"Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι το δηλητήριό [...] αλλάζει ποιότητα από μέρα σε μέρα, ή κι από ώρα σε ώρα, γιατί προκαλεί μια μεγάλη ποικιλία παθών σε αυτούς που έχει τσιμπίσει: άλλοι τραγουδούν, άλλοι γελάν, άλλοι κλαίνε, άλλοι φωνάζουν ασταμάτητα, άλλοι κοιμούνται ενώ άλλοι είναι ανήμποροι να κοιμηθούν, άλλοι ξερνάνε, άλλοι ιδρώνουν ή τρέμουν, άλλοι πέφτουν σε κρίσεις πανικού, τρέλας και οργής. [...] Σε μερικές περιπτώσεις η αρρώστια μπορεί να κρατήσει για 40 ή 50 χρόνια. Από τους αρχαίους χρόνους λέγεται ότι η μουσική μπορεί να θεραπεύσει το δηλητήριο [...], καθώς αφυπνίζει τα πνεύματα του νοσούντος, που είναι σε αναβρασμό." Antoine Furetiere, Dictionaire universel, 1690

Το κειμενάκι αυτό περιλαμβάνεται στο ένθετο ενός CD με τίτλο La Tarantella, Antidotum Tarantulae και μιλάει για το τσίμπημα της ταραντούλας, το οποίο έγινε η αφορμή να αναπτυχθεί στην Νότιο Ιταλία ένας χορός για να θεραπεύσει την αρρώστια αυτή.

Ομολογώ ότι καθώς το διάβαζα δεν μπορούσα να σταματήσω να βρίσκω ομοιότητες ανάμεσα στις περιγραφές των συμπτωμάτων που ακολουθούν το τσίμπημα της ταραντούλας, και αυτές που προκαλεί ο 'Ερωτας με τα βέλη του... Εξάλλου κι η αγωνία του Έρωτα, δεν απαλύνεται με τη μουσική;

Υ.Γ. Όσο για το CD, πραγματικά υπέροχο. Μελαγχολικό και ταξιδιάρικο... βγαλμένο πραγματικά από μια άλλη εποχή...