Η ξένη χώρα, η πεδινή καιρο μου κάνει

μου λέει “καλώς τον, ήρθες κι εσύ” μα δε μου φτάνει

εγώ γυρίζω στο νησί, πιάνω λιμάνι

ρίχνω την άγκυρα, σφίγγω πανί, κι ας με ξεκάνει..

_

Κοκκινα σπίτια γραφικά, παντού γρασίδι

με μονοπάτια ερημικά, σκέτο στολίδι

μα που θα βρω κοχύλι πια, σε ποια αμμουδιά σου?

που έχω ξεχάσει το αλμυρό της θάλασσάς σου..

_

Είμαι -το ξέρω- βιαστικός, είμαι αστείος

Μα αυτός ο πόνος στην καρδιά, σχεδόν γελοίος

’ρχισε ξάφνου βλέποντάς σε να θολώνεις

και θα τελειώσει όταν θα κοντοζυγώνεις!