Όταν ήμουν τσιπιρικάκι , που λες , είχαμε στο σχολείο - στα πλαίσια του μαθήματος της Μουσικής - μάθημα φλογέρας .

Για κάποιον περίεργο λόγο , πριν καλά - καλά μάθω τις νότες πάνω στη φλογέρα έβγαζα και μπορούσα και έπαιζα ό,τι τραγούδι μου έβαζαν να ακούσω .

Ο καθηγητούλης που είχα τότε , "ταλέντο" το έλεγε αυτό .

Ήταν καλός άνθρωπος .

Τέλος πάντων , από τη 2η μέρα που έπιασα στα χέρια μου αυτό το όργανο και με άκουσε να παίζω με έβαλε στην ορχήστρα του σχολείου που ήταν αρκετά καλή καθώς και σε αυτή του δήμου .

Για προσωπικούς λόγους , δύο μήνες αργότερα μου είχε χαλάσει εντελώς η ψυχολογία και ένιωθα τόσο άσχημα που ούτε καν την πλησίαζα .

Στην προσπάθειά του να με αφυπνήσει ο καθηγτής , με απειλούσε οτι θα με άφηνε στο μάθημα .

Αφού μιλήσαμε , τέλος πάντων , μου ζήτησε συγγνώμη , μου είπε οτι δεν θα με πιέσει άλλο αλλά υπό έναν όρο : οτι κάποια στιγμή στη ζωή μου θα ξαναξεκινούσα φλογέρα .

Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα .

Ξεχάστηκα και εγώ .

Μια αγαπημένη φίλη μου είπε πρόσφατα οτι θέλει να κάνει μαθήματα φλογέρας και έτσι το θυμήθηκα .

Ξέθαψα την πρώτη μου φλογέρα .

Λέω να αρχίσω .

Δεν θυμάμαι τίποτα, δεν μπορώ να βγάζω τραγούδια με το αφτί τώρα πια ούτε θυμάμαι πως παίζεται η κάθε νότα όπως τότε.

Και πάλι χαίρομαι , όμως , γιατί όπως λέει και μια κινέζικη παροιμία : "Και το πιο μακρύ ταξίδι ξεκινάει με ένα βήμα" .

Όσον αφορά τη φλογέρα , νομίζω οτι το έκανα.

Όλοι μπορούμε να το κάνουμε .

Όσο άσχημα κι αν δείχνουν τα πράγματα , όσο κι αν μας έχει νικήσει/πλανέψει η λήθη , ας μη πελαγώνουμε , ας κάνουμε αυτό , το πρώτο βήμα .

Δεν μπορεί , κάτι θα βγει.

Κάπου θα μας πάει ...

Την καλησπέρα μου !