Δεν με αναγνωρίζω...

Αισθάνομαι ότι ο χρόνος κυλάει μέσα από τα χέρια μου σαν άμμος κι εγώ αντί να αντιδράσω, μένω γοητευμένη, μαγεμένη σχεδόν, από το χάιδεμά του ανάμεσα στα δάχτυλά μου.

Σε ένα πρώτο επίπεδο, οι ώρες περνάνε βασανιστικά αργά... αισθάνομαι εγκλωβισμένη.

Με έχει πιάσει άρνηση. Κι ενώ στους τρίτους παρουσιάζομαι ευδιάθετη και χαλαρή, μέσα μου κάτι με τρώει. Σαν μια θάλασσα που στην επιφάνεια είναι γαλήνια, αλλά στα βάθη της τεράστια κήτη παλεύουν μεταξύ τους, ξεσκίζοντας με τα δόντια τους το ένα τη σάρκα του άλλου. Είναι επώδυνη αυτή η μάχη και τραβάει σε μάκρος, αλλά αρνούμαι να επέμβω, παρατείνωντας έτσι την αγωνία και αυτοτιμωρώντας τον εαυτό μου για την απειθαρχία μου. Και με μια μάλλον μαζοχιστική διάθεση, απολαμβάνω σχεδόν αυτή την αίσθηση παραίτησης.

Δε μπορώ πια να είμαι μόνη μου. Δεν αντέχω τη σιωπή μου, ούτε τα όσα μου λέει ο εαυτός μου. Εγώ που πάντα απολάμβανα την παρέα του. Τώρα επιζητώ να έχω άλλη παρέα. Κάθε είδους και με κάθε τρόπο. Κι όταν μένω μόνη μου θέλω να κοιμάμαι, να κοιμάμαι συνέχεια μπας και περάσει η ώρα πιο γρήγορα, μπας και ξεκολλήσουν οι δείκτες όπως λέει κάποιος.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, οι μέρες κυλούν απελπιστικά γρήγορα... με φέρνουν με ταχύτητα που μοιάζει ιλλιγιώδη στο τέλος.

Δεν το μπορώ το τέλος. Κάθε είδους τέλος. Με σχίζει στα δυο. Ένα κομμάτι που μένει πίσω κι ένα που φεύγει προς άγνωστη κατεύθυνση. Ναι έτσι αισθάνομαι, σαν κάτι να με σχίζει στα δυο. Από μέσα όμως. Και προσπαθώ με σπασμωδικές κινήσεις να με κρατώ απασχολημένη. Για να μην αισθάνομαι.

Σε λίγο ξημερώνει εδώ. Έχω μια γλυκιά ζάλη από το ποτό, και μια ακόμα πιο γλυκιά μέθη από τα τραγούδια και τα blogs... Δεν θέλω να πάω για ύπνο. Γιατί δεν θέλω να ξυπνήσω και να έχει φύγει αυτό το μούδιασμα που μοιάζει να έχει βάλει τον εαυτό μου σε καταστολή.