Απόψε η μητέρα μου θα πήγαινε σινεμά κι ο αδελφός μου βόλτα με τους φίλος του. Έτσι είπα κι εγώ να μείνω σπίτι, να απολαύσω την ησυχία της μοναξιάς και να βρεθώ λίγο με τον εαυτό μου, τον οποίο έχω χάσει τις τελευταίες μέρες. Κι εκεί που τα λέγαμε μου έσκασε στο μυαλό μου η παραπάνω φράση, από ένα κεφάλαιο ταινίας του Bergman.

"The Art of Sweeping Things under the Rug’’. Διότι περί τέχνης πρόκειται.. Και μάλλον οι επιδόσεις μου σε αυτή είναι υπεράνω του μετρίου. Όλο λέω πως πρέπει να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα, να πω αυτά που με ενοχλούν, να πάψω να ανέχομαι κάποιες συμπεριφορές, να θέσω τις σχέσεις στη σωστή τους βάση, κτλ. Και σε τελική ανάλυση να πατήσω το delete σε κάποια άτομα δεν αξίζουν να είναι δίπλα μου. Ή μπορεί εγώ να μην αξίζω να είμαι δίπλα τους. Γιατί δεν μπορούμε να αποκλείσουμε κι αυτό το ενδεχόμενο. Αλλά όταν ερχόμαστε στο δια ταύτα, το μόνο που βγαίνει είναι μια σιωπή. Η οποία εκλαμβάνεται πάντα από τους άλλους σαν αποδοχή της ήττας, σαν αδυναμία κι ενίοτε και σαν ηλιθιότητα. Κι ίσως να έχουν και δίκιο. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος όταν επιμένει να δέχεται προσβολές (της νοημοσύνης και της αξιοπρέπειάς του) χωρίς να αντιδρά; Απλά χαμογελώντας συγκαταβατικά και μονολογώντας "δεν πειράζει..."

Καλύτερα να έβγαινα... 'Οχι τίποτα άλλο.. αλλά με πήρε ο ύπνος στον καναπέ το απόγευμα και απόψε θα βρυκολακιάσω πάλι... Και σε τέτοιες φάσεις η νύχτα γίνεται επώδυνη.