Ένας φίλος μου έστειλε πριν λίγη ώρα ένα κομμάτι από τον νέο δίσκο του Νταλάρα κι έγινε έτσι η αφορμή να ξεκινήσω μια ακόμα αναδρομή στα τραγούδια του συγκεκριμένου καλλιτέχνη.

Ο Νταλάρας...

Ήταν πριν 10 χρόνια όταν τον άκουσα για πρώτη φορά. Στο σπίτι μιας φίλης που πια δε μιλάμε. "Ζωντανή Ηχογράφηση στην Ιερά Οδό" και "Ένας κόμπος η χαρά μου". Και κάτι έγινε μέσα μου. Ασχέτως των δυνατοτήτων της φωνής του, μου αρέσει η χροιά της. Η ζεστασιά κι η εκφραστικότητα που μου βγάζει. Είναι με διαφορά ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης. Και ναι, πιθανόν να μην μπορώ να τον κρίνω αντικειμενικά. Ωστόσο αν η φωνή ήταν το έναυσμα, ο θαυμασμός μου δεν εξαντλείται σε αυτή. Εξάλλου, δόξα το θεό. έχουμε την τύχη να έχουμε πολλούς αξιόλογους τραγουδιστές. Αυτό που για μένα τον κάνει διαφορετικό και ιδιαίτερο είναι η παρουσία του εντός και κυρίως εκτός σκηνής, οι απόψεις του, το γεγονός ότι δεν φοβάται να πει τη γνώμη του και τα όσα βγάζει μέσα από τις συνεντεύξεις του.

Σε αυτά τα 10 χρόνια, η ένταση με την οποία θα τον (παρ)ακολουθούσα θα πέρναγε από πολλές αυξομειώσεις. Πολλές φορές ίσως να άγγιξα τα όρια της υπερβολής. Από την άλλη μπορεί να πέρναγαν και μήνες χωρίς να τον αναζητήσω. Αλλά ήταν και είναι πάντα εκεί. Διαχρονική αξία στο δικό μου μουσικό στερέωμα. Σημείο αναφοράς σε διάφορα επίπεδα.

Απόψε, μετά από πολύ καιρό έβαλα στη λίστα τα κομμάτια που έχει ερμηνεύσει. Κάποια από αυτά έχω να τα ακούσω χρόνια. Κι έχω συγκινηθεί. Είχε την τύχη να συνεργαστεί με κορυφαίους στιχουργούς και συνθέτες... και να πει μερικά από τα ομορφότερα ελληνικά τραγούδια...

Δεν έχω λόγια να περιγράψω το πώς αισθάνομαι. Κάποιοι από εδώ ίσως μπορούν να με καταλάβουν. Για τους υπόλοιπους, δεν θα μπω στον κόπο να εξηγήσω.

Καλή συνέχεια σε σας και καλή ακρόαση σε μένα.

"Σε πολιτείες τρέχει, μαύρος που θα τον δει
αρματωμένος ρήγας σε κόκκινο φαρί
κόφτει στα δυο τις ρούγες, σαΐτα αστραφτερή
το μάτι του μετράει την παγωμένη γη..."