Είναι από τις βραδιές που θες να πεις τόσα αλλά δε βρίσκεις λόγια.
Γι αυτό όμως υπάρχουν τα τραγούδια...

Σπουδαίοι άνθρωποι αλλά
η μοναξιά τους παγώνει,
πηγαίνουνε στο σινεμά
για να μη νιώθουνε μόνοι...

Θόρυβοι, φώτα, φωνές
και μες τα γέλια το χιόνι
τηλέφωνα, συντροφιές
για να μη νιώθουνε μόνοι...

και το ρεφραίν παραλλαγμένο όπως το διάβασα κάπου:

Μα εγώ έχω εμένα
κι εσύ εσένα
τί ν'αγαπήσεις και τί να πεις;
Μα εγώ έχω εμένα
κι εσύ εσένα
τί ν'αγαπήσεις και τί να πεις...

ΥΓ. Αυτό ήταν. Οι αϋπνίες μου επέστρεψαν κι επανήλθα στα φυσιολογικά βραδινά μου ωράρια...