Τόσο απλά όσο και απροσδόκητα....

Όπως μια φυσαλίδα που ανεβαίνει, ανεβαίνει
κι εκεί που δεν το περιμένεις σκάει κι εξαφανίζεται...



Κι εσύ που ταξίδευες μέσα της,
μένεις για κλάσματα του δευτερολέπτου μετέωρη
και μετά γκρεμίζεσαι στο κενό.

Έχουν μια μαγεία οι φυσαλίδες..
διάφανα πολύχρωμες.. σε συνεπαίρνουν

Μόνο που όσο πιο ψηλά σε ανεβάζουν ,
τόσο πιο έντονο το σοκ της πτώσης...

Κι αυτό που μένει δεν είναι παρά
ένα ακόμα ανεκπλήρωτο όνειρο,
και το γνώριμο βαθύ κενό.

Που για άλλη μια φορά
θα προσπαθήσεις να ντύσεις με μελωδίες

Για να μη φαίνεται και σε εκθέτει.





Έπρεπε να το περιμένεις όμως.



Ακόμα να μάθεις να μην εμπιστεύεσαι εφήμερες φυσαλίδες;

Ας είναι...
"Καληνύχτα γεια χαρά, θα σε κρύψω σε μια στιγμούλα
και κανείς δεν θα σε βρει, ίσως, ούτε και εσύ.
Ποιός θα βρει στο πέλαγο, μια μικρούλα, αχ, φυσαλίδα
που χορεύει στο νερό, ίσως, ούτε και εγώ."