Είναι αστείο πώς φέρνει ο καιρός τα πράγματα...

Πριν ένα χρόνο το ενδεχόμενο να μην επιστρέψω ήταν ανύπαρκτο. Οι δεσμοί μου με την Αθήνα ήταν στέρεοι και δυνατοί. Είχα τους φίλους μου, τις συνήθειές μου κι ένα ιδιαίτερο πρόσωπο να με περιμένει, έστω κι αν ποτέ δεν το πιστεψα.

Μετά επήλθε μια κρίση. Πολλαπλή. Σαν γκρέμισμα γεφυρών. Και μια συνειδητοποίηση πάνω στα όσα θέλω, σε αυτά που μπορώ να έχω, σε αυτά μπορώ να κυνηγήσω και όλα όσα θα πρέπει να θυσιάσω.

Και πάνω που έχω βάλει τον εαυτό μου σε ένα μονοπάτι (φυγής), ίσως λίγο δύσβατο στην αρχή αλλά με την ελπίδα ότι θα μου προσφέρει ένα είδος εσωτερικής ικανοποίησης, επέστρεψα για να βάλω μια τάξη προτού αναχωρήσω και πάλι.

Αλλά όσο και να έχεις οργανώσει τον εαυτό σου, υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις και κυρίως όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους.

Έτσι εκεί που το μόνο που ήθελα ήταν να κλείσω ιστορίες και να τακτοποιήσω τις υπόλοιπες, ανακάλυψα νέες ιστοριούλες που ξεπηδούσαν από εδώ κι από εκεί... Και η αλήθεια είναι ότι με συνεπήραν.. με αποτέλεσμα τώρα που είμαι πάλι εδώ να με βάζουν σε διλλήματα.

Τώρα που έχω αποφασίσει να μείνω έξω, οι δεσμοί μου με την Αθήνα δυναμώνουν και πάλι. Και σαν να μην έφτανε αυτό νέες ελπιδοφόρες σχέσεις μοιάζουν να θέλουν να αναπτυχθούν.. Και δυσκολεύομαι να τις καταδικάσω πρωτού καν πραγματωθούν. Σίγουρα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν ήμουν κάτω. Αλλά δεν είμαι. Και δεν θα είμαι για ένα χ διάστημα.. Κι όσο κι αν προσποιούμε ότι δεν το βλέπω, το "ουδέν μονιμότερον του προσωρινού" βρίσκεται στο πίσω μέρος του μυαλού μου και με απασχολεί.

Αργώ να πάρω μια απόφαση. Πάρα πολύ. Και άπαξ και την ανακοινώσω αισθάνομαι ότι με δεσμεύει και πως αν την αλλάξω τότε αποτυγχάνω. Ας αφήσω που ακριβώς επειδή η διαδικασία όταν αφορά σημαντικά θέματα με εξαντλεί ψυχοσυναισθηματικά, δεν έχω τις αντοχές για να την αναθεωρήσω. Έτσι θα προσπαθήσω να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ μέσα στα πλαίσια που έχω θέσει στον εαυτό μου. Όπως όλοι μας άλλωστε.

Υ.Γ. Λένε "καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες". Το έχω χρησιμοποιήσει κι εγώ. Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι αυτό που λέει δεν στέκει και μάλλον η χρησιμότητα της φράσης είναι απλά παρηγορητική. Γιατί τελικά για κάθε επιλογή που πραγματώνεται πάντα υπάρχει μια άλλη (ή και περισσότερες) που μένει απραγματοποίητη. Πάντα υπάρχει κάτι που δεν έκανες και θα το μετανιώνεις, μιας και αυτό το κάτι που επιλέγεις τελικά να κάνεις, εξ ορισμού αποκλείει όλα τα άλλα "κάτι" που θα μπορούσες να κάνεις στη θέση του. Έτσι συν πλην, μηδέν.