Ακόμα δεν πρόλαβα καλά καλά να ξυπνήσω κι έσκασε το πρώτο τηλεφώνημα επαναφοράς...

Γκρίνια, πικρία, κλάμματα κι εγώ σε ρόλο πυροσβεστήρα... 25 λεπτά κράτησε και μου φάνηκε σαν αιώνας...

Μου ήταν αδύνατο να μη σκεφτώ τις προηγούμενες μέρες και να μην κάνω τη σύγκριση... "Πω ρε #$%^@&, άντε πάλι τα ίδια..." Και ξανά η κασέτα... και από εμένα κι από την άλλη πλευρά. Και ξανά η υπενθύμηση των προβληματικών σχέσεων που τόσο προσπαθείς να αγνοήσεις... Και ξανά το -γνωστό πλέον- ψυχολογικό κατρακύλισμα.. απλά όσο πιο ψηλά είσαι τόσο πιο απότομη είναι η πτώση...

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ, να συμμετέχετε σε μια συνομιλία/κατάσταση που να μοιάζει σαν μια καλά χορογραφημένη σκηνή. Μια σκηνή που έχει παιχτεί άπειρες φορές στο παρελθόν.. και πλέον ξέρετε τί θα πείτε και τί θα κάνετε, τί θα σας πουν και τί θα συμβεί στο επόμενο καρέ, και πώς αυτό θα επιρρεάσει τις σκέψεις και τη διάθεσή σας... Και εσείς να μην μπορείτε να κάνετε κάτι για να σπάσει αυτή η αλληλουχία-αλυσίδα..

Ευτυχώς, υπάρχει και η μουσική... η απόλυτη οδός διαφυγής...

Τελικά ίσως γι αυτό όποτε φεύγω ταξίδι, επιστρέφω με CDs... Γιατί ξέρω ότι θα τα χρειαστώ για να με βοηθήσουν στην προσαρμογή...

"O Mary don't you weep, don't mourn..."