Εκεί που νόμιζες ότι έχεις διανύσει κάποια μέτρα,
Εκεί που νόμιζες ότι έχεις ξεπεράσει κάποιες καταστάσεις,
Αρκεί μια και μόνη στιγμή να σε επαναφέρει,
Να σου υπενθυμίσει ότι κάποιες τάσεις θα σε συνοδεύουν πάντα.
Δεν έχει σημασία ποιά είναι αυτή η στιγμή.
Ούτε και μπορείς να την εντοπίσεις.
Έρχεται ύπουλα ένα βράδυ βγαλμένη από το πουθενά.
Κι αυτό που μετράει είναι ότι σου ξυπνάει μνήμες κρυμμένες καλά.
Μπρος πίσω, πίσω μπρος, ξανά και ξανά,
Σε μια ελλειπτική πορεία προς το κενό.
Ίδιες ιστορίες, ίδια λάθη, ίδιες υποσχέσεις,
σε ένα ελαφρά αλλαγμένο σκηνικό.
Τόσος ιδρώτας για μια στημένη ισοπαλία.
Γύρω φωνές, παραινέσεις, παρακλήσεις ,
Κι εγώ απαθής, με τα μάτια πρησμένα,
Βαρέθηκα να μου δίνω ελπίδες.
Κουράστηκα να προσπαθώ, να με αρνούμαι και να με αναιρώ.
Να προσποιούμαι ότι είμαι κάτι άλλο και να χαμογελώ.
Αποσύρομαι.

Υ.Γ. Είναι κρίμα να αποπροσανατολίζομαι τόσο εύκολα. Κρίμα για μένα.

ΑΣΧΕΤΟ: Είναι απλά απίστευτο να υπάρχουν άνθρωποι, που τέτοιες δύσκολες ώρες (βλέπε πυρκαγιές) τις αντιμετωπίζουν ώς ένα ακόμα πεδίο προσωπικής αντιπαράθεσης, εγωισμού και μαλακίας. Και σε κάνει να ντρέπεσαι το γεγονός ότι αυτοί βρίσκονται στον στενό σου κύκλο.