Πώς πέρασε έτσι ένας μήνας.... Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω... Γενικά ο καιρός κυλά πάρα μα πάρα πολύ γρήγορα... και δυστυχώς δεν αφήνει τίποτα στο πέρασμά του.

Ένας φίλος που σπουδάζει στην Αμερική έχει αναρτήσει στο προφίλ του αντίστροφη μέτρηση. Τη βλέπω κάθε μέρα και με πιάνει ένα σφίξιμο. 52 και σήμερα.

52 και σήμερα για να επιστρέψει εκείνος για τις γιορτές στη μαμά πατρίδα.
52 και σήμερα για να βρω δουλειά εγώ...

Σκατά. Ένας μήνας πέρασε και δεν έχω κάνει τίποτα.. Εντάξει σχεδόν τίποτα. Έχω φάει κάτι απορρίψεις όλες δικές μου, υποθέτω κάτι είναι κι αυτό. χαχα...

Αυτή η βδομάδα η τελευταία του μήνα, όπως και η πρώτη όταν γύρισα εδώ από Αθήνα ήταν χάλια. Από πολλές απόψεις. Τις ενδιάμεσες κάπως τις διασκεδάσαμε, κάτι γενέθλια από εδώ, κάτι κουβεντούλες από εκεί κάπως ξέφυγα. Αυτή όμως η άτιμη, πάλι με έριξε πολύ. Μόλις μου ήρθε μια ιδεά και τελικά επιβεβαιώθηκα.. Ναι έχουμε πανσέληνο... κάτι εξηγεί κι αυτό... όχι ότι φταίει η καημένη η σελήνη (που είναι και πανέμορφη), απλά να επιβαρύνει το ήδη βαρύ κλίμα που επικρατεί... και εντείνει τα αρνητικά μου συναισθήματα.

Να σημειωθεί ότι συμπλήρωσα και την πρώτη βδομάδα εργασίας. Προσωρινής μεν, αλλά ένα χαρτζιλικάκι ποτέ δεν είναι κακό. Το ότι το έχω ξοδέψει πριν καν κατατεθεί στο λογαριασμό μου είναι άλλο θέμα. Βλέπεις μια τα δώρα, μια τα κεράσματα, μια το σπίτι έφυγαν τα χρήματα... Τι δουλειά κάνω;;; Α μα data entry...Όπερ σημαίνει δουλειά άκρως ενδιαφέρουσα και δημιουργική... 8 ώρες μπροστά από μια οθόνη, να περνάω αριθμούς, κωδικούς και συντμήσεις για στατιστικά στοιχεία που θέλει να μαζέψει το τμήμα Συμβουλευτικής ενός κολλεγίου του Πανεπιστημίου του Λονδίνου... Καλά.. αν οι στατιστικές βαζίζονται σε τέτοια δεδομένα... εγώ δεν πρόκειται να ξαναπιστέψω καμία έρευνα. Όπως μου είπε και μια "συνάδελφος": "There are lies, damn lies, and statistics". Υποθέτω το καλό είναι ότι είναι ότι αφενός είναι πολύ ευχαριστημένοι μαζί μου (αυτό έλειπε! δηλαδή έλεος, δε χρειάζεται να έχεις μαστερ για να κάνεις αυτό που κάνω και δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό που εγώ κάνω σε 3 ώρες εκείνων τους παίρνει μια μέρα -αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) κι αφετέρου ότι αν και Βρετανίδες, οι "συναδέλφισσες" έχουν αρχίσει να αναπτύσουν μια άλφα οικειότητα μαζί μου... Ειδικά αυτή στην οποία εγώ αναφέρομαι σήμερα μου ανοίχτηκε κιόλας και μιλήσαμε για τον άντρα της (που είναι προσφάτως συνταξιοδοτημένος και αποφάσισε να ασχολείται με τις δουλειές του σπιτιού) και για το πώς βλέπει αυτή τη δουλειά που κάνει και τα παράπονά της από τους ανωτέρους της (κοινώς έκατσε και μου έθαψε τον τρόπο που χειρίζεται τα πράγματα η υπεύθυνη του τμήματος). Anyway, δε με ενδιαφέρει καθόλου. ’λλες τρεις μέρες θα δουλέψω εκεί και μετά τέλος.

Σήμερα άρχισα να σκέφτομαι ότι αν είναι τελικά να καταλήξω να κάνω αυτή τη μαλακία -ή κάποια παρόμοια- έμενα και στην Αθήνα κτλ.. Εντάξει ξέρω ότι είναι προσωρινό αλλά με πήρε από κάτω... To πρόβλημα είναι ότι πολύ γρήγορα αυτού του είδους οι σκέψεις επεκτάθηκαν, κι από "τι μαλακία δουλειά κάνω" πέρασαν στο "τί σκατά κάνω εδώ πέρα" καλύπτοντας έτσι το ευρύτερο πλαίσιο της ζωής μου στο αγαπημένο Λονδινάκι για να καταλήξουν στην κλασική διαπίστωση ότι "η ζωή μου είναι κενή, δεν έχω ιδέα τί θέλω για μένα (στο άμεσο αλλά και απότερο μέλλον), αλλά έχω την υποψία -που τείνει κάποιες στιγμές να γίνει βεβαιότητα- ότι η κατεύθυνση που έχω πάρει (έστω και στα τυφλά) τελικά δεν έχει καμία σχέση με αυτό που θα μπορούσε να με κάνει να αισθάνομαι όμορφα και καλά"...

Δεν ξέρω.. είπαμε είναι και η πανσέληνος και με έχει πιάσει μια γενικότερη μελαγχολία-απαισιοδοξία-απογοήτευση και όλα τα συναφή αρνητικά συναισθήματα...

