Από μικρή είχα τάσεις φυγής. Νομίζω όμως ότι ήταν στα χρόνια της εφηβείας που ήρθαν στο προσκήνιο και έγιναν ουσιαστικό στοιχείο του χαρακτήρα μου. Ή ορθότερα τότε ήταν που άρχισα να καταλαβαίνω τη σημασία και το ρόλο τους στην ψυχοσύνθεσή μου.

Όμως πώς ορίζεται η "φυγή";

Μια ματιά στο λεξικό δίνει τις εξής ερμηνείες: εσπευσμένη αποχώριση από κάπου, μη επιτρεπόμενη εγκατάληψη ενός τόπου, απομάκρυνση από κάποιο μέρος στα κρυφά, άτακτη υποχώρηση στο πεδίο της μάχης, κτλ.

Εσπευσμένη, ανεπίτρεπτη, κρυφή, άτακτη.

Ίσως οι πρώτες απόπειρες φυγής μου -άγαρμπες προσπάθειες απεγκλωβισμού- να είχαν έντονα αυτά τα στοιχεία.. κι ίσως ως ένα βαθμό -ανάλογα και με την περίπτωση- να εξακολουθούν να υπάρχουν. Αλλά με την πάροδο του χρόνου και καθώς βρίσκομαι ακόμα σε εξέλιξη ως άνθρωπος, μπορώ να πω πώς η διαδικασία τους εντός μου έχει ραφιναριστεί σε τέτοιο βαθμό που να μπορώ να "καυχιέμαι" πως έχω ανάγει την φυγή σε τέχνη. Με συνέπεια η έννοιά της να μη χωράει σε τέτοιους στενούς "ορισμούς".

Φυγή λοιπόν. Από τί; Και από ποιούς; Για ποιό λόγο; Και με ποιά μέσα; Αυτές τις απλές ερωτήσεις προσπαθώ να απαντήσω. Κι ακόμα κι αν δεν έχω καταφέρει ακόμα να βρω απαντήσεις που να με καλύπτουν, έχω προχωρήσει αρκετά.

Γνωρίζω πλέον πως η φυγή μου έχει πάντα δυο όψεις. Σαν το νόμισμα. Μπορεί συνήθως να φαίνεται πως γίνεται για να προστατέψει εμένα, ωστόσο πιο συχνά από όσο μπορείς να φανταστείς γίνεται για να προστατεύσει τους άλλους από εμένα.

Γνωρίζω επίσης πως οι τάσεις φυγής μου έρχονται και φεύγουν, σαν την παλίροια. Μπορεί να μην έχουν τη δική της ακρίβεια, αλλά η επιστροφή τους είναι πάντα δεδομένη. Κι ακόμα κι αν δε μπορώ να τις υπολογίσω επακριβώς, τουλάχιστον έμαθα να ξεχωρίζω τα σημαδιά της αλλαγής του καιρού και μπορώ ως επι το πλείστον να προετοιμάζω και να προετοιμάζομαι καταλλήλως. Γιατί όπως και η παλίρροια, οι τάσεις αυτές κρύβουν μια δυναμική που μπορεί να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της.

Γνωρίζω ακόμα πως είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την μοναξιά μου, την τάση μου για ονειροπόληση, την αφηρημάδα μου, την εμμονή μου να περιφρουρώ τον πυρήνα μου, να βάζω όρια και να κρατάω αποστάσεις ασφαλείας.

Αυτό που δεν έχω ξεκαθαρίσει είναι αν οι τάσεις αυτές προκύπτουν ασυνείδητα σαν μια ανεξέλεγκτη εσωτερική ορμή που ικανοποιεί συγκεκριμένες ανάγκες, ή αν πρόκειται για συνειδητή -έστω κι αν συμβαίνει σχεδόν αντανακλαστικά- επιλογή, οπότε κατά συνέπεια μπορεί να χαλιναγωγηθεί..

Και τί να τις ενεργοποιεί; Ο φόβος ότι ο άλλος έχει πλησιάσει επικίνδυνα και αρχίζω να γίνομαι ευάλωτη; Η ανασφάλειά μου; Μήπως η συνειδητοποίηση ότι τα θέλω και οι απαιτήσεις μου είναι ασυμβίβαστες όχι μόνο με αυτά των άλλων, αλλά και μεταξύ τους; Είναι η φυγή ένδειξη αδυναμίας να αντιμετωπίσω κάποιες καταστάσεις; Ή απλά έρχεται σαν επακόλουθο της κούρασης από την επανάληψη και τη ρουτίνα;

Όπως και να το δω, ένα είναι σίγουρο. Αν ήταν να διαλέξω ανάμεσα σε αυτόν που μένει μόνος και αυτόν που φεύγει μόνος, η φυγή έχοντας το στοιχείο της κίνησης μοιάζει λυτρωτική. Εξάλλου στα μάτια μου η παραμονή συνδέεται με την στασιμότητα, ενώ η φυγή είναι ένα είδος τέλους και άρα προϋποθεση της επόμενης αρχής...