Πραγματικά δεν ξέρω τί έχει γίνει..

Είναι το καλοκαίρι; Είναι η συσσωρευμένη κούραση και η πίεση όλης της χρονιάς που βγαίνει τώρα, στην τελική ευθεία; Είναι ότι ακόμα κι οι λίγοι που είμαστε Λονδίνο, παραμένουμε ακόμα υπό την επίδραση της μαμάς πατρίδας (ο καθένας της δικής του); Καλά για αυτούς που είναι ακόμα στις χώρες τους, δεν το συζητώ.. είναι πολύ πιο δύσκολο να αντισταθούν στις Σειρήνες...

Αλλά κάτι γίνεται.. Δεν μπορεί ΟΛΟΙ να είμαστε στα ίδια χάλια. Ακόμα και ο Christian -Γερμανός, απίστευτα μεθοδικός κι οργανωμένος στα θέματα μελέτης- δεν έχει γράψει ούτε λέξη...

Και για ένα περίεργο λόγο, ενώ το ημερολόγιο δείχνει ότι μας μένουν μόλις 25 μέρες και όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να (αντί)δράσουμε άμεσα, παραμένουμε ατάραχοι και άπραγοι... Μακάριοι ο καθένας στον κόσμο του...

Από τις μεταξύ μας συζητήσεις, διακρίνω μια αναισθησία ανάμεικτη με αδιαφορία, που ενίοτε αγγίζει τα όρια της παραίτησης..

Δεν ξέρω.. το νιώθω κι εγώ αυτό το ανάμεικτο "κάτι", είναι σαν να βρισκόμαστε σε λήθαργο, σαν να είμαστε απόντες από τις μέρες που περνούν... Τουλάχιστον δεν είμαι η μόνη, κι αυτό κάπως με ηρεμεί. Πάντως σήμερα έκανα δειλά την αρχή.. Αφού πέρασα όλη τη μέρα κοιτάζοντας φωτογραφίες κι αναπολώντας, εκτύπωσα 13 άρθρα και μόλις διάβασα το πρώτο...

Υ.Γ. Χαζεύοντας στο myspace ανακάλυψα ότι ο καταπληκτικός μου supervisor, έχει δική του σελιδούλα! Το ήξερα ότι είχα αστέρι supervisor.... αλλά αυτό δεν το φανταζόμουνα!