Photo: Autumn_by_Floriandra

Ξυπνάς και πηγαίνεις στο παράθυρο.

Μουντός ουρανός, ήλιος κρυμμένος, παντού αποχρώσεις του γκρι...
Σιγή στα δωμάτια και τους διαδρόμους, στην αυλή κανείς.
Δεν καταλαβαίνεις τί ώρα είναι.

Ρίχνεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου και κοιτάζεσαι στον καθρέφτη.
"Τί θα γίνει σήμερα; Θα κάνουμε τίποτα;" αναρωτιέσαι.

Βγαίνεις από το μπάνιο και κάθεσαι στο γραφείο.
Ένα γραφείο που πια δε σε χωράει, γεμάτο χαρτάκια με τηλέφωνα μεσητικών γραφείων, χρωματισμένα άρθρα, post-it με σημειώσεις, φυλλάδια για delivery και παραστάσεις που δεν πρόλαβες να δεις. Στον τοίχο δυο πόστερ και το ημερολόγιο. 19+1 ακόμα. Α ναι.. και το ιαπωνικό αλφάβητο που ποτέ δεν κατάφερες να μάθεις. Συνειδητοποιείς ότι σε αντίθεση με όλους τους άλλους δεν έχεις καμιά φωτογραφία στο ταμπλό σου. Γιατί άραγε;

Συνειρμικά γυρίζεις πίσω στο χρόνο. Σεπτέμβριος 2006. Είχες φέρει μια τουλάχιστον φωτογραφία για να σου κάνει παρέα, αλλά ποτέ δεν την καρφίτσωσες.. βασικά ούτε που ξέρεις που είναι. Αλλά και να 'ξερες, δεν έχει νόημα πια.

Παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Ο κόμπος όμως στο λαιμό παραμένει. Ανοίγεις το παράθυρο. Κάπως καλύτερα έτσι. Έξω φυσάει ο άνεμος και ακούγεται το θρόισμα των φύλλων. Χτες για πρώτη φορά από το Πάσχα, κοιμήθηκες με πάπλωμα.

Παίρνεις άλλη μια ανάσα. Η μυρωδιά της βροχής είναι διάχυτη. Χαμογελάς. Ταιριάζετε με τη βροχή. Επικοινωνείτε.

Το μάτι σου παίρνει το φλιτζάνι του χτεσινοβραδινού καφέ. Πίνεις μια γουλιά. Πικρός. Ανοίγεις δειλά τον υπολογιστή και βάζεις ραδιόφωνο. Όχι. Θα επιλέξεις εσύ τα τραγούδια σήμερα.

Το τηλέφωνο χτυπάει. Η πίτσα που παράγγειλες. Τρως με το ζόρι ένα κομμάτι. Μηχανικά.

"όχι όχι ξέρω, δε μπορώ με ανθρώπους σαν κι αυτούς, να ταυτιστώ και να μοιράσω τη ζωή μου..."

Δε σε χωράει το δωμάτιο. Βγαίνεις μια βόλτα. Πας στο παρκάκι της γωνίας και ξαπλώνεις στο γρασίδι. Και ξαφνικά πιάνει μια μπόρα. Χαμογελάς.

Λερώθηκες αλλά δε σε νοιάζει και σιγά σιγά παίρνεις το δρόμο της επιστροφής.

"Φθινοπώριασε" σκέφτεσαι. Κι ας επιμένεις να κυκλοφορείς με κοντομάνικα...