Σάββατο 16 Ιουνίου 2007 Ώρα 17.46

Βαριέμαι θανάσιμα...

Περιμένω να κατέβει το επόμενο επεισόδιο από τη σειρά Twin Peaks...γιατί ξέρω ότι αν δεν τη δω όλη δεν θα μπορέσω να ξεμπλοκάρω...

Στο ενδιάμεσο έχω κολλήσει με τραγούδια του Elvis, του Orbison και παλιά ιταλικά του στυλ A casa d'Irene...

Πήρα κάποια τηλέφωνα Ελλάδα και φτιάχτηκα... ώρες ώρες αναρωτιέμαι τί θέλω κι ασχολούμαι ακόμα...

-"Καλησπέρα!"

-"Καλησπέρα, ποιός είναι;"

-"Η Νίκη είμαι βρε, τί κάνεις;"

(παύση δευτερολέπτων, ελάχιστων αλλά αρκετών για να σημειωθούν)

-"Α! Έλα ρε Νίκη; Τί κάνεις; Πού χάθηκες;"

(εγώ που χάθηκα;;;; που αν δεν σηκώσω εγώ το τηλέφωνο δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσουμε!!)

-"Ε.. εδώ.. είχαμε εξεταστική και τώρα δουλεύω την πτυχιακή μου" (και τον κόσμο επίσης) Εσύ τι κάνεις;"

-"Καλά, όπως τα ξέρεις."

(ναι μόνο που έχουμε να μιλήσουμε από το Μάρτη.. και για να είμαι ειλικρινής όχι απλά δεν ξέρω, αλλά δεν έχω την παραμικρή ιδέα του τί συμβαίνει στη ζωή σου!)

-"Α μάλιστα, ωραία... Δηλαδή είσαι καλά;"

-"Ναι μια χαρά."

(παύση δευτερολέπτων)

-"Τα παιδιά καλά είναι;"

-"Ναι, ναι, όπως τα ξέρεις.

(πάλι όπως τα ξέρω... μάλιστα.. με υποχρέωσες...)

- Ο καιρός πώς είναι εκεί;

(συγνώμη;;; τί έγινε τώρα;; ο καιρός;;; άμα σε νοιάζει τόσο μπες στο Google και δες! έχουμε να μιλήσουμε τόσους μήνες και αυτό που έχεις να με ρωτήσεις είναι πώς είναι ο καιρός;;;;)

-"Ε... καλός, λίγο άστατος, αλλά παλεύεται"

(ξανά παύση...)

- Ξέρεις κατεβαίνω Αθήνα σε τρεις βδομάδες...

- Α μπράβο.

- "Να πάμε για κάνα καφέ...να μιλήσουμε λίγο..."

- "Ναι θα το κανονίσουμε"

(ναι είμαι σίγουρη...)

(κι άλλη παύση...)

- "Καλά.. μη σε ενοχλώ άλλο κι εγώ.. Να συνεχίσεις ό,τι έκανες."

- "Ναι, εντάξει. Θα τα πούμε"

(στάνταρ...)

- "Έγινε, φιλ-

τουτ τουτ...

- φιλιά ήθελα να πω...

Πριν φύγω για Λονδίνο πίστευα ότι είχα κάποιους φίλους. Τώρα ξέρω ότι έχω απλά γνωστούς. Να περνάμε καλά όταν βρισκόμαστε. Κάτι σαν αναλώσιμα για να γεμίζουμε τις κενές μας ώρες. Ως εκεί. Δεν θα μπούμε όμως σε διαδικασίες, ούτε και θα βγούμε από τη βολή μας για να πάρουμε ένα τηλέφωνο κάποιον που είναι κάποια χιλιόμετρα μακριά. Δεν μας είναι χρήσιμος από εκεί. Από μια άποψη καλύτερα έτσι. Να ξέρει ο καθένας σε ποιούς μπορεί να βασίζεται.

Ο Orbison τραγουδάει:

Ι close my eyes, then I drift away,
Into the magic night, I softly sway,
Oh smile and pray, like dreamers do
Then I fall asleep to dream my dreams of you...

Στο ενδιάμεσο κατέβηκε και το επομενο επεισόδιο.. για να δούμε.. "ποιός σκότωσε τη Laura Palmer;"