....

Πέρασαν κιόλας 2 εβδομάδες...

Έχω σχεδόν τελειώσει το πακετάρισμα και σε λίγες ώρες αναχωρώ και πάλι.

Συναισθήματα ανάμεικτα. Όπως πάντα άλλωστε.

Αυτή τη φορά η επιστροφή όμως δεν είναι στην εστία και στην φοιτητική ζωή...

Πάπαλα η φοιτητική ζωή.. μεγαλώσαμε λέει και πρέπει να βγούμε στην "παραγωγή"... Μόνο και μόνο στο άκουσμα αυτής της λέξης με πιάνει το στομάχι μου.

Τέλος πάντων, για να μη γκρινιάζω συνέχεια, πλέον έχω και το δικό μου σπίτι. Εντάξει το "μου" είναι λίγο σχετικό, αλλά δεν πειράζει.

Εδώ και δυο μέρες μου έχει κολλήσει το όλα καλά κι όλα ωραία... ειδικά η στροφή που λέει:

Με εκφράζει απόλυτα νομίζω...

Αναρωτιέμαι διάφορα αυτές τις μέρες...

Μου είπε ένα παιδί ότι έχω κόμπλεξ με το γάμο.. κι ένας φίλος ότι φοβάται πως θα καταστρέψω τη ζωή μου και διάφορα τέτοια καλά. Και το χειρότερο είναι ότι μάλλον έχουν δίκιο.

Επίσης σκέφτομαι πολύ και για τα επαγγελματικά. Όλοι με ρωτάνε τί θέλω να κάνω, τί θα ψάξω να βρω κτλ. Και φυσικά η κορυφαία ερώτηση -που από όσο ξέρω παίζει πολύ και σε συνεντεύξεις- πώς φαντάζομαι τον εαυτό μου σε 5 χρόνια. Και να πεις ότι δεν προσπαθώ; Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι... αλλά τίποτα. Πάντως ακόμα κι αν μπορούσα να με φανταστώ, αυτό που θα φανταζόμουν τώρα δεν θα έχει καμία σχέση με αυτό που θα είμαι τότε...εγγυημένα.

Τέλος πάντων.. ήθελα τόσα πολλά να γράψω αυτές τις μέρες και πάλι δεν πρόλαβα.
Δεν πειράζει θα έχω όλο το χρόνο τώρα που θα ανέβω πάνω.. μόνο που δεν θα έχω ιντερνετ για κάνα μήνα και δεν ξέρω αν θα το αντέξω. Αλλά από την άλλη καλύτερα. Λίγη απομόνωση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.. κι ο άλλος μου εαυτός έχει ανοίξει αρκετά θεματάκια των οποίων τη "συζήτηση" διαρκώς αναβάλω εδώ και ένα εξάμηνο... ε μάλλον ήρθε η ώρα τους. Όχι ότι θα βρω απαντήσεις και λύσεις.. όχι βέβαια.. απλά μια νέα παράταση να πάρω...

Ουφ... πέφτω πάλι.. είναι κι η πανσέληνος..

Υ.Γ. Έχω έναν αρκούδο εδώ... Είναι τεράστιος. μου τον είχαν κάνει δώρο οι συμμαθητές μου πριν πολλά χρόνια... κάπου στο γυμνάσιο νομίζω.. Τον βγάλαμε Βρασίδα. ούτε και θυμάμαι πώς και γιατί. Θα ήθελα όμως πολύ να μπορούσα να τον πάρω μαζί μου... Έχει την καλύτερη αγκαλιά του κόσμου... και δεν ζητάει και τίποτα σε αντάλλαγμα...