Μου αρέσουν πολύ οι εκδρομές κι οι εξορμήσεις. Δεν είναι ανάγκη να είναι μεγάλες σε διάρκεια. Αρκεί να έχουν ενδιαφέροντες προορισμούς ή καλή παρέα. Αν δε υπάρχουν και τα δύο, ποιός τη χάρη μου!

Προχτές λοιπόν, πήγα με μια φίλη αγγλίδα, στο Stratford upon Avon, την πόλη που γεννήθηκε ο Shakespeare. Έναυσμα η θεατρική παράσταση του Macbeth που ανέβαζε η Royal Shakespeare Society. Κι επειδή η πρώτη επαφή μου με τον Shakespeare ήταν θετικότατη, θεώρησα ότι καλό θα ήταν να δω και μια παράσταση από αυτή τη φημισμένη θεατρική "κομπανία". Αρχικά θα πήγαινα μόνη μου, το συνηθίζω άλλωστε. Είχα κοιτάξει και τα λεωφορεία και είχα ψιλοοργανωθεί, αλλά όταν μίλησα με την Kate, μου πρότεινε να πάμε μαζί, με το αμάξι της. Μου αρέσουν πολύ οι διαδρομές με το αμάξι.. αρκεί να μην οδηγώ εγώ.. χεχε.. Έτσι λοιπόν τα συμφωνήσαμε να πάμε μαζί και άφησα την όλη οργάνωση στα χέρια της.

Με πήρε τηλέφωνο την Κυριακή να μου πει τις λεπτομέρειες.. και τελικά δώσαμε ραντεβού στις 9.15 έξω από ένα σταθμό του μετρό. Η αλήθεια είναι ότι η ώρα μου κακοφάνηκε. Πολύ πρωί.. έπρεπε να φύγω από το σπίτι στις 8.15.. δηλαδή να ξυπνήσω από τις 7.. για να προλάβω να χουζουρέψω και μισή ωρίτσα.., κάτι που είχα να το κάνω από τις εξετάσεις... Τέλος πάντων.. δεν διαμαρτυρήθηκα, αλλά δεν είχα και ιδέα τί είχε οργανώσει η Kate...

Τελικό το πρωινό ξύπνημα άξιζε τον κόπο. Ο καιρός βροχερός αλλά ως γνωστόν αυτό δεν με πτοεί, κάθε άλλο. Η διαδρομή με το αμάξι ήταν υπέροχη. Πράσινο παντού.. μια στάση σε ένα γραφικότατο χωριουδάκι για να δούμε το σπίτι/αγρόκτημα της Anne Hathaways, της γυναίκας του Shakespeare. Και λέω και αγρόκτημα γιατί πέρα από το σπίτι όπου έμενε η οικογένεια, στο ίδιο οικόπεδο είχαμε τους στάβλους με τις αγελάδες, το χοιροστάσιο, τον περιστερώνα, τον κήπο με τα λαχανικά, τις χήνες, το εκτροφείο των κυνηγετικών γερακιών, το σιδεράδικο, τον φούρνο και διάφορα άλλα "απαραίτητα" για εκείνη την εποχή... Όσο για το ευρύτερο χωριουδάκι, ήταν μαγευτικό. Πολύ πράσινο, πολλά λουλούδια, κάθε σπιτάκι με τον παραδοσιακό αγγλικό χαοτικό κήπο του, και γενικά να αισθάνεσαι ότι είσαι σε άλλη εποχή. Η βροχή είχε κάνει τις μυρωδιές της φύσης ακόμα πιο έντονες και η όλη ατμόσφαιρα ήταν γαλήνια.

Μετά φτάσαμε στο Stratford upon Avon, όπου κάναμε μια βόλτα στα στενά της πόλης, ήπιαμε μια ζεστή σοκολάτα, περπατήσαμε δίπλα στο ποτάμι, κι επισκεφτήκαμε το σπίτι που μεγάλωσε η μαμά του Shakespeare, το σπίτι που γεννήθηκε ο ίδιος και την εκκλησία της πόλης. Στη συνέχεια κάτσαμε να φάμε και μέχρι την ώρα που τελειώσαμε είχε πάει ήδη 7 οπότε έπρεπε να κατευθυνθούμε προς το θέατρο.. Να σημειώσω ότι η RSC έχει τρια θέατρα στην πόλη. Εμείς θα πηγαίναμε στο Swan Τheater, που χτίστηκε το 1986 πάνω στα ερείπια του Memorial Theatre, που είχε κατασκευαστεί το 1879 αλλά καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1926, και ακολουθεί κι αυτό τη βασική χωροταξία των θεάτρων της Ελισαβετιανής εποχής, μόνο που αυτό είναι σκεπαστό.

Το έργο που θα βλέπαμε, όπως είπα, ήταν ο Macbeth.. Πραγματικά ήταν μια εκπληκτική παράσταση!!Ο ρυθμός ήταν γρήγορος κι η δράση έντονη... μόνο που.. δυστυχώς καταλάβαινα ακόμα λιγότερα από τον Οθέλλο... φανταστείτε το σαιξπηρικό κείμενο να απαγγέλεται από ηθοποιούς με βαριές σκωτσέζικες, ουαλικές και .. καραϊβικές προφορές!!! Ναι, καλά διαβάζετε.. καραϊβικές. Εγώ προσωπικά δεν θα το καταλάβαινα αλλά μου το είπε η Kate που έχει ζήσει δυο χρόνια εκεί. Λατρεύω την σκωτσέζικη προφορά.. αλλά στην παράσταση πραγματικά υπήρχαν σκηνές με έντονες στιχομυθίες που δεν μπορούσαν να καταλάβω σχεδόν τίποτα... Τέλος πάντων, κι η Κate δυσκολευόταν, οπότε αυτό με έκανε να νιώσω καλύτερα. Πάντως πολύ βίαιο το έργο.. ήξερα την υπόθεση, αλλά άλλο να το διαβάζεις κι άλλο να βλέπεις πώς αποδίδουν τους πολλαπλούς φόνους πάνω στη σκηνή.

Και κάτι που μου έκανε εντύπωση, στους θεατρικούς κύκλους λέει, ήταν γρουσουζιά να αναφερθείς στο συγκεκριμένο έργο του Shakespeare με το όνομά του. Έτσι αντί για Macbeth, λέγανε "the Scottish play", κι αυτή η παράδοση μοιάζει να έχει διατηρηθεί ακόμα και σήμερα.

Ο δρόμος της επιστροφής ήταν γεμάτος μουσική. Και λίγο πριν το τέλος πετύχαμε και τον κυπριακό σταθμό και η βραδιά έκλεισε με Βαμβακάρη... Έφτασα σπίτι στις 1.00 πραγματικά πτώμα από την κούραση, αλλά γεμάτη από καθαρό αέρα και όμορφες εικόνες. Και ένα κόμπο στο στομάχι γιατί την επόμενη είχα ραντεβού με τον επιτηρητή, δεν είχα ακόμα διαβάσει τα άρθρα που μου είχε στείλει... και κρίνοντας από την κούρασή μου, δεν υπήρχε περίπτωση να σηκωθώ νωρίς το πρωί για να τα διαβάσω... Χαλάλι... κάτι θα έβρισκα να πω... πάντα έτσι γίνεται εξάλλου. ;-)