Ναι το παραδέχομαι... είμαι μάλλον σκράπας στα οικοκυρικά.. (μαγείρεμα, σιδέρωμα και τα τοιαύτα). Αλλά αρνούμαι να δεχτώ ότι αυτό οφείλεται στην τεμπελιά.

Όχι κυρίες και κύριοι. Είναι θέμα επιλογής και συνειδητής άρνησης. Εξάλλου από μικρή είχα μεγάλες βλέψεις και μια καλά κρυμμένη μεγαλομανία... η οποία απλά δεν συνάδει με τέτοιες ασχολίες.

Δεν είναι τυχαίο ότι το πρότυπό μου ήταν ο Καίσαρας, που είχε πρότυπο τον Μέγα Αλέξανδρο, που είχε πρότυπο τον Αχιλλέα κτλ κτλ...

Μόνο που στην πορεία κάτι πήγε στραβά.. κι έτσι αντί να ασκούμαι στην ιππασία και το ξίφος, βρίσκομαι εγκλωβισμένη εν μέσω άπλυτων πιάτων και ασιδέρωτων ρούχων.

Δυστυχώς -για μένα- (κι ευτυχώς για σας) δεν με βλέπω να κατακτώ τον κόσμο... (όχι σύντομα τουλάχιστον) ωστόσο θεωρώ χρέος μου να διατηρήσω το σνομπ υφάκι των ανωτέρω και την -εγώ είμαι κι άλλος κανείς- συμπεριφορά τους. Γι αυτό και αρνούμαι να ασχοληθώ με πεζές καθημερινές λεπτομέρειες... αυτά είναι για τους κοινούς θνητούς...

Υ.Γ.Και για τους κακόπιστους, του λόγου το αληθές αποδεικνύεται από το γεγονός ότι οι συγκάτοικοί μου έχουν αναγνωρίσει το μεγαλείο και τη θεϊκή μου υπόσταση (και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί να κάνω τίποτα, μιλάμε για τέτοια λάμψη) και συναγωνίζονται ο ένας τον άλλο για το ποιός θα μου πρωτομαγειρέψει και θα με περιποιηθεί καλύτερα.

Και φυσικά σαν ενάρετος ηγέτης, γνωρίζοντας πώς να διοικώ τους υπηκόους μου φροντίζω να κρατώ τις απαραίτητες αποστάσεις (ε ναι δεν είμαστε ίσα κι όμοια πώς να το κάνουμε;) και να τους επιβραβεύω τόσο όσο χρειάζεται ώστε και αυτοί να είναι ευχαριστημένοι αλλά να μη τεμπελιάζουν κι εγώ να μπορώ απερίσπαστη να καταστρώνω τα μεγαλοφυή σχέδιά μου... για την κατάκτηση του μικρού γαλατικού χωριού που ακούει στο όνομα "Πτυχιακίξ"...