατρική κομπανία στην οποία ανήκε ο Shakespeare, καταστράφηκε το 1613 από φωτιά, ξαναχτίστηκε την επόμενη χρονιά και τελικά έκλεισε το 1642) δεν έχει οροφή και αποτελείται από τη σκηνή, μπροστά στην οποία βρίσκεται η ανοιχτή κυκλική πλατεία, που περιβάλλεται ένα επίσης κυκλικό οικοδόμημα που στεγάζει 3 επίπεδα καθισμάτων. Στο παλιό θέατρο - του οποίου η τοποθεσία είναι μόλις 180 μέτρα μακριά- παίχτηκαν μερικά από τα πιο γνωστά έργα του Shakespeare όπως τα Julius Caesar, Macbeth, Othello, King Lear και Hamlet. Το σύγχρονο θέατρο λειτουργεί από Μάιο μέχρι Οκτώβριο, ενώ το χειμώνα χρησιμοποιείται για εκπαιδευτικούς σκοπούς.

Η παράσταση ήταν πραγματικά πολύ καλή, αλλά κράτησε 3.5 ώρες... και ομολογώ ότι το πρώτο μισό ήταν αρκετά κουραστικό.. Ειδικά στην αρχή, δυσκολευόμουνα πολύ να παρακολουθήσω.. Ευτυχώς το έργο είναι γνωστό έτσι μπορούσα να καταλάβω τί γινόταν παρόλο που στο πρώτο μισάωρο καταλάβαινα μια στις δέκα λέξεις... Στην πορεία όμως εγκλιματίστηκα και ειδικά το δεύτερο μέρος που η αγωνία κορυφώνεται, το ευχαριστήθηκα πολύ!

Αυτό που με εξέπληξε ευχάριστα, πέρα από τα κοστούμια και την όλη ελισαβετιανή ατμόσφαιρα, ήταν το ότι στη σκηνή υπήρχαν μουσικοί με όργανα της εποχής, οι οποίοι συνόδευαν την πλοκή του έργου σε κάποια κρίσιμα σημεία. Στη φωτογραφία ίσως να μπορείτε να τους διακρίνετε στα σκαλιά της σκηνής, κατά τη διάρκεια του διαλλείματος να μας κρατάν συντροφιά με τη μουσική τους...

Μετά την παράσταση, έκανα μια βόλτα κι από το μαγαζάκι του θεάτρου. Είχε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα, μαζί με τα καθαρά εμπορικά(μαγνητάκια, κονκάρδες, μπλούζες).. Πέρα από τις λογής μάσκες και τα έργα του Shakespeare, εγώ ξεχώρισα κάποια σπάνια παλιά βιβλία και μια ρωμαϊκή πανοπλία. Πραγματικά μπήκα στον πειρασμό να πάρω την περικεφαλαία... Βλέπετε, οι Ρωμαίοι είναι μια από τις πρώτες μου αγάπες.. Μικρή θαύμαζα τον Καίσαρα και ήθελα όταν μεγαλώσω να γίνω αυτοκράτορας.. Και φυσικά το πρώτο βήμα για να το πετύχεις εκείνη την εποχή είναι να γίνεις στρατηγός.. Εξού και το ενδιαφέρον για την περικεφαλαία... :-) Τελικά συγκρατήθηκα.... και το ενδιαφέρον μου τράβηξε ένα άλλο αντικείμενο.. Μια πένα φτερού..

Ναι το ομολογώ.. Με έλκουν όλα όσα σχετίζονται με το γράψιμο.. Βουλοκέρια, σφραγίδες, πένες, μελάνια... Δεν ξέρω γιατί.. Με μεταφέρουν σε μια άλλη εποχή.. Τότε που η τεχνολογία δεν ήταν τόσο προηγμένη.. Τότε που δεν υπήρχαν email και SMS.. Τότε που το γράψιμο ήταν μια ιεροτελεστία.. Αυτή η πένα με έβαλε σε σκέψεις..

