Σήμερα έκλεισε ένας μήνας από το τέλος της εξεταστικής μου. Η πτυχιακή μου είναι στο ίδιο σημείο που βρισκόταν και τότε. Στο απόλυτο μηδέν. Κι εγώ επιμένω να ασχολούμαι με άλλα πράγματα. Εντάξει, είπαμε δουλεύω πάντα υπό πίεση.. Αλλά δεν είναι ώρα να χτυπήσει το καμπανάκι; Σε 11 μέρες πετάω για Ελλάδα. Από λάθος υπολογισμούς οι διακοπές μου θα κρατήσουν ένα ολόκληρο μήνα. 22 μέρες Αθήνα και 9 Αγγλία. Αν και για να είμαστε σωστοί μάλλον πρέπει να συμπεριλάβω στο χρόνο διακοπών και τον προηγούμενο μήνα. Από τη μια το σκέφτομαι και με πιάνουν τα νεύρα μου για την κάκιστη οργάνωση του χρόνου μου... Από την άλλη, λέω "εντάξει τελευταίο ξέγνοιαστο καλοκαίρι σου είναι. Ποιός ξέρει του χρόνου πού θα βρίσκεσαι, και πόσες μέρες άδεια θα έχεις." Κι έτσι κάπως με δικαιολογώ.

Σε 11 μέρες λοιπόν έρχομαι Αθήνα. Από τις 17 Σεπτέμβρη μέχρι σήμερα ήρθα Αθήνα μια φορά 26 με 31 Γενάρη. Μου αρέσει το Λονδίνο. Μου αρέσει η ανεξαρτησία μου εδώ. Ναι, κατά κάποιο τρόπο βιώνω τη μοναξιά μου πιο έντονα, αλλά δεν είναι απαραιτήτως κακό αυτό. Κάπου στο φόρουμ έχει ανοίξει μια κουβέντα για πόλεις και χωριά. Εδώ επιβεβαίωσα ότι τελικά σαφώς προτιμώ τις πόλεις. Τις μεγάλες πόλεις δηλαδή. Στην Ελλάδα, αισθάνομαι ότι μόνιμα μόνο στην Αθήνα θα μπορούσα να ζήσω. Ούτε καν στη συμπρωτεύουσα, η οποία μου αρέσει σα πόλη, αλλά μόνο για λιγοήμερες εξορμήσεις.

Νομίζω ότι με έλκουν οι μεγάλες πόλεις, γιατί ποτέ δεν κοιμούνται. Ούτε καν τα βράδια. Όπως κι εγώ. Χρειάζομαι ένα περιβάλλον που να με κρατά σε εγρήγορση. Στην τσίτα. Να μου δίνουν διαρκώς ερεθίσματα. Ναι ίσως να είναι απρόσωπες, αλλά έχουν τη γοητεία τους. Ο παππούς μου ήταν από χωριό. Κάθε Πάσχα πηγαίναμε εκεί. Ωραία ήταν. Αλλά αυτή η γαλήνη μετά από λίγο μοιάζει με νέκρα. Μου αρέσει η φύση. Πολύ. Μου αρέσουν κι οι εκδρομές κι οι αποδράσεις. Αλλά η βάση μου είναι και νομίζω θα παραμείνει η μεγαλούπολη. Όχι μια συγκεκριμένη μεγαλούπολη. Ιδανικά θα ήθελα να ζούσα για λίγο στις μεγαλύτερες πόλεις του πλανήτη. Δυο χρόνια εδώ, ένα εκεί, τρία παραπέρα. Δεν νομίζω να το καταφέρω. Δεν ξέρω καν αν θα το κυνηγήσω. Υποχρεώσεις βλέπετε. Και πρακτικοί περιορισμοί.

Ξεκίνησα να γράψω τί έχω νοσταλγήσει από την Αθήνα, και τελικά οι σκέψεις κι οι συνειρμοί έφεραν στο νου μου ένα ποστ του Θάνου (Thank) για οριζόντιες και κάθετες γραμμές. Το ποστ θα το βρείτε εδώ. Είναι από τα πιο αγαπημένα μου και συχνά πυκνά επιστρέφω σε αυτό. Τελικά ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Η οποία πληρώνει το δικό της τίμημα. Χάνει όχι μόνο τη λεπτομέρεια, αλλά πολλές φορές και την ουσία. Εκτιμά αυτό που είχε εκ των υστέρων. Ψάχνει και ψάχνεται. Αδυνατεί να βάλει όρια. Κυνηγά το κάτι παραπάνω, το κάτι καλύτερο, ή απλά το κάτι διαφορετικό. Γοητεύεται από το άγνωστο. Θέλει να τα δοκιμάσει όλα. Κι ας ξέρει ότι θα αποτύχει. Δεν μπορεί να στεριώσει κάπου. Όχι χωρίς να καταπιέσει βασικές ανάγκες της. Είτε είναι μέρος, είτε άνθρωπος, είτε δουλειά, είτε οτιδήποτε. Νιώθει πως εγκλωβίζεται. Ή φοβάται. Ή και τα δυο. Κι έτσι τρέχει συνεχώς. Να ξεφύγει. Να προλάβει. Κάνει μικρές στάσεις για να πάρει ανάσα. Και ξανάφεύγει...

Michael Nyman για απόψε. "The heart asks pleasure first"

(Σημ. Τον τίτλο δεν τον αλλάζω γιατί δεν ξέρω τί να βάλω.)