Μάλλον θα πρέπει να συνηθίζουμε στη μοναξιά μας. Είναι δύσκολο να φανταστώ τι εννοείς μοναξιά. Μέχρι και αυτό δύσκολο το βλέπω και ακριβώς γι’ αυτό φτιάχνω δικές μου λέξεις για να σου μιλήσω. Αλλοιώνω λίγο τις λέξεις όταν μιλάω. Και ιδιαίτερα όταν σου μιλάω. Αλλά δεν καταλαβαίνεις ακριβώς γιατί ούτε κι εσύ. Και το θεωρείς ένα αστείο θέμα. Μα για μένα, το πιο σοβαρό. Αλλοιώνκω λίγο τις λέξεις..

Πρέπει νομίζω να συνιθίζουμε. Να συνιθίζουμε να μιλάμε στους ανθρώπους χωρίς να μας μιλούν κι αυτοί. Να συνηθίζουμε να κοιταζόμαστε για διαφορετικούς λόγους. Να λέμε τις ίδιες λέξεις και να μιλούμε για τελείως διαφορετικά πάγματα. Πρέπει. Αλλιώς.. Αλλιώς τίποτα δε θα μείνει.

Και δεν πειράζει. Κάθε χρόνος που περνά χωρίς να έχεις γράψει όχι μια φράση, γιατί έτσι στο ζήτησα. Θυμάμαι σου είπα “μη γράψεις μια φράση μόνο, δεν θα μου φτάνει. Αν είναι για μια φράση τυπική μόνο ας μη γράψεις τίποτα.” Τουλάχιστο έτσι ελπίζω ακόμα ότι γράφεις κ γράφεις για μένα και κάποτε όλα θα τα βρω στην πόρτα μου. Στη νέα μου πόρτα που την βρήκες λέει με περίσσεια προσπάθεια. Πρέπει λοιπόν να συνηθίσω σε αυτό.

Πρέπει και σε σε να συνηθίσω που αντί να μιλήσεις, να φερθείς ανθρώπινα, φτύνεις από μέσα σου ότι δικό μου, αντί να το μυρίζεις ακόμα, αφήνεις άλλους να σε προστατεύουν. Και για άλλη μια φορά ξεχνάς ότι υπάρχεις κι εσύ, εκτός από τους άλλους που σε κάνουν ότι θέλουν. Ναι, θέλεις κι αυτούς, τους χρειάζεσαι. Από μικρή, από παιδάκι τους χρειάζεσαι, έτσι μεγάλωσες άλλωστε. Με ανθρώπους που σε κάνουν ότι θέλουν. Αλλά να θυμάσαι που και που ότι υπάρχεις κι εσύ. Κι όταν το θυμάσαι αυτό, τότε -μόνο τότε- θυμήσου κι εμένα. Σκληρό ε? Χμ.. εμένα θα μου πεις? Σκληρό ναι. Όπως ό,τι αισθάνομαι για σένα.. ή και όχι πια..

Να συνεχίσω έτσι σκληρά.. Πρέπει κι εσύ να συνηθίσεις να μιλώ έτσι σκληρά, έτσι όπως σκέφτομαι για σένα σκληρά πολλές φορές. Όχι όλες.. προς θεού όχι. Δεν είμαι ακόμα τέτοιο ζώο. Αλλά κάποια στιγμή λέω να γίνω. Ελπίζω. Μη σου πω ότι ελπίζεις κι εσύ. Έτσι λοιπόν, η πρώτη μου εντύπωση για σένα ξέρεις ποια θα ήταν. Στο είπα άλλωστε. Η πρώτη μου εντύπωση.. Πρώτη στην αρίθμηση πρώτη και στην επιλογή. Πρώτη και τώρα ίσως.. Ίσως και όχι..

Πρέπει να συνηθίσω επιτέλους.. Πρέπει όλοι μας να συνηθίσουμε. Στην αδιαφορία του άλλου. Στις μικρές λέξεις που μας απαντούν κοφτά όταν όλο τον κόσμο μας τους δώσαμε. Και πρέπει να συνηθίσουμε γιατί δεν ξέρουν. Δεν ξέρουν τίποτα. Αλλά μερικές φορές δεν είναι έτσι. “Είναι μικροί που ξέρουν πολλά και με τρομάζουν” Μερικές φορές, όπως αυτή, δεν είναι έτσι.. Συνήθως όμως.. μπορώ κι εγώ να συμφωνήσω. Συνήθως δεν ξέρουν ότι γκρεμίζουν τον κόσμο μας. Συνήθως δεν ξέρουν ότι φτιάχνουμε παλάτια για να ζήσουμε μέσα μαζί αγαπημένοι για πάντα, συνήθως δεν βλέπουν και ποδοπατούν ενστικωδώς πάνω σ’ όλα αυτά. Πάνω στις μνήμες, στις ακριβές γνώσεις, στα όμορφα παραμύθια που τους φτιάξαμε.. Ναι, και είμαι σίγουρος. Το κάνω κι εγώ αυτό. Αλοίμονο. Δε θα μουν άνθρωπος αλλιώς. Αλλιώς δε θα άνηκα εδώ, ούτε να γράψω δε θα ήξερα.

Κι εμείς αυτό το συνηθίσαμε, και παλάτια θα συνεχίσουμε να χτίζουμε. Κι εγώ θα φτιάχνω αγάλματα από πάγο να λάμπουν, από άμμο να πετρώσουν.. Μα ο πάγος λιώνει και η άμμος ποδοπατείται εύκολα. Μα δεν το ξέρω τώρα. Τώρα άσε με, τώρα χτίζω.. Και ξέρεις τι? Δεν σε έχω πια ανάγκη ούτε και γι’ αυτό. ’σε. Ξέρω μόνος να χτίζω. Μα να γκρεμίζω μόνος έχω μάθει πλέον καλύτερα..

Πρέπει να συνηθίσω στη μοναξιά μου. Στη μοναξιά σου..

Αλέξης Π.