Λίγο πριν το τέλος, ο καπετάνιος κάθεται πεισματικά κλειδωμένος στην καμπίνα του. Έχει αφεθεί στην αγκαλιά της τρικυμίας και με μια σχεδόν ρομαντική απάθεια απολαμβάνει το τρίξιμο των ξύλων καθώς τα κύματα τσακίζουν το ταλαιπωρημένο σκαρί. Το αγαπάει αυτό το πλοίο. Χρόνια τώρα τον ταξίδευε και του κρατούσε συντροφιά. Αλλά δε μπορεί να κρύψει το χαμόγελό του. Όλα κάποτε φτάνουν σε ένα τέλος. Κι αυτό εδώ είναι το δικό τους.

Πάντα του άρεσε να προκαλεί την τύχη του. Να φτάνει τον εαυτό του στα άκρα. Βαθιά μέσα του ξέρει πως αυτή τη φορά δεν θα γλυτώσει. Αλλά παραμένει ήρεμος, ψύχραιμος, σχεδόν αδιάφορος. Η λογική του τον καλεί να αντιδράσει. Η ψυχή του όμως είναι σε νάρκωση. Κι ας βλέπει κόπους τόσων καιρών να εκμηδενίζονται. Είναι καιρός τώρα που η καταστροφή του ασκεί μια ακαταμάχητη έλξη.

Χαράζει τη ρότα. Κατευθείαν στο μάτι του κυκλώνα. Οι ναύτες έντρομοι, αρνούνται να ακολουθήσουν. Οι φωνές τους απομακρύνονται καθώς εγκαταλείπουν το πλοίο. Δεν τους κατηγορεί. Αλλά θα ήθελε μια παρέα.

Εκείνος θα τον καταλάβαινε. Μόνο εκείνος. Αλλά τώρα είναι πια αργά. Ακολούθησε το δικό του δρόμο και χάθηκε στα βάθη της θάλασσας που τόσο αγάπησε. Κρίμα. Κι είχε τόσα πολλά να του πει, τόσα πολλά να τον ρωτήσει.

Βαρέθηκε την απατηλή ασφάλεια των βρώμικων λιμανιών. Αποζητά την ένταση της αναμέτρησης με το ανέφικτο. Θα μπορούσε να έχει αποφύγει εκείνο το σκόπελο. Αλλά όχι. Πήγε κι έπεσε πάνω του με όλη του τη δύναμη. Τί να καταλάβουν οι άλλοι; Γι αυτούς είναι ένας ακόμα τρελός αυτόχειρας. Δεν πρόκειται να ασχοληθούν μαζί του παρα μόνο αν από λάθος, η θάλασσα τον ξεβράσει. Τότε θα σπεύσουν να τον καταδικάσουν και να εξαφανήσουν το ταλαιπωρημένο κουφάρι του. Γιατί θα χαλάει τη θέα της παραλίας που λιάζονται αμέριμνοι.

Είναι καιρός τώρα που ένιωθε ότι πνίγεται. Οι αισθήσεις του ήταν νεκρές. Ο ίδιος ήταν νεκρός. Κι αυτή είναι η ύστατη προσπάθεια να επιβεβαιώσει ότι ζει. Να ξεφύγει από την μιζέρια της μετριότητάς του. Κι ας ξέρει ότι θα ηττηθεί. Τί σημασία έχει όμως; Εξάλλου δεν θα λείψει σε κανέναν.

Κοντά στις δέκα χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα, βλέπει μια φιγούρα...
Είναι ο πλοίαρχος Νέμο που τον καλεί... Ο φίλος κι αδελφός, που τον περιμένει...