Έχω βάλει air-condition. Έχω βάλει πλάι και τον ανεμιστήρα. Έχω βάλει air-condition και στο δίπλα δωμάτιο ώστε κάθε φορά που διψάω να μη σιχτιρίζω το υδρογόνο μου μέσα.

Το υδρογόνο το οποίο ο Ηράκλειτος το είχε σα θεό. Πίστευε ότι το νερό είναι το άλφα και το ωμέγα.

Γιατί εκείνη την εποχή όλα  τα κάνανε με το νερό. Με το νερό άνοιγε το βλέφαρο το πρωί, με το νερό ντερλικώνανε, για νερό πήγαιναν με τους φίλους τους, με νερό το βράδυ ρίχνανε δυο στροφές…

Ζήλεψε ο Ξενοφών με τους μύριους απ’ τη δόξα του Ηράκλειτου και στις δηλώσεις του που έκανε μετά την εκστρατεία εναντίον του Κύρου, φώναξε το «θάλαττα, θάλαττα!» το οποίο έμεινε στην ιστορία. Το σακουλεύτηκε ο σύγχρονος μας Πάνος Κιάμος κι έδωσε τα ρέστα του στο σουξέ «χωρίς νερό μπορώ. Χωρίς εσένα? Οοοοχι!», τοποθετώντας αυτόκλητα τον εαυτό του στη λίστα με τους φιλόσοφους της μπουρμπουλήθρας.

Κάπου στη Σκωτία όμως, πίνοντας νερό αδιάκοπα, κάποιοι λεχρίτες της τελευταίας υποστάθμης πετούσαν φελλούς σε κάτι βαρέλια. Ρίξε-ρίξε το κάνανε άθλημα με νικητή αυτόν που θα βάλει τα περισσότερα. Κορυφαίος αναδείχτηκε ο μεγάλος τεμπελχανάς ονόματι Jack Daniels, πρόδρομος του Γκάλη όσον αφορά την ευστοχία, κι ο οποίος μέθυσε απ’ την επιτυχία του, όμως δεν είχε τίποτα να πιει…

«Το βράδυ ήρθε κι ο Johnny Walker δεν φάνηκε ακόμα με τα εμφιαλωμένα» φέρεται να είπε ο Jack. Έπρεπε να κάνει κάτι γρήγορα κι άρχισε να πίνει ο,τι να ‘ναι.  Τίποτα δεν τον έπιανε. Ώσπου πήρε νερό και το ‘βρασε, το πιε και ζαλίστηκε, αυτό που αργότερα αποκάλεσαν οι Ινδιάνοι και ο Σωκράτης Μάλαμας «νερό που καίει». Κι έτσι βγήκε το ουίσκι…

Οι Ρώσοι δεν το καλοείδαν. Όχι κι οι φλώροι να μας τη βγούνε! Λόγω κρύου όμως το ποτό που θα ανακάλυπταν θα έπρεπε να είχε θερμότητα. Πήρανε νερό και ρίξανε μέσα της Παναγιάς τα μάτια, το μόνο που τους ένοιαζε ήταν με το που το πιεις, το στομάχι σου να γίνεται ρεζερβουάρ. Μόνο χρώμα δεν του είχαν δώσει. Οι Ρώσοι για πρώτη φορά και τελευταία ακολούθησαν δημοκρατικές διαδικασίες οι οποίες είχαν οικτρά αποτελέσματα. Δε βγάλανε άκρη, απόφαση δεν πάρθηκε, κι έτσι έγινε η άχρωμη βότκα…

Οι Γάλλοι, όπως είναι γνωστό, δεν είχαν αποχετευτικό σύστημα ως και το 19 αι. με αποτέλεσμα απ’ όποιο μέρος κι αν περνούσε ο κόσμος απ’ τη βρώμα άλλοι κρατούσαν τη μύτη τους, άλλοι της βάζανε επιδέσμους και κυκλοφορούσαν σαν την Άντζελα Δημητρίου μετά την εγχείρηση. Φτιάξανε τα καλύτερα αρώματα για να κρύψουν τη μπίχλα τους, αλλά ποιο άρωμα μπορεί να διαλύσει την ποδαρίλα που είχε κάνει κρούστα ως το γόνατο?

Έτσι η κυβέρνηση αποφάσισε αντί να φτιάξει αποχετευτικό, να καθαρίσει τους δρόμους ανακυκλωτικά, δηλ ο,τι βγάζουν από κάτω, να το πίνουν από πάνω! Ήταν τόσο παλιομοδίτικη η πρότασή τους που καταντούσε μεταπρωτοποριακή! Και να λοιπόν η σαμπάνια…

Οι Μεξικανοί δεν είχαν τέτοιες ανασφάλειες. Η έρημος κι ο καύσωνας κι η έλλειψη νερού τους έκανε να μην ασχολούνται με το συγκεκριμένο αντικείμενο. Μόνο να φοράνε στο κεφάλι το μακρινάρι, να βουτάνε την κιθάρα και να γρατζουνάνε ως τα ξημερώματα. Αφηρημένοι και τύποι «πέρα βρέχει» αφού εκεί ποτέ δεν έβρεχε, ακουμπούσανε στους κάκτους για να χαλαρώσουν. Η αλήθεια είναι ότι ξεκουραζόντουσαν, άλλο αν η πλάτη τους είχε γίνει σαν το χάρτη της Γιουγκοσλαβίας.

«Δεν είναι ζωή αυτή» σκεφτήκανε, και κάθισαν πάνω σ’ ένα κάκτο να βρουν το φάρμακο να γιάνει τις πληγές. Τεκίλα! Αυτό είναι! Το βάζανε πάνω και γινόντουσαν περδίκια! Μόνο που κανά-δυο τελειωμένοι την πίνανε κιόλας κι άλλοι τους κοροϊδεύανε…

Ο Ηράκλειτος αν ζούσε θα κούναγε το κεφάλι του. Γιατί απλά αποδείχτηκε ότι θεός δεν υπάρχει ένας για όλους, αλλά ο καθένας έχει το δικό του. Θα σνόμπαρε, θα βλαστημούσε, θα ήθελε να ξεχάσει την πτώση της θεωρίας και της δημοτικότητας του…

Με λίγο ούζο, λόγω καταγωγής!