Σε αυτό το ταξίδι έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα κλείσω κάποιες ιστορίες. Η καλύτερα ότι θα επαναξιολογήσω κάποιες σχέσεις μου και θα προσπαθήσω να τις βγάλω από το τέλμα στο οποίο βρίσκονται. Τώρα το αν αυτό σημαίνει τερματισμός ή προώθηση σε ένα νέο επίπεδο, θα εξαρτηθεί κι από τους άλλους που εμπλέκονται σε αυτές.

Από αυτές τις "ιστορίες" 3 είναι αυτές που θεωρώ πιο σημαντικές. Για διαφορετικούς λόγους θεωρώ την καθεμία κρίσιμη. Κοινός τους παρονομαστής είναι ότι είναι έχουν να κάνουν με συναισθήματα, καταστάσεις ή απωθημένα που εδώ και αρκετό καιρό με "βασανίζουν" και είναι καιρός να μπουν σε μια σειρά ή έστω να γίνουν αντικείμενα καλύτερης διαχείρισης. Είναι αυτό με τους κύκλους που έχουμε ξαναπεί, πρέπει να κλείσουν κάποιοι, για να ξεκινήσουν κάποιοι άλλοι.

Κι επειδή είμαι αρκετά αποφασισμένη, ήδη η πρώτη συνάντηση έγινε χτες το βράδυ. Το αποτέλεσμα; Δύσκολο να το αξιολογήσω. Υποθέτω το απωθημένο εξαλείφθηκε, κι αυτό είναι καλό, ακόμα κι αν μας κόστισε κάτι παραπάνω από όσο υπολογίζαμε. Μαζί επήλθε και μια απομυθοποίηση, η οποία αν και ακολουθήθηκε από αμηχανία, επίσης ήταν ευπρόσδεκτη. Ο πειρασμός να αισθανθώ ότι η άλλη πλευρά εκμεταλλεύτηκε κάποιες αδυναμίες μου, μου επιτέθηκε αρκετές φορές και χτες κατά τη διάρκεια της συνάντησης και σήμερα όλη μέρα, αλλά πιστεύω ότι μέχρι τώρα έχω υπερασπιστεί επάξια τη θέση μου από τις επάλξεις του πύργου μου κι αν μη τι άλλο, έχω κρατήσει την αξιοπρέπειά μου. Παρόλα αυτά έχω μια στιφή γεύση στο στόμα. Κάτι σαν απογοήτευση ανάκατη με ένα αίσθημα "πολύ κακό για το τίποτα". Με στεναχωρεί λίγο το ότι τελικά ο άλλος δεν άξιζε. Τουλάχιστον όχι τόσο όσο νόμιζα. Αλλά αυτό είναι κάτι που δυστυχώς πρέπει να φτάσεις ως το τέρμα για να το διαπιστώσεις. Ακόμα κι όταν βλέπεις τα σημάδια, αυτό το "τί θα συνέβαινε αν" μπορεί να σε στοιχειώσει. Οπότε εν κατακλείδι, δεν μετανιώνω για ό,τι έκανα. Αν και θα προτιμούσα η συνάντηση να είχε γίνει με διαφορετικούς όρους (αλλά άμα περίμενα τους όρους που θα ήθελα... παίζει να μην γινόταν και ποτέ) και η νέα ισορροπία που προκύπτει από αυτή να ήταν λίγο διαφορετική...

Nevermind, κοιτάμε μπροστά, στην επόμενη "μάχη".

Για την ώρα, πάω να ετοιμαστώ για να κατέβω παραλία με κάτι φίλους... αυτά είναι.. :-)

Υ.Γ. 1 Δεν μπορώ άλλο. Από την Παρασκευή που πάτησα το πόδι μου, ο λαιμός μου και η μύτη μου είναι χάλια, δε μπορώ να καταπιώ και δε μπορώ να ανασάνω. Και το κυριότερο, ως συνέπεια δεν μπορώ να κοιμηθώ...

Υ.Γ. 2 Ψέμματα.. τώρα που το ξανασκέφτηκα μετανιώνω που για άλλη μια φορά ήμουνα υπερ του δέοντος ευγενική και διακριτική... Μου δώθηκε η ευκαιρία αρκετές φορές να πω κάποια πράγματα και όλες επέλεξα να τα αποσιωπήσω.. για να μη χαλαστεί η άλλη πλευρά.. η οποία τη δική μου ευαισθησία τελικά δεν τη σεβάστηκε. Αχ..πότε θα μάθω να φέρομαι στου άλλους με τον ίδιο τρόπο που μου φέρονται;;