Ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο γι’ αυτήν την εκπληκτική τραγουδίστρια, μ’ αυτό το εξαιρετικό χάρισμα να σε κάνει κοινωνό της κουλτούρας και της παράδοσής της, της κουλτούρας και της παράδοσης της λατινικής Αμερικής, με λίγο αέρα από Ηνωμένες Πολιτείες στα σύνορα με την Λατινική Αμερική, όπου πρόσφυγες περπατούν χιλιόμετρα για να μπουν κρυφά στην «Γη της Επαγγελίας».  

Ζήσαμε μια ανεπανάληπτη εμπειρία με μουσική από 7 θαυμάσιους μουσικούς, από 7 διαφορετικές χώρες σχεδόν, οι οποίοι ήταν όλοι ένας κι ένας, προβολές υπέροχων φωτογραφιών και βίντεο στο background, και μια γήινη, ζεστή και χαμογελαστή «μουσική αφηγήτρια» μιας άλλης γειτονιάς του κόσμου, που όμως μας την έφερε τόσο, μα τόσο κοντά.  

Ντυμένη με παραδοσιακή μεξικάνικη αμφίεση και χτένισμα, με τις κοτσίδες της πλεγμένες σε χρωματιστές κορδέλες που έφταναν μέχρι το πάτωμα, τραγούδησε (όπως μόνο εκείνη ξέρει, νομίζω), χόρεψε, έπαιξε κρουστά και μας είπε ιστορίες για τις μουσικές και τα τραγούδια σε τρεις γλώσσες (Ισπανικά, Αγγλικά και ... Ελληνικά παρακαλώ). 

Είπε τραγούδια από όλους σχεδόν τους δίσκους της, δίνοντας βέβαια έμφαση στον τελευταίο, και είπε κι ένα κομμάτι στ’αγγλικά (που δεν το έχω ξανακούσει, κι αν κάποιος ξέρει ποιο ήταν να μου πει, παρακαλώ). 

Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ο αρπιστής (σωστό;), που έπαιζε με μια εξαιρετική άνεση και έδινε αυτή τη γλυκιά, μελαγχολική νότα στα τραγούδια είτε επρόκειτο για rancheras, είτε για παραδοσιακά. Επίσης ο εξαιρετικός ήχος των δύο cajones, που έπαιζαν σε κάποια κομμάτια ο κρουστός και ο ντράμερ (φοβερός κι αυτός). Και ο τρομπετίστας ήταν καταπληκτικός. Όλοι ήταν καλοί, δεν έχω λόγια.  

Ένα άλλο ακόμα θετικό στοιχείο ήταν ότι ο χώρος ταίριαζε απόλυτα με την αύρα της, που μοιάζει τόσο συμφιλιωμένη και κοντά στη γή, χαρακτηριστικό των λαών αυτών γενικά.  

Όλα ήταν υπέροχα, και πραγματικά πιστεύω ότι όποιος δεν ήταν στα 1000 άτομα περίπου που κατέκλυσαν το κηποθέατρο του Παπάγου, έχασε μια καταπληκτική μουσική εμπειρία.  

Μελανά σημεία ήταν η αναμονή στη ζέστη (όντως, καλό θα ήταν να ήταν λιγότερος ο χρόνος, γιατί ήταν πολλοί ηλικιωμένοι άνθρωποι), κολλημένοι στην πόρτα για να μας ανοίξουν και οι υπέροχοι κατά τα άλλα, ελληνάρες, που κατάφεραν και μπήκαν μέσα πριν ανοίξουν οι πόρτες χτυπώντας με αναίδεια τις πόρτες, και αναγκάζοντας τους υπεύθυνους να τους ανοίξουν (μόνο σ’αυτούς) πριν την κανονική ώρα.

Και τέλος οι καβγάδες για τις θέσεις, που ήταν καθαρά αποτέλεσμα της διανομής «περιορισμένων» εισιτηρίων, στα οποία δεν αντιστοιχούσαν θέσεις. 

Πάρ’όλα αυτά όμως, μας αποζημίωσε η Lila και με το παραπάνω και την ευχαριστούμε πάρα πολύ...