Γύρισα και με βρήκα όπως με άφησα.

Μπερδεμένη, ευσυγκίνητη μέχρι αηδίας και συναισθηματικά φορτισμένη.

Εκτός από εμένα σε ανάγκη εύρεσης ισορροπίας, βρήκα κι ένα σπίτι σε χαοτική κατάσταση, γεμάτο κούτες και σακούλες, το οποίο προσπάθησα και προσπαθώ ακόμα να βάλω σε μια τάξη...

Χμ... το σπίτι...

Η αλήθεια είναι οτι βιάστηκα να το κλείσω. Κάποιος ίσως να έλεγε ότι κακώς το έκανα. Αλλά μόνο εγώ ξέρω ότι εκείνες τις μέρες ήμουνα στα όριά μου. Και προτίμησα την ηρεμία μου παρά την παράταση του πανικού. Το θέμα είναι τώρα που ήρθα και εγκαταστάθηκα να δω πόσο θα μου κοστίσει αυτή η "ηρεμία" μου. Το βασικότερο "θεματάκι" είναι το μπάνιο. Είχα χαζοχαρεί τρελά που είχα μπανιέρα... τελικά καλύτερα θα ήταν να είχα απλά ένα ντους. Γιατί; Γιατί πολύ απλά η μπανιέρα δεν έχει τηλέφωνο, και η βρύση είναι τέτοια που ούτε προέκταση μπαίνει, ούτε τίποτα... πράγμα που δημιουργεί πρόβλημα γιατί πώς θα κάνω μπάνιο;; Δηλαδή εντάξει θα μπαίνω στη μπανιέρα (τρελή σπατάλη νερού, αλλά θα δω πώς θα το λύσω αυτό) αλλά τα μαλλιά;;; Τα μαλλιά πώς τα λούζεις;;; Φυσικά όταν ανακάλυψα το πρόβλημα (το οποίο να σημειώσω το υποψιαζόμουν όταν είδα τη δική μας μπανιέρα αλλά ήταν ήδη αργά...) πήρα το σπιτονοικοκύρη να του το πω.. και τί μου απάντησε;;; Να τα λούζω λέει σε κουβά όπως οι προηγούμενοι!!! Δηλαδή έλεος... Ξεκίνησε μια μακρά κουβέντα και τελικά - επειδή ακόμα δεν έχουμε υπογράψει τα συμβόλαια κι άκρη δεν έβρισκα- του είπα ότι αν δεν λυθεί το ζήτημα αυτό εγώ στις 9 Νοέμβρη μετακομίζω. Αυτό κάπως τον τάραξε και μου είπε ότι θα το κοιτάξει, μήπως καλέσει υδραυλικό να αλλάξει τη βρύση και να το χρεωθούμε μισό μισό... Άντε να δούμε...

Κατα τα άλλα το σπίτι είναι σχετικά οκ. Και λέω σχετικά γιατί η διαρρύθμιση είναι λίγο κάπως. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα σπίτι σε δυο ορόφους όπου στον πρώτο μένει ένα νεαρό ζευγάρι και μπαίνει σφήνα το υπνοδωμάτιό μου και στον δεύτερο (σοφιτούλα) είναι το μπάνιο μου, κι ο εννιαίος χώρος καθιστικό-κουζίνα. Δεν έχουμε κοινούς χώρους, εκτός από την είσοδο και τις σκάλες αλλά δεν είμαστε και τελείως ανεξάρτητοι. Εξάλλου και τους λογαριασμούς τους μοιραζόμαστε.

Το τελευταίο θεματάκι είναι ότι το σπίτι είναι αρκετά κρύο για τα δικά μου δεδομένα και γούστα (αλλά αυτό 90% είναι παραξενιά μου.. εδώ κυκλοφορούσα με ζακετούλα το καλοκαίρι στην Αθήνα.. οπότε καταλαβαίνετε).

Κι επειδή όλο γκρινιάζω... το καλό της υπόθεσης είναι ότι οι γείτονες/συγκάτοικοί μου (ο Daniel και η Ilona - Νεοζηλανδός και Λιθουανή, τέλειο;;) φαίνονται πολύ καλά παιδιά!!! Συμπαθέστατοι και λογικοί. Ο Daniel μάλιστα μου έδωσε τους κωδικούς του για να μπαίνω στο ιντερνετ από τη δική του σύνδεση ασύρματα. Εντάξει το σήμα δεν είναι δυνατό και πολλές φορές με πετάει έξω, αλλά δεν το συζητάω. Για το άμεσο μέλλον είναι μια χαρά και μου έρχεται και πολύ οικονομικότερα... Πληρώνω 10 αντί για 30 λίρες και μπορώ να κάνω τη δουλειά μου, να ψάχνω για δουλειά και να κρατάω και μια επαφή με τον έξω κόσμο. Εντάξει skype, msn και τα τοιαύτα ζορίζονται λίγο, αλλά στην έσχατη πάω για μια ώρα στο internet cafe απέναντι. To θέμα του ιντερνετ επίσης με βόλεψε πολύ γιατί δεν θα ήθελα να μπω σε διαδικασίες και σε ένα μήνα να βρεθώ να μετακομίζω και πάλι... Οπότε αναλόγως και του πώς θα τρέχει το νετ, ίσως καθυστερήσω τη σύνδεση μέχρι να βρω δουλειά... Στα καλά συγκαταλέγω -για την ώρα- και το ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ πολύ. Δεύτερο πρωινό σήμερα και πάλι ξύπνησα στις 8... το οποίο για μένα είναι ρεκόρ... Βέβαια το 7ωρο μου το συμπληρώνω αλλά και πάλι.. δε με έχω συνηθίσει έτσι...

Χτες είναι η αλήθεια δεν ήμουνα καλά... Σήμερα όμως με βλέπω αρκετά καλύτερα. Το Σάββατο έχουμε και πάρτυ γενεθλίων δυο συμφοιτητών μου και πιστεύω θα περάσουμε καλά.. Έχω να τα δω τα παιδιά... σχεδόν 3 βδομάδες, αν όχι παραπάνω...

Υ.Γ. Θέλω τόσο πολύ να μπω σε μια ρουτίνα, να ξυπνάω το πρωί και να έχω ένα πρόγραμμα... μπορεί τότε να μη μου αρέσει σα πρόγραμμα, αλλά κι αυτή η αναμονή δεν παλεύεται....