Μετά από 6 ώρες ορθοστασίας, στη βροχή πώς να μην αρρωστήσεις;

Γιατί αν στην Αθήνα έχει καύσωνα, εδώ χτες έριχνε καλαπόδια. Εντάξει, δε λέω, γενικά ο καιρός είναι βροχερός τις τελευταίες μέρες -λένε ότι όση βροχή δεν έριξε το χειμώνα, μπορεί να τη ρίξει μαζεμένη αυτή την εποχή- και να μου αρέσει να βρέχομαι, αλλά το χτεσινό ήταν ταλαιπωρία. Αν εσείς εκεί ονειρεύεστε παραλίες και προσπαθείτε να ντυθείτε όσο πιο ελαφριά γίνεται, εγώ χτες έσκασα μύτη φορώντας το φανελάκι μου, ένα κοντομάνικο -προληπτικά για να καλύψω την υπερβολικά αισιόδοξη περίπτωση του να μας κάνει έκπληξη ο ήλιος- ένα φουτεράκι, και το χειμωνιάτικο αδιάβροχο μπουφάν μου. Φυσικά απαραίτητο αξεσουάρ, η ομπρέλλα. Από το πρωί έβρεχε.. οπότε το σχέδιο μας να πάρουμε τα Burger Kings μας και να κάνουμε πικ νικ στο πάρκο ναυάγησε. Τέλος πάντων, αυτά είναι λεπτομέρειες όταν έχεις καλή διάθεση.

Όταν φτάσαμε το πάρκο είχε ήδη μετατραπεί σε ένα τεράστιο λασπόλακκο. Για τις επόμενες 6 ώρες, μέχτι τις 22.30 που παίχτηκε η τελευταία νότα, η βροχή ήταν ασταμάτητη. Όταν φύγαμε, είχαμε βραχεί ως το κόκκαλο και τρέμαμε από το κρύο, ενώ η λάσπη είχε φτάσει ως τα γόνατα, -για τα παπούτσια δεν το συζητώ, απλά αγνώριστα. Αν εσείς εκεί έχετε τα κλιματιστικά στο φουλ, εγώ χτες βράδυ νοστάλγησα μια μπανιέρα με ζεστό νερό κι ένα αναμμένο τζάκι...

Αισθάνομαι την ανάγκη να αναφέρω ότι μια μεγάλη μερίδα Βρετανών είναι απλά άξεστοι. Για μεγάλο διάστημα της συναυλίας είμασταν δίπλα σε παρέες που θα ρευόντουσαν και θα κλάνανε εναλλάξ.... Και εννοείται ότι κάθε φορά αλλάζαμε θέση, αλλά ήταν πολλοί οι ..βάρβαροι. Κάποιοι δε ξεκίνησαν και λασπομαχίες. Αρχικά απλά πετώντας λάσπη ο ένας στον άλλο - με πολύ υψηλό ποσοστό αστοχίας, κάτι που έβαζε σε κίνδυνο τη δική σου ακεραιότητα- και στη συνέχεια με κανονική πάλη στις λάσπες... Σα γουρούνια ένα πράγμα... Αυτό που πρέπει να δηλώσω είναι ότι οι τουαλέτες, τις οποίες επισκέφτηκα 6 φορές, ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από αυτή που θα περίμενες για τον τόσο κόσμο που τις χρησιμοποιούσε. Και κατά ένα περίεργο τρόπο, είχε πάντα χαρτί.

Χμ.. τί άλλο; Για τη συναυλία αυτή καθεαυτή, δεν έχω πολλά να πω. Ήταν καλά, αλλά δεν ξετρελάθηκα κιόλας. Ίσως να με επιρρέασε ο καιρός και ο κόσμος, αλλά το βασικότερο νομίζω ήταν ο ήχος που -κατά τη γνώμη μου, και χωρίς να ξέρω πολλά- ήταν απαράδεκτος. Αν και όταν βγήκαν τελικά οι Aerosmith έφτιαξε λίγο.

Σήμερα, έχω δέκατα κι η μύτη μου τρέχει σα χαλασμένη βρύση. Προφανώς χτες την άρπαξα. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί η δεξιά πλευρά μου έχει βγει off. Πονάω στον καρπό - τον οποίο και έχω δέσει- εσωτερικά πίσω από το γόνατο και στον αστράγαλό μου. Κάτι μεταξύ στραμπουλήγματος και τραβήγματος νεύρων. Δεν έχω ιδέα πώς και γιατί, αλλά χτες τα απέχτησα κι αυτά, κάπου στη μέση της συναυλίας. Και όλα στη δεξιά μεριά μου...

Και κάτι άλλο... άσχετο... Κάποιος μάτιασε τον Gregory.. κι εκεί που με είχε κακομάθει απαντώντας στα email μου μέσα σε 5 ώρες, έχουν περάσει 4 μέρες κι είναι άφαντος.... Κι έχουμε 25 του μήνα, κι ακόμα δεν έχω στείλει τα ερωτηματολόγια.. κι έχω αρχίσει να αγχώνομαι, σε σημείο να σφίγεται το στομάχι μου όποτε το σκέφτομαι...

Αυτά για την ώρα. Πονάνε τα μάτια και το κεφάλι μου, οπότε πάω να πάρω το depon μου... και να φτιάξω κάνα ζεστό τσαγάκι... Ιούνιος μήνας σου λεέι μετά...