Μου αρέσει πολύ να γράφω γράμματα.. και να λαμβάνω.. Είναι μια μορφή επικοινωνίας που αν και χαμένη, για μένα έχει παραμείνει σημαντική. Το να γράψω ένα γράμμα δεν είναι κάτι απλό, κάτι που γίνεται στο πόδι. Απαιτεί μια ολόκληρη διαδικασία μέσα μου, πρακτική όσο και ψυχολογική. Πρέπει να βρω χρόνο, να κάτσω ήρεμα και να σκεφτώ. Να πάρω το χαρτί στα χέρια μου, το οποίο θα έχω προσεχτικά διαλέξει - ναι, γιατί μου αρέσουν οι λεπτομέρειες, και σε αυτές κρύβεται όλη η μαγεία αυτής της ιεροτελεστίας - να σκεφτώ τί θέλω να πω και πώς θα το εκφράσω - μουτζούρες σε ένα γράμμα είναι κάτι απαράδεκτο, εκτός αν υπάρχει σοβαρός λόγος - να διαλέξω το στυλό ή την πένα που θα χρησιμοποιήσω και το χρώμα - να γλιστράει αβίαστα στο χαρτί και να ταιριάζει με αυτό- και μετά σε απόλυτη σχεδόν ησυχία να αρχίσω να γράφω.. Να νιώθω την υφή του χαρτιού καθώς το χέρι περνάει πάνω του, να ακούω το ελαφρύ γρατζούνισμα.. Και μετά, όταν ολοκληρώσω το γράψιμο, έρχεται εκείνη η πιο όμορφη στιγμή.. Η στιγμή που κλείνω τον φάκελο κι ετοιμάζω το βουλοκέρι.. Ναι.. θα βγάλω το κερί, θα πάρω τον αναπτήρα και θα το λιώσω, να στάξει πάνω στο φάκελο και μετά πρωτού κρυώσει θα βάλω τη σφραγίδα μου.. Όπως παλιά, οι αυτοκράτορες... Βουλοκέρι.. στους περισσότερους φαίνεται αστείο. Αλλά για μένα είναι η σημειολογία της κίνησης που μετράει. Παλιά το βουλοκέρι έμπαινε για να δηλώσει τον αποστολέα αλλά και να διαφυλάξει ότι το γράμμα δεν έχει διαβληθεί. Έτσι και τώρα. Το βουλοκέρι δηλώνει εμένα, και επειδή με το γράμμα μοιράζομαι ένα κομμάτι μου μαζί σου, το περιεχόμενο είναι πολύτιμο, και άρα άξιο να διαφυλαχτεί.

Αλλά και το να λαμβάνω γράμματα έχει τη μαγεία του, όταν πρόκειται για γράμματα προσωπικά φυσικά και όχι λογαριασμούς ή διαφημιστικά.. Δεν μου αρέσει να σκίζω το φάκελο.. Μου μοιάζει σαν έλλειψη σεβασμού. Προτιμώ να περιμένω λίγο και να χρησιμοποιώ έναν χαρτοκτόπτη.. Εξάλλου είναι αυτή η μικρή παράταση που σου δίνει χρόνο να σκεφτείς τί μπορεί να σου έχει γράψει ο άλλος, που σε βάζει σε κατάσταση αναμονής και εξάπτει την περιέργιά σου... Και μετά, όταν έρθει η ώρα, αυστηρά μόνη μου, θα ανοίξω το γράμμα.. Εντάξει δυστυχώς δεν περιμένω ο άλλος να έχει επενδύσει τόσο χρόνο όσο εγώ για να το γράψει, αλλά παρόλα αυτά είναι πολύ όμορφο να διαβάζεις τις σκέψεις του άλλου και να ξέρεις ότι κρατάς στα χέρια ένα κομμάτι του. Γιατί το χαρτί που τώρα είναι στα χέρια σου, ήταν πριν λίγο καιρό στα δικά του, και πέρα από τα λόγια του, σου μεταφέρει και κάτι από την παρουσία του.. Είναι μοναδικό συναίσθημα. Κι είναι κι ο λόγος που -αν και τα χρησιμοποιώ κατα κόρον- σιχαίνομαι τα email και τα μηνύματα.

Πιστεύω ακράδαντα ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι καλοί στην άμεση επαφή, πρόσωπο με πρόσωπο. Γρήγορες αντιδράσεις, ετοιμόλογοι, το μυαλό τους παίρνει χίλιες στροφές το δευτερόλεπτο. Τους θαυμάζω. Σε αυτούς ανήκει ο αιώνας μας. Και υπάρχουν κι άτομα που προτιμούν πιο έμμεσες προσεγγίσεις, που αφήνουν στον άλλο το χώρο και το χρόνο που χρειάζεται να κατανοήσει αυτά που θες να πεις, να εμβαθύνει, να τα κάνει κτήμα του και να απαντήσει με το πάσο του. Και που χρειάζονται τον ίδιο χώρο και χρόνο για να λειτουργήσουν. Άτομα που μοιάζουν να ανήκουν σε περασμένες εποχές. Σαφώς ανήκω στη δεύτερη κατηγορία.

Πόσα γράμματα έχω στείλει; Ελάχιστα..δε το σηκώνει η εποχή μας και οι άνθρωποι τα αντιμετωπίζουν με μια αδιαφορία κι επιπολαιότητα που σχεδόν με πληγώνει. Πόσα έχω γράψει; αρκετά.. χωρίς παραλήπτη, ικανοποιώντας μια καθαρά προσωπική ανάγκη -ενίοτε ψυχολογική αλλά πολλές φορές κι απλά αισθητική- και καταστρέφοντάς τα μετά. Γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς τα γραπτά μένουν, κι ό,τι μένει υπάρχει ο κίνδυνος να παρεμηνευτεί από τους ανίδεους.. Και κυρίως γιατί κάποια πράγματα πρέπει να μένουν μυστικά, να εξωτερικεύονται τη μια στιγμή οδηγώντας στη λύτρωση, αλλά να καταστρέφονται την αμέσως επόμενη. Γιατί έτσι μόνο θα τα προστατεύσει η λήθη κάτω από το μανδύα της, στερώντας από το χρόνο τη δυνατότητα να τα χλευάσει όταν αποδειχτούν τελικά όνειρα καλοκαιρινής νυχτός..