[(ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ - ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ: παρακαλώ τους φίλους που γνώριζαν - γνωρίζατε τον ΠΟΙΗΤΗ, τον αξιοπρεπέστατο αυτόν Δον Κιχώτη της ΠΟΙΗΣΗΣ, είτε λίγο είτε πολύ, να αφήσετε τη μαρτυρία σχόλιό σας, στο μπλογκ του άρθρου... Ας συγκεντρώσουμε εμείς οι φίλοι του, οι γνωστοί του, οι αναγνώστες του, το βιογραφικό του... μιας και η μνήμη του τώρα αρχίζει...)]

ΠΕΘΑΝΕ ΣΤΟ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ...

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΘΕΟΧΑΡΙΔΗΣ: Ο ΦΙΛΟΣ, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΠΟΙΗΤΗΣ…

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΘΕΟΧΑΡΙΔΗΣ: ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΚΕ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ…

ΕΤΡΕΞΕ ΟΣΟ ΚΑΝΕΝΑΣ, ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ, ΜΕ ΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ ΠΑΠΑΚΙ ΤΟΥ-ΟΤΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΒΕΝΖΙΝΗ,

ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑ-ΟΤΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ,

ΚΙΝΗΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ,

ΤΟΝ ΕΙΠΑΝ ΓΡΑΦΙΚΟ, ΤΟΝ ΕΒΡΙΣΑΝ, ΤΟΝ ΧΛΕΥΑΣΑΝ, ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ…

ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΠΟΤΕ…

21 ΜΑΡΤΙΟΥ 2010 Ο ΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΑ ΖΩΤΙΚΑ ΤΟΥ ΜΑΤΙΑ - ΚΑΙ ΤΑΞΙΔΕΨΕ ΜΕ ΤΟΝ ΠