Από τότε που ξεκίνησα να ψηφίζω (πάνε τώρα αρκετά χρόνια), έχει εμφανιστεί μέσα μου ένα κενό, που έχει να κάνει με την πολιτική, κατά βάση και με την ιδεολογία κατ’ επέκταση. Δεν έχω γνώσεις πολιτικής θεωρίας και γι’ αυτό αν διαβάσετε κάτι που δεν ευσταθεί επιστημονικά, παρακαλώ διορθώστε με το συντομότερο. Θα προσπαθήσω να αποτυπώσω ακριβώς ό,τι νοιώθω σε σχέση με το θέμα χωρίς να έχω πρώτα κάνει πολιτική έρευνα, έχοντας την σιγουριά ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που φτάνουν στην κάλπη, φτάνουν με μια άποψη που έχει αναπτυχθεί μ’ έναν παρόμοιο τρόπο (αν όχι με την ομορφιά και τα νιάτα του παλικαριού,  του Αλέξη Τσίπρα).

Το κενό αυτό έχει δύο κεφάλια. Απ’ τη μία είναι το θεωρητικό – ιδεολογικό και από την άλλη το πρακτικό-εκτελεστικό, μέσα από την πολιτική.

Όλες οι ιδεολογίες μοιάζουν είτε ουτοπικές, είτε υπερβολικά «φιλελεύθερες» για τη σύσταση του κυττάρου μου, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Ο κομμουνισμός - σοσιαλισμός στηρίζεται σε μια «θεωρία» που ακούγεται όμορφη και δίκαιη, όμως έχει αποδείξει ότι παρά τα επαναστατικά της ρούχα, εξελίχτηκε ως άκρως αυταρχική στο τέλος, γεγονός που αποδεικνύει ότι είναι αδύνατον να γίνει πράξη.  Απ’ την άλλη, ο φιλελευθερισμός, είναι μια ιδεολογία που στηρίζεται σε μια ρεαλιστική άποψη της εξέλιξης των κοινωνιών, με το κεφάλαιο και τον ατομισμό να αποτελούν τους βασικούς άξονες της μηχανής. Λεω ότι είναι ρεαλιστικός, γιατί στο τριπάκι αυτό έχουμε πέσει όλοι ακόμα και αυτοί που νομίζουν ότι έχουν ξεφύγει, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Που θα φτάσει όμως αυτό; Στην απομόνωση, στην αναισθητοποίηση απέναντι στα κοινά και τον διπλανό, που δεν έχει ό,τι υλικό έχουμε εμείς; «Αν εγώ, δηλαδή, μένω στην Αγ. Παρασκευή δίπλα στο βουνό, δεν με απασχολεί αν στο κέντρο της Αθήνας, αντιστοιχεί 1/2 μέτρο (μισό; Μπορεί να λεω και πολύ!) πράσινο στον κάθε αθηναίο»; «Αν εγώ έχω λεφτά να στείλω το παιδί μου στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο για να μπορέσω να διαιωνίσω την οικονομική μου άνεση, τι με νοιάζει αν έχει και ο γείτονάς μου; Ας μη σπουδάσει ποτέ το βρωμόπαιδο… Σιγά μην διαμαρτυρηθώ για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια».

Από την άλλη, έχουμε το πρακτικό του πράγματος, ίσως το σημαντικότερο. Να ψηφίσω, ναι, είναι δικαίωμα και υποχρέωση ταυτόχρονα. Δικαίωμα να εκφράζω τη γνώμη μου να επιλέγω όποιον θεωρώ σωστό και υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μου και τα παιδιά μου να μεριμνήσω (όσο μπορώ) για την εκπροσώπησή τους στην εξουσία. Εκ των πραγμάτων, όμως, δεν μπορεί να ισχύσει η άμεση δημοκρατία. Είμαστε υποχρεωμένοι να διαλέξουμε ανάμεσα σε γιους και κόρες των παλαιότερων πολιτικών (όπως είπε κι ο antreas_dr), (που για μένα είναι αμφιβόλου αγωνιστικότητας και αποτελεσματικότητας), ή ανάμεσα σε ηθοποιούς επιθεωρήσεων και σήριαλ (που δεν με πείθουν για τη σοβαρότητά τους), για να μην μιλήσω για τους αθλητές (που κατά τη γνώμη μου, καλύτερα να παίζουν μπάσκετ, να ρίχνουν σφαίρα κλπ, παρά να ασχολούνται με την δική μου εκπροσώπηση, παρακαλώ).

Οπότε τι κάνουμε;;;

Ιδού η απορία!!!

Το υπέροχο εκλογικό μας σύστημα, μας προσφέρει το «λευκό», να ρίξω ένα λευκό, λοιπόν!!! Ωχ, το λευκό και το άκυρο πάνε στο πρώτο «κόμμα»...

Ε, όχι!!!! Και τώρα τι κάνουμε;;;

Ε, λοιπόν λεω να μην πάω καθόλου να ψηφίσω... και που θα οδηγήσει αυτό; Θα λάβουν το μήνυμα αυτοί που μας κοροϊδεύουν μέσ’τη μούρη και θα αρχίσουν να μας παίρνουν στα σοβαρά; Ή θα ψηφίζουν τα γερόντια με τις πλέον παθολογικές εμμονές στα κόμματα και διαιωνίζοντας την αυτή κατάσταση; Σ’αυτές τις εκλογές είχαμε 55% αποχή, οι άνω των «-ήντα» όμως, ψήφισαν από τις 7 ή ώρα το πρωΐ. Μέχρι και ανάπηροι γέροντες ήρθαν να ψηφίσουν. Θα ήθελα να μου δώσετε μια ιδέα, γιατί αυτό που μένει, μετά από όλες αυτές τις σκέψεις, είναι ένα μεγάλο κενό μέσα μου...