Όπως τα παιδιά μας φέρνουν τα σπασμένα τους παιχνίδια

με δάκρυα,για να τα διορθώσουμε,

έτσι έφερα κι εγώ τα σπασμένα μου όνειρα στο Θεό.

Γιατί ήταν Φίλος μου.

Αλλά αντί να Τον αφήσω

να δουλέψει μόνος Του ήρεμα,

γύριζα γύρω Του και προσπαθούσα να βοηθήσω

με το δικό μου τρόπο.

Στο τέλος τα άρπαξα από τα χέρια Του και φώναξα:

"μα πως μπορείς να είσαι τόσο αργός;"

"Παιδί μου",μου είπε,"τι μπορώ να κάνω;

Δεν τα άφησες ούτε στιγμή ελεύθερα".

Λ.Μπερνς