Αθήνα-Πάτρα-Αθήνα σε μισή μέρα.

Αφορμή; Μια συναυλία. Αιτία; Η ανάγκη να γυρίσω μερικά χρόνια πίσω.

Όταν πριν μια βδομάδα τα παιδιά μου είπαν ότι θα κατέβουν Πάτρα δεν περίμενα ποτέ ότι θα ακολουθούσα. Ωστόσο πες πες στο MSN, σε μια παρόρμηση της στιγμής δήλωσα ότι θα είμαι παρούσα. Μια παρόρμηση για την οποία από τότε μέχρι σήμερα άλλαξα γνώμη άπειρες φορές. Χτες μάλιστα έφτασα να σκέφτομαι σοβαρά την επιλογή να μην εμφανιστώ και να τους ζητήσω να πουλήσουν το εισητήριό μου στην είσοδο. Εξάλλου κάτι τέτοιες ματαιώσεις τις συνηθίζω τώρα τελευταία. Τελικά πήγα. Και το ευχαριστήθηκα.

Από την εκδρομή αυτή κρατάω εικόνες και μουσικές. Η παρέα στο αμάξι, η θάλασσα, μια παρέα να κάνει wind-serfing, οι βάρκες δίπλα στην παραλιακή, το αρχαίο Ωδείο, η συναυλία, μια γλυκιά κρέπα μετά στην πλατεία Γεωργίου, ένα μπουγέλωμα, ο έναστρος ουρανός στην επιστροφή, ένα μαγευτικό φεγγάρι να προβάλλει κατά τις 3 το πρωί πάνω από μια πόλη (το Γαλαξείδι άραγε;), τα φώτα των δυιλιστηρίων να δημιουργούν ένα απίθανο φουτουριστικό τοπίο (δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε να μου φάνηκαν τόσο όμορφα τα δυιληστήρια), τα φωτισμένα ναυπηγεία της Ελευσίνας εξίσου όμορφα, η πρώτη μου επίσκεψη στο κέντρο μετά από ένα χρόνο περίπου, η Ομόνοια στις 4 τη νύχτα γεμάτη κόσμο, η αλλαγή φρουράς στο Σύνταγμα, η Κηφισίας άδεια (κέντρο-Μαρούσι σε 5 λεπτά) και φυσικά πολύ μουσική και ασταμάτητο τραγούδι (στο δρόμο του πηγαιμού, στη συναυλία και στην επιστροφή)...

Ναι, τελικά υπάρχει λόγος που μου αρέσουν τόσο πολύ όχι μόνο τα ταξίδια με το αμάξι..αλλά και η νύχτα...

Σας αφήνω με ένα από τα πολλά τραγούδια που τραγουδήσαμε απόψε.

"Έχεις μάθει μια ζωή στα λάθη,
κι η ζωή σε παίζει στα ψηλά,
ύψη πάθη και ποιός θα σου μάθει,
πως η αγάπη μένει στα γιαπιά.

Δεν είναι η Ελένη που σε περιμένει,
μια ζωή χαμένη τρέχει ολοταχώς,
στην πολιορκία πέφτει πάντα η Τροία,
βγάλε την τελεία, ψάξε για το πώς."