Έκατσα το απόγευμα να γράψω ένα κείμενο για τις τάσεις φυγής που με διακατέχουν. Αλλά ο υπολογιστής είχε άλλη άποψη κι έτσι δεν τα κατάφερα να το ολοκληρώσω. Tώρα είναι πολύ αργά για να κάτσω να το ξαναγράψω αλλά σίγουρα θα επανέλθω στο θέμα για να το βγάλω από μέσα μου. Για την ώρα θέλω άλλα να πω.

Γύρισα από το δωμάτιο της Γιάννας. Το άδειο πλέον δωμάτιο της Γιάννας.

Δεν είμαι καλή στους αποχαιρετισμούς. Όλων των ειδών.

Δεύτερο βράδυ στην εστία κι η ατμόσφαιρα όσο πάει και βαραίνει. Η άλλοτε γεμάτη κόσμο, γέλια και φωνές αυλή μας είναι άδεια και σιωπηλή. Από τους εφτά συγκατοίκους μου, έχουμε μείνει εγώ κι άλλοι δυο. Εκ των οποίων ο ένας θα φύγει την Παρασκευή. Από τις τέσσερις κοπέλες, εγώ κι η Εύη πλέον. Τα παλιά γνώριμα πρόσωπα, τα παιδιά του διπλανού κτιρίου και του αποπάνω ορόφου έχουν γυρίσει στις πατρίδες τους.

Η εικόνα της εστίας είναι πλέον θλιβερή και καταθλιπτική.

Το να φεύγεις από το σπίτι σου και να αποχωρίζεσαι φίλους και άτομα με τα οποία έχεις μοιραστεί καταστάσεις και συναισθήματα μπορεί να σε φθείρει ψυχολογικά. Τις τρεις βδομάδες που ήμουν κάτω, ουσιαστικά αποχαιρετούσα κόσμο. Όχι δεν πάω στην άλλη άκρη του κόσμου, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν είμαι και δίπλα. Και γνωρίζω ότι οι σχέσεις για να κρατηθούν θέλουν προσπάθεια, κι ότι η καθημερινότητα και η ρουτίνα -και η δική μου και η δική τους- μπορεί να γκρεμίσουν τις γέφυρες επικοινωνίας που τόσο καιρό μας πήρε να φτιάξουμε. Ήδη με αρκετούς έχει γίνει. Κι έχω κατά νου και κάποιους με τους οποίους θα γίνει σύντομα.

Ωστόσο το συναίσθημα αυτό του αποχωρισμού και της μοναξιάς γίνεται πιο έντονο όταν φτάνεις στο χώρο που για 10 μήνες ήταν -και είναι- το σπίτι σου, κι αντί για τα πρόσωπα που άφησες όταν έφυγες, βρίσκεις ένα άδειο και παγωμένο κτίριο. Κι όταν μαθαίνεις ότι και τα λιγοστά άτομα που απέμειναν θα φύγουν μέσα στη βδομάδα. Μπορεί να μην είμαστε κολλητοί, μπορεί να μην είμαστε φίλοι, μπορεί απλά να λέμε ένα γεια στο διάδρομο ή ούτε καν αυτό. Όμως πρόκειται για οικεία πρόσωπα που χρωμάτιζαν την παραμονή μου σε αυτό το χώρο, κι απουσία τους την κάνει πιο ασπρόμαυρη.

Λίγο η περίοδος αυτή των αποχαιρετισμών που ουσιαστικά έχει ξεκινήσει από τα μέσα Ιουνίου και συνεχίζεται σε παραλαγές μέχρι σήμερα- οι συμφοιτητές και οι συγκάτοικοι που επιστρέφουν στις πατρίδες τους, η σύντομη επανένωση με τους φίλους στην Ελλάδα, η αναχώρηση της οικογένειας προχτές- και λίγο οι στοχασμοί μου γύρω από το ρόλο της φυγής στην ψυχοσύνθεση μου, προκάλεσαν αλυσιδωτές αντιδράσεις εντός μου.

Κι άρχισα να σκέφτομαι και πάλι γιατί να πρέπει να κρατάω τον κόσμο σε απόσταση. Γιατί να μη μπορώ να δεθώ εύκολα, ή κι όταν αυτό συμβεί να επιδιώκω να μην το δείχνω. Έβλεπα τη Γιάννα με την Εύη απόψε αγκαλιά να κλαίνε. Κι εγώ ήμουν σα ναρκωμένη. Δεν αισθανόμουν τίποτα.

Τώρα όμως δάκρυα κυλούν. Αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν λυπάμαι επειδή νιώθω την απώλεια, ή επειδή αδυνατώ να τη νιώσω.