Μίλησα σήμερα με ένα φίλο από Αθήνα. Ψυχολόγος και μουσικός. Αυτή την περίοδο σπουδάζει, κάνει την πρακτική του, και τρέχει και για την μπάντα του. Τελείωσαν οι ηχογραφήσεις και τώρα ετοιμάζονται για φωτογράφηση και βιντεοκλίπ. Παράλληλα γράφει κι ένα διήγημα. Κι είναι στην ηλικία μου. Τέτοιους ανθρώπους τους θαυμάζω... Δημιουργικοί και ταλαντούχοι.. Και το κυριότερο; Ό,τι κάνουν είναι για τον εαυτό τους και τη δική τους ευχαρίστηση. Γιατί έχουν μεράκι κι το αγαπάνε.

Τέτοια άτομα με γεμίζουν αισιοδοξία. Πραγματικά χαίρομαι που υπάρχουν κι αισθάνομαι τυχερή όταν είναι στο περιβάλλον μου. Κατά κάποιο τρόπο φωτίζουν το χώρο μου. Ταυτόχρονα όμως με κάνουν να κοιτάζω τη δική μου πορεία... και τότε με πιάνει μια θλίψη, μια απογοήτευση... Κοντεύω τα 24... και τί έχω κάνει μέχρι σήμερα; .........

Σήμερα πήγα στη σχολή να συζητήσω με τον σύμβουλο εργασίας. Πρώτη ερώτηση που μου έκανε ήταν η εξής: "Πού θες να δουλέψεις;" .........

Τελειώνω το μεταπτυχιακό μου (αν καταφέρω ποτέ να ασχοληθώ με τη ρημάδα την πτυχιακή) και δεν έχω ιδέα τί θέλω να κάνω σαν επάγγελμα. Όσο με θυμάμαι ποτέ δεν ήξερα τί ήθελα. Σχεδόν σε όλους τους τομείς. Ενθουσιάζομαι εύκολα, αλλά το ίδιο εύκολα χάνω το ενδιαφέρον μου. Όχι γιατί το αντικείμενο (το όποιο αντικείμενο) παύει να είναι ενδιαφέρον -αντιθέτως- απλά γιατί κάτι άλλο θα μου κεντρίσει την περιέργεια... Η προσοχή μου αποσπάται εύκολα. Μου λείπει η πειθαρχία και η υπομονή που χρειάζεται για να αφοσιωθείς σε κάτι. Και γενικά έχω την τάση να αντιμετωπίζω τα πάντα με μια νοοτροπία του στυλ "χμ ας δοκιμάσω κι αυτό", "για να δούμε αυτό πώς είναι;" Δεν έχω κάποια κλίση.. κάποιο πάθος με κάτι. Με ό,τι έχω ασχοληθεί είμαι μάλλον μέτρια. Όχι κακή, αλλά ούτε και κάτι ιδιαίτερο. Μέτρια. Δηλαδή αυτό που σιχαίνομαι. Συν-πλην μηδέν...

Ο καιρός εδώ αλλάζει σχεδόν ανά μισάωρο. Βροχή, ήλιος, συννεφιά, μπόρα, ήλιος, αγέρας κ.ο.κ. Οι περισσότεροι εκνευρίζονται. Δεν τους κατηγορώ, αλλά προσωπικά μου αρέσει. Μου θυμίζει τον εαυτό μου. Τώρα άρχισε πάλι να βρέχει...

Άσχετο. Έχω δίπλα μου ένα βαζάκι με κάτι που λέγεται "lemon curd" και δεν ξέρω πώς να το μεταφράσω. Είναι λίγο λιγότερο παχύρευστο από μέλι και προφανώς έχει λεμόνι. Το αλοίφω στο ψωμί μου, αλλά το τρώω και με το κουτάλι (όπως και το μέλι εξάλλου). Είναι πολύ καλό.

Όπως έκανα βόλτα το μεσημέρι ήρθε στο μυαλό μου η εξής φράση: "Όσοι έχουν χαμηλή αυτοπεποίθηση τείνουν να θεωρούν ότι οι άλλοι τους εκμεταλλεύονται". Δεν θυμάμαι αν το έχω διαβάσει κάπου ή πού το άκουσα. Αλλά πέρασα το απόγευμά μου με αυτή τη σκέψη. Δεν μπορώ να πω ότι με έχουν εκμεταλλευτεί. Εμένα όχι. Αλλά την αφέλειά μου, το ρομαντισμό μου, την εμπιστοσύνη μου; Εδώ δεν είμαι τόσο σίγουρη...μπορεί. Από την άλλη όμως, ισχύει κάτι τέτοιο; Αλήθεια, μας εκμεταλλεύονται οι άλλοι; Ή μήπως εμείς επιτρέπουμε να μας "εκμεταλλευτούν"; Μήπως αυτό το "εκμεταλλεύτηκες την εμπιστοσύνη μου" δεν είναι παρά μια φτηνή δικαιολογία για να αποποιηθούμε τις δικές μας ευθύνες;

Μήπως αυτό το "it takes two to tango" το οποίο πολλές φορές το βρίσκω άδικο, τελικά ισχύει; Με την έννοια ότι ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι η μια πλευρά δεν έχει κάνει κάτι μεμπτό, και μόνο το γεγονός ότι επιτρέπει στην άλλη να κάνει τα όσα κάνει, την καθιστά εξίσου υπεύθυνη για το αποτέλεσμα;

"Y tu te quedas alli, y tu te caes alli,
y tu siempre llorando, riendo
sin razon ni sin causa

Y tu te quedas alli, tu perteneces alli,
y mi querer siempre a menos
parece el delite de todo el mundo

y yo contigo alli..."

(Photo: Dance to death by artarda)

Δεν ξέρω... αυτό το lemon curd πάντως είναι υπέροχο.. έχω ήδη φτάσει στη μέση του βάζου... και συνεχίζω.

Δεν τα πάω καλά με το χορό και το μπαλέτο. Παρόλα αυτά σήμερα είδα μια παράσταση χορού του Mark Morris, συνοδεία κομματιών του Μότζαρτ. Στο γυρισμό διάβαζα μια συνέντευξη του χορογράφου. Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, κι ας μη σκαμπάζω πολλά από χορογραφίες. Και στο τέλος είπε κάτι που μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση.

Νομίζω βρήκα την σκέψη που θα μου κρατήσει συντροφιά απόψε...