Η φωνή σου μου λείπει…

Η φωνή σου μου λείπει Μαρία…

Σε σκέφτηκα –απόηχο- αγνών κοντών πανταλονιών.

Μετά το τέλος του Φλεβάρη, στο τέλος εκείνου του καλοκαιριού, στις απαρχές του «έπους» -εκείνης της μικρογραφίας, που σήμανε το τέλος, την αρχή τη συνέχεια.

Μαρία η φωνή σου μου λείπει.

Σε μια Πλατεία που σφύζει από νιάτα, που θέλουν «καθοδήγηση», π’ αναζητούν τους παλμικούς τους συνειρμικούς. Τώρα που πια δεν παύουμε, που δεν ηχούν καμπάνες, και μάκρυναν τα πανταλόνια μας, αραίωσαν οι τρίχες μας, κ’ η φεγγαράδα μας ισχύς στου κεφαλιού μας τ’ ώριμο. Κι εγώ παιδιά (πατέρας ων) κι εσύ παιδιά (μητέρα γαρ). Έχουμ’ από τέσσερα. Και σήμερα παιδιά στο πλάτωμα, σηκώνουν το σταυρό τους, σαν τότε που κι εμείς σηκώναμε τον άλλο, το δικό μας.

Τώρα Μαρία έμεινα στην Ποίησης το άρμα, σε κείνου εκεί του παιχνιδιού, ρομαντικός και μ’ όραμα, με χούντες σπαραζόμενες και ΕΣΑ, που παίζαμε στα άφοβα. Στα μάτια μας που κλαίγανε η βαζελίνη στρώματα, σειρήνες να φωνάζουνε, τους αστυνόμους έντρομους, το φοίνικα να καίγεται, ΕΣΥ να συνταράζεις κι ΕΓΩ να σε ακούω.

Η φωνή σου μου λείπει Μαρία:

Κάποιοι λένε –πέρασαν- τα χρόνια –άλλαξαν, αλλάζουνε(;) οι άνθρωποι – βολεύονται, βολεύτηκαν –τους πίστεψα: μα μέσα στην καρδιά μου –απόηχος- βανίλιας δακρυγόνου δυόσμου και γιασεμιού κι ένα σφαγείο θυμάρι, δεν άφησε να κλείσει συρματόπλεγμα –της μοναξιάς, της εγκατάλειψής μου. Δεν είμαι μόνος είπα: και η Μαρία είν’ εδώ. Όμως…

Η φωνή σου μου λείπει Μαρία.

...αγαναχτισμένοι εδώ αγαναχτισμένοι...

Κι όλοι κοιτούν το κτήριο, που μέσα του ο απόηχος πνίγει την ηχώ του…

Κ’ η χούντα πίστευε πως είχε δίκαιο, ίσως και να ’χε, μα μόνη, χωρίς απεργίες, δίχως συνδικάτα, κόμματα, οργανώσεις και αυθορμητισμούς, χωρίς αναρχικούς και τρομοκράτες αριστερούς , κομμουνιστές –πού τα θυμάμαι τώρα;;; και πάλι δεν κατάφεραν να πείσουν, να μας πείσουν, να σε πείσουν…

Σήμερα Μαρία, όλοι που κυβερνήσανε, μας λένε έχουν δίκαιο –και πάλι εμείς φωνάζουμε, στους δρόμους, απεργούμε, με βαζελίνες πια καλλίτερες, και αναπνευστικά -που στέλνουνε στο θάνατο, και όλοι έχουν δίκαιο, και πάλι εμείς το άδικο, και πάλι με το δάχτυλο –μιάσματα μας δείχνουν, και βράχνιαξ’ η φωνή μου, στεγνώσανε οι πένες και είναι τώρα που:

Η ΦΩΝΗ ΣΟΥ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΜΑΡΙΑ…

Τα παιδιά μας Μαρία κοιτάζουν το κτήριο που μέσα του στεγάζει υπόλοιπα Δημοκρατίας, κοιτάζουν και τα μάτια μου, που το θυμούνται άδειο, και ντρέπομαι Μαρία… τα παιδιά μας, Μαρία, μου είπαν πως είσαι μέσα, εκεί στο κτήριο, πως είσ’ εκεί, με κείνους πού ’χουν δίκαιο, πως έχεις δίκαιο κι ΕΣΥ…

Τα μάτια μου δακρύζουνε, δεν τα κοιτάζουν τα παιδιά μας, ντρέπονται τάχα, ντρέπομαι, και είναι τώρα που αληθινά:

Η ΦΩΝΗ ΣΟΥ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΜΑΡΙΑ…