Σας βλέπω τώρα, σας σκέφτομαι. Είστε κοντά ή μακριά μου. Είστε σπαρμένες. Αυτή η πλατεία είναι δικιά σου Ε., αυτό το ξέφωτο μόνο δικό σου Α. μου. Η καφετέρια αυτή πάλι, ούτε μπουρδέλο, όλες σχεδόν περάσατε από εδώ. Αυτή ακριβώς η μεριά του δρόμου είναι της Χ., και αυτή η θέση παρκινγκ ανήκει στην Α.. Η παράνομη στάθμευση σε πιάτσα ταξί μου θυμίζει, αν δεν με γράψουν, πάντα την Β., η στάση αυτή στην παραλία εσένα Β. που σ’ ερωτεύθηκα χωρίς να σε ξέρω.. Τι να πεις για την τουαλέτα του κλαμπ, τι για την κρεβατοκάμαρά της ή την μεριά εκεί πάνω από το σπίτι της;

Οι τόποι είναι χωρισμένοι σε κομμάτια. Υποσύνολα του τόπου που συχνά συναντιούνται, μπαίνουν το ένα στο άλλο και μπερδεύομαι. Όσο για τον χρόνο, δεν μπορώ να πω ότι τον χώρισα. Ίσως να δικαιολογούμαι λέγοντας πως ο ίδιος χρόνος σε έναν άλλο τόπο είναι ένα διαφορετικό σύμπαν. Μια άλλη ζωή, ένας άλλος έρωτας ή μια άλλη δικαιολογία να μπορείς να κάνεις σεξ με όποια.

Ο χρόνος; Ο χρόνος μάλλον δεν κυλά, μάλλον είναι πολύ αργός για εμένα. Εμένα που τρέχω σε διαφορετικούς ρυθμούς κάθε φορά. Που δεν μπορώ ποτέ να συμβαδίζω με την έννοιά του. Γιατί είναι απόλυτος ο χρόνος και ίδιος πάντα. Γιατί δεν μπορώ να κάνω τον εαυτό μου να βαδίζει συνεχώς με τον ίδιο ρυθμό. Μ’ αυτόν τον ρυθμό που λέμε όλοι βαρετό. Βαρετός δεν είναι αυτός που πάει αργά. Βαρετός είναι αυτός που βαδίζει συνέχεια στον ίδιο ρυθμό, στον ρυθμό του χρόνου. Εγώ προτιμώ περισσότερο τον πιο αργό ρυθμό. Χάνω. Εσύ, πιο γρήγορη κερδίζεις σε ρυθμό, χάνεις όμως εμένα. Την σκέψη μου για εσένα, όχι εμένα. Με ξέρεις εμένα. Ξέρεις ότι πότε πότε περνώ στον γρήγορο ρυθμό και δεν είναι ότι σου αρέσει, είναι ότι εκπλήσσεσαι. Και με εκνευρίζεις. Ποιος σου είπε ότι αυτό που κάνεις είναι δύσκολο; Ποιος σου είπε ότι δεν μπορώ να κάνω κι εγώ κάτι τέτοιο; Νομίζεις πως δεν ταιριάζω σ’ αυτόν τον ρόλο; Είσαι λάθος. Είσαι τίποτα αν νομίζεις πως αυτός ο ρόλος γράφτηκε μόνο για εσένα. Αν πάρεις τον άλλο μου ρυθμό ποτέ, θα σε χειροκροτήσω. Θα σε αγκαλιάσω γλυκά, μπορεί και να σε φιλήσω, και θα στο πω: «Πήρες τον ρυθμό μου» και ας μην καταλάβεις ποτέ τι εννοώ. Ας μην νοιαστείς κι ας αφήσεις να περάσει έτσι. Κι ας το ξεχάσεις. Φτάνει που πήρες τον δικό μου ρυθμό, τον άλλο, έστω και για λίγο. Για μια στιγμή.

Λίγα αυτά που ξέρω. Γράφω και τίποτα δεν θα μείνει. Μια, δυο φράσεις σοφές σ’ όλες αυτές τις λευκές οθόνες που συμπληρώνω και που ποτέ δεν τελειώνουν. Ποτέ δεν μου λένε σταμάτα. Όπως όλοι εσείς. Και παίρνω θάρρος και συνεχίζω. Ξέρω βέβαια ότι οι οθόνες δεν δίνουν σημασία τι θα γραφτεί πάνω τους. Μόνο να συμπληρωθούν θέλουν, και να ξαναδειάσουν και να εκπληρώνουν τον σκοπό τους. Και να πεθάνουν κάποτε, να σκάσουν να καούν, να γλιτώσουν. Γεννήθηκαν έτσι κι αλλιώς χωρίς να το θέλουν. ’λλος τις ήθελε. Εγώ που τώρα δεν προσπαθώ τόσο να γράψω, δεν κουράζομαι. Και γι αυτό γράφω βλακείες. Δεν κουράζομαι τόσο για να σκεφτώ καλά πριν γράψω. Και γράφω για σένα. Και γράφω βλακείες.