Όταν σηκώνομαι από το κρεβάτι το πρωί για να πάω στη δουλειά πάντα (μα πάντα) θέλω να κοιμηθώ κι άλλο. Σηκώνομαι με τα χίλια ζόρια και μπαίνω στο μπάνιο. Πλένοντας τα δόντια μου αναγκαστικά ρίχνω το πρώτο μου χαμόγελο. Το πρώτο χαμόγελο, πάντα απευθύνεται στον εαυτό μου, γιατί του αξίζει, που σηκώνεται από το ζεστό κρεβατάκι αδιαμαρτύρητα και είναι έτοιμος να πιάσει το τιμόνι και να αντιμετωπίσει τους υπόλοιπους μισοκοιμισμένους οδηγούς.  

Όταν φτάνω στο γραφείο (μετά από μία ώρα και ένα τέταρτο στην Εθνική Αθηνών-Λαμίας) αρχίζω τις «καλημέρες»: καλημέρα στον αλβανό στην οικοδομή δίπλα, καλημέρα στον φύλακα στην είσοδο, καλημέρα στο λογιστήριο και τέλος σε όλους του συναδέλφους μου. Καλημέρες και χαμόγελα. Έχω ακούσει ότι το γέλιο ερεθίζει τα ίδια κέντρα του εγκεφάλου που ερεθίζει και η κοκαΐνη, αλλά σαφώς πιο υγιεινά και θετικά.  

Ποτέ μου δεν θα καταλάβω τους ανθρώπους που μπαίνουν στο γραφείο και δεν λένε ούτε καλημέρα, ούτε χαμογελούν για τις επόμενες 8 τουλάχιστον ώρες που αναγκαστικά βρίσκονται εδώ. Είναι τόσο βαριά η καθημερινότητα και τόσο ανιαρή η ζωή τους; Δεν ξεχνάω βέβαια, ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν τα προβλήματά τους, άλλοι σοβαρά και άλλοι όχι τόσο, άλλα που αντιμετωπίζονται και άλλα όχι.  Όμως, όταν αντιμετωπίζεις με κατήφεια και μιζέρια τη ζωή σου, βγαίνει; Περνάει; Και η κατήφεια προκαλεί μεγαλύτερη κατήφεια, και έτσι φεύγουν οι μέρες μιας ζωής που κάθε της λεπτό δεν ξαναγυρίζει. Γι’ αυτό χαμογέλα, δεν κοστίζει απολύτως τίποτα, και μπορεί να σε κάνει να νοιώσεις καλύτερα, ακόμα κι όταν θέλεις μόνο να χωθείς κάπου και να κρυφτείς...

Στο μονοπάτι σαν θα βγεις μιας ανοιξιάτικης αυγής

να μη ξεχάσεις να της πεις μια καλημέρα της ζωής 

Μια καλημέρα είν’ αυτή, πες την κι ας πέσει χάμω

Παλάτια χτίζουν οι θεοί, κι εμείς πάνω στην άμμο 

Με τα χαράματα σαν βγεις από την πόρτα της ζωής

μια καλημέρα να τής πεις κι ας είσαι μόνος μεσ’ στη γης