Τελικά πρέπει να είμαι πολύ περίεργο άτομο.

Πάντα είχα ένα κόλλημα με τον χρόνο, τον προγραμματισμό και την τυπικότητα. Θέλω ο άλλος να σέβεται τον χρόνο μου. Παλιότερα άμα κανονίζαμε κάτι και τελικά προέκυπτε κάτι άλλο απαιτούσα να το ξέρω. Δεν κατακρίνω τα απρόοπτα που συμβαίνουν, φυσικά και όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι, αλλά βρε παιδί μου, βλέπεις ότι θα αργήσεις, πάρε ένα ρημάδι τηλέφωνο να ενημερώσεις... Τί θα πει, "είσαι σπίτι σου, και να αργήσω μια ώρα δεν έγινε και τίποτα;;" Ναι το έχω ακούσει κι αυτό, και μάλιστα ουκ ολίγες φορές... και έχω γίνει κόκκινη από τα νεύρα μου.

Επίσης όσο περνάει από το χέρι μου θέλω να ξέρω με ποιόν θα είμαι αύριο και πού αλλά επειδή αυτό πολλές φορές δεν γίνεται συμβιβάζομαι απλά με το να ξέρω ότι θα είμαστε μαζί κι ας μην έχουμε κανονίσει το τί θα κάνουμε, το πού και το πότε ακριβώς. Δεν λέω όχι στις αυθόρμητες προτάσεις, του στυλ, "βαριέμαι μόνος μου, να περάσω να σε πάρω;". Κάθε άλλο, λατρεύω τις εκπλήξεις και χαίρομαι όταν κάποιος με θυμάται έτσι στο άσχετο, αλλά εκ των πραγμάτων σε καταστάσεις όπως η δική μου αυτή την περίοδο κάτι τέτοιο είναι 90% ανεφάρμοστο.

Κάπως έτσι καταλήγω στο ότι τις τρεις φορές που έχω κατέβει Αθήνα τον τελευταίο χρόνο μάλλον έχω υπερβολικές απαιτήσεις. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να θεωρηθεί το ότι θέλω να ξέρω το νωρίτερο δυνατό πότε μπορεί ο καθένας να με δει, προκειμένου να "χωρέσω" όσους περισσότερους γίνεται στο μικρό χρονικό διάστημα που θα είμαι κάτω;

Παράδειγμα πρώτο:

"Καλησπέρα. Τί κάνεις; Σε τρεις μέρες θα είμαι Αθήνα. Θα κάτσω για 13 μέρες. Θα βρεθούμε; Εντάξει, οπότε να περιμένω τηλέφωνό σου; Τέλεια. Καλού κακού θα σου στείλω κι ένα μήνυμα όταν είμαι κάτω για να στο θυμίσω. Το ξέρω ότι δε χρειάζεται, αλλά δεν πειράζει. Έγινε. Οπότε πάρε με εσύ όταν μπορέσεις." Φυσικά ακόμα περιμένω τηλέφωνο... και ξέρω ότι θα το περιμένω για αρκετό καιρό ακόμα...

Παράδειγμα δεύτερο:

"’ντε να έρθεις βρε παιδί μου, να βρεθούμε που έχουμε καιρό να τα πούμε και μου λείπεις και και μπλα μπλα μπλα..." Κι όταν έρχομαι, ξαφνικά γίνονται σεισμοί, καταποντισμοί, πλημμύρες και δεν ξέρω τί, κι όχι απλά δεν έχουμε καταφέρει να βρεθούμε αλλά ούτε τηλέφωνο δεν ανταλλάσουμε.

Παράδειγμα τρίτο:

Είπα τηλέφωνο και θυμήθηκα και μια άλλη περίπτωση. Αυτή που είτε είμαι επάνω, είτε κάτω, η επικοινωνία παραμένει σε σταθερά ιντερνετικά επίπεδα. Ναι είπαμε καλό το ιντερνετ και μας φέρνει πιο κοντά αλλά όταν είμαι μισή ώρα μακριά είναι κατάντια να "επικοινωνούμε" μέσω messenger.

Έτσι με αυτά και με εκείνα, οι μέρες περνούν κι εγώ μπροστά από ένα ημερολόγιο και πάνω από ένα τηλέφωνο, προσπαθώ να δω πώς θα τα προλάβω όλα. Αλλά τελικά για να βρεθούν δυο άτομα πρέπει να θέλουν και οι δυο. Δυστυχώς δεν γίνεται αλλιώς.

Αυτό όμως που με εξοργίζει είναι όταν δυο μέρες πριν φύγω κάποιοι θα με θυμηθούν και αν τολμήσω να πω το αυτονόητο, ότι "ρε παιδιά, τόσες μέρες σας παρακαλάω, τώρα που μου το λέτε δε μπορώ, κανόνισα" θα πάρουν το υφάκι του θιγμένου καρδινάλιου και θα αρχίσουν τα σχόλια ότι ξαφνικά έγινα πολυάσχολη και ούτε ένα απόγευμα για τους "φίλους" μου δεν χαραμίζω και διάφορα άλλα τραγελαφικά που ειλικρινά ένας θεός ξέρει πως τα ακούω και δεν αντιδρώ με καντήλια όπως θα τους άξιζε...

Ναι τελικά πρέπει να είμαι τρελά ιδιόρυθμη που από τη στιγμή που έρχομαι για δυο βδομάδες κι έχω να δω φίλους, συγγενείς και γνωστούς (και όχι δεν το βαρυγκομάω, το αντίθετο!), να περάσω από τράπεζες και μαγαζιά, να κάνω εξωτερικές δουλειές και δουλειές του υπολογιστή, κι αντί να τους πω "εγώ τότε μπορώ, άμα θέλετε, αλλιώς το Πάσχα πάλι", τους ενημερώνω από πριν, τους δίνω το περιθώριο επιλογής και το μόνο που ζητώ είναι κάτι λίγο πιο συγκεκριμένο από ένα ψεύτικο και ξύλινο "ναι ναι, θα τα πούμε."

Πες μου βρε παιδί μου ότι δεν μπορείς, δε προλαβαίνεις, δε γουστάρεις στην τελική να βρεθούμε, να το ξέρω να κάνω κι εγώ τα κουμάντα μου. Είναι πιο έντιμο και ειλικρινές και όχι δεν πρόκειται να κρατήσω μούτρα. Με ξέρεις άλλωστε.

Όχι όμως να με αφήνεις μετέωρη, κι εγώ από καλή πρόθεση κι επειδή θέλω να σε δω, να αρνούμαι προσκλήσεις τρίτων και να αφήνω κενά (ναι γιατί είμαι ηλίθια και πάντα ελπίζω ότι θα με σκεφτεί ο άλλος), μήπως και τελικά μπορέσεις/προλάβεις /θελήσεις (όπως θες πες το) και τελικά να καταλήγω να χαζεύω τηλεόραση... Και να πω ότι έχει και κάτι της προκοπής, χαλάλι.. αλλά όλο μετεκλογικές αναλύσεις πετυχαίνω και ο κόμπος στο στομάχι γίνεται εντονότερος.

Y.Γ. Αυτές τις μέρες το περίφημο "μακριά κι αγαπημένοι" αποχτά άλλο νόημα... γιατί από κοντά... προκοπή δε βλέπω...