Δύο μωρά είναι μέσα στη μήτρα της μάνας τους και συζητούν μεταξύ τους.

Για να τα ξεχωρίζουμε ας ονομάσουμε αυτά τα δίδυμα

Εγώ και Πνεύμα.

το Πνεύμα λέει στο Εγώ:

"Ξέρω ότι θα σου είναι αρκετά δύσκολο να το παραδεχθείς,αλλά ειλικρινά πιστεύω πως υπάρχει ζωή μετά τη γέννηση."

Το Εγώ απαντάει:

"Mην είσαι ανόητο.Κοίταξε γύρω σου!

Αυτά που βλέπεις είναι τα μόνα που υπάρχουν.Γιατί πρέπει πάντοτε να σκέφτεσαι κάτι πέρα από αυτή την πραγματικότητα?

Αποδέξου τη μοίρα σου στη ζωή.Ηρέμησε και ξέχνα όλες αυτές τις ανοησίες για ζωή μετά τη γέννηση.."

Το Πνεύμα ησυχάζει για λίγο,αλλά η φωνή μέσα του δεν το αφήνει να μείνει για πολύ σιωπηλό.

" Εγώ,

μην μου θυμώσεις τώρα,αλλά έχω και κάτι άλλο να σου πω.

Πιστεύω ακόμα ότι υπάρχει και μια Μητέρα"

"Μια Μητέρα!"

καγχάζει το Εγώ.

"Πως μπορείς να είσαι τόσο ανόητο!Ποτέ δεν έχεις δει μια Μητέρα.

Γιατί δεν μπορείς να παραδεχτείς πως όλα όσα βλέπεις είναι όσα υπάρχουν?

Η ιδέα ότι υπάρχει μια Μητέρα είναι εντελώς τρελή.Είσαι μονάχο σου εδώ μαζί μου.Αυτή είναι η πραγματικότητά σου.Τώρα αρπάξου γερά από αυτό το λώρο.Πήγαινε στη γωνιά σου και πάψε να είσαι τόσο ανόητο.Πίστεψέ με δεν υπάρχει καμία Μητέρα."

Το Πνεύμα,απρόθυμα,σταματά τη συζήτηση,αλλά σε λίγο το ξαναπιάνει ανησυχία..

'Εγώ,-εκλιπαρεί-,σε παρακαλώ άκουσέ με και μην απορρίπτεις την ιδέα μου.

Νομίζω ότι αυτές οι συνεχείς πιέσεις που νιώθουμε και οι δύο,αυτές οι κινήσεις που τόσο μας ξεβολεύουν μερικές φορές,αυτή η διαρκής μετακίνηση και ο χώρος που όλο στενεύει γύρω μας καθώς μεγαλώνουμε,μας προετοιμάζει για έναν τόπο λουσμένο σε ένα ολόλαμπρο φως,που θα τον γνωρίσουμε πολύ σύντομα."

"Ε λοιπόν,τώρα ξέρω ότι είσαι εντελώς τρελό" απαντάει το Εγώ..

"Το μόνο που γνωρίζεις είναι το σκοτάδι.Ποτέ δεν έχεις δει το φως.Πως είναι δυνατόν έστω και να σου περνάει από το νου μια τέτοια ιδέα?

Αυτές οι κινήσεις και οι πιέσεις που νιώθεις είναι η πραγματικότητά σου.

Είσαι ένα εντελώς απομονωμένο ον, που είναι χωρισμένο από τους πάντες και τα πάντα.

Αυτό είναι το ταξίδι σου.

Το σκοτάδι ,οι πιέσεις και η αίσθηση ότι είσαι φυλακισμένο

είναι όλη σου η ζωή.

Με αυτά θα παλεύεις,όσο ζεις.

Τώρα κάτσε ήσυχο σε παρακαλώ."

Το Πνεύμα ηρεμεί για λίγο αλλά στο τέλος δε μπορεί πια να συγκρατηθεί.

"Εγώ,ένα πράγμα θα σου πω ακόμα και δεν θα σε ξαναενοχλήσω ποτέ πια."

"Λέγε λοιπόν!"απαντάει το Εγώ ανυπόμονα.

"Δεν πιστεύω μόνο ότι όλες αυτές οι πιέσεις και όλη αυτή η ενόχληση θα μας οδηγήσουν σε ένα νέο ουράνιο φως αλλά και ότι, όταν θα γνωρίσουμε αυτό το φως,θα συναντήσουμε τη Μητέρα πρόσωπο με πρόσωπο.

Και τότε θα νιώσουμε μια έκσταση που είναι πέρα από οτιδήποτε έχουμε αισθανθεί ως τώρα."

"Πνεύμα, είσαι στ'αλήθεια τρελό..τώρα πια είμαι εντελώς σίγουρο γι αυτό!!"

(διασκευή του Γουέην Ντάιερ από μια ιστορία του Χένρυ Νούνερ)