Συνειδητοποίησα όμως αυτές τις τελευταίες μέρες ότι αυτό που λέει το τραγούδι "old habits die hard" είναι πάρα πολύ αληθινό. Όλοι μας κουβαλάμε συνήθειες, απωθημένα, μικρά και μεγαλύτερα κόμπλεξ, προσδοκίες, απαιτήσεις κτλ. - απόρροιες του χαρακτήρα και των βιωμάτων μας. Κι είναι τόσο δύσκολο να αλλάξουν κάποια πράγματα, που καμιά φορά απλά η καλή θέληση δεν αρκεί.

Τρόμαξα σήμερα με το πώς έχουν περάσει τόσες μέρες. Το έγραψα και στην αρχή. Μου είναι απλά αδιανότητο. Τί σκατά έκανα τόσες μέρες; 30μέρες Χ 24ώρες μας κάνουν 720 ώρες. Πες να κοιμόμουνα/χουζούρευα τις 300 (το οποίο αντιστοιχεί περίπου σε 10 ώρες ύπνου τη μέρα και τώρα που το συνειδητοποιώ πρέπει επειγόντως να ελλατώσω το χρόνο που περνάω στο κρεβάτι). Οι υπόλοιπες 420 πού πήγαν μου λέτε;;;;

Σήμερα επίσης κατάλαβα ότι μια ζωή βρίσκω δικαιολογίες για να αναβάλω πράγματα που θέλω να κάνω, τα οποία όμως απαιτούν μια πιο ενεργητική συμμετοχή από το "αράζω στον καναπέ και βλέπω σειρές" ή "ανοίγω τον υπολογιστή και χαζεύω στο internet". Δεν ξέρω.. έχω δίπλα μου μια κιθάρα, κάτι βιβλία γαλλικών κι ισπανικών, τις σημειώσεις των ιαπωνικών, κάτι ταινίες λίγο πιο βαριές από τα αμερικανικά μπλογκμπαστερς κι όμως δεν κάνω τίποτα από όλα αυτά.

Και το χειρότερο είναι ότι έχω να αφιερώσω χρόνο σε μένα, για πράγματα που πραγματικά θέλω να κάνω πάνω από 2 χρόνια. Γιατί; Γιατί πάντα βρίσκω δικαιολογίες. Τη μια έχεις μια σχέση και αφιερώνεις εκεί όλο σου το χρόνο σου (επιλογή φυσικά, απλά αναρωτιέμαι πόσο υγιές είναι κάτι τέτοιο και γιατί να συμβαίνει), την άλλη σπουδάζεις και δεν προλαβαίνεις να ασχοληθείς σοβαρά με τέτοια πράγματα γιατί όλη η νοητική ενέργεια εξαντλήται εκεί, μετά ψάχνεις να βρεις δουλειά κι αισθάνεσαι πολύ κουρασμένη-απογοητευμένη-χωρίς ενέργεια για να τη διοχετεύσεις στα πράγματα που μέχρι πριν λίγα χρόνια σε κάναν να αισθάνεσαι χαρούμενη. Και υποθέτω μετά, θα έχεις μια δουλειά, θα τρέχεις όλη μέρα για αυτή, θα έχεις ίσως άλλη μια σχέση, θα τρέχεις όλη μέρα για αυτή, θα έχεις μια οικογένεια, και πάλι θα τρέχεις όλη μέρα για αυτή...

Κι εσύ; Ο εαυτός σου; Πόσο χρόνο θα του αφιερώνεις; Ουσιαστικό, παραγωγικό χρόνο εννοώ, όχι το σάπισμα μπροστά σε μια οθόνη, σε κατάσταση φθοράς και αφθαρσίας... Να κάνεις πράγματα που θα σου ανοίξουν τα μάτια και το μυαλό, που θα σε βοηθήσουν να εξελιχθείς λίγο σαν άνθρωπος...

Δεν έχω απαντήσεις.. Αυτό που ξέρω είναι ότι πρέπει επειγόντως να αναδιοργανωθώ κι εγώ και το ημερήσιο πρόγραμμά μου και οι προταιρεότητές μου και όλα. Δεν πάει άλλο έτσι. Πρέπει το ΣΚ να κάτσω να κάνω σοβαρά αιτήσεις για δουλειές. Και πρέπει να καταφέρω να ενσωματώσω στην καθημερινότητα μου λίγες ώρες αποκλειστικά για μένα. Δεν έχει νόημα να ψάχνω την επιβεβαίωση μέσω τρίτων (αυτό ξέρω θα είναι δύσκολο να το αλλάξω αλλά υποθέτω το γεγονός ότι το εντόπισα ως πρόβλημα είναι μια καλή αρχή) και επίσης δεν έχει νόημα να με βάζω πάντα σε δεύτερη μοίρα. Ακόμα κι αν η εναλλακτική είναι εξίσου καλή ή και καλύτερη, ο εαυτός μου θα πρέπει να είναι πρώτη επιλογή. Εγωιστικό ίσως, αλλά και τόσο καιρό που ήμουν αλλιώς, προκοπή δεν είδα. Απεναντίας έχω κουραστεί... Το πρόβλημα είναι ότι μου έχει γίνει δεύτερη φύση τόσο καιρό και δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρω να με αλλάξω.. εξού και το άσμα που είπαμε πιο πριν...

Όλα αυτά από αύριο όμως. Για απόψε, δεδομένης και της επίρρειας της Σελήνης, πάω να πάρω κάνα κρασί από το off license απέναντι, να ανάψω τα κεριά μου (αν δεν με πιάσει η πυρομανία μου καλά θα είναι), να βάλω καμιά καταθλιπτική/κοψοφλέβικη μουσικούλα, να κάνω μακροβούτι στη μοναξιά μου και να μιζεριάσω αξιοπρεπώς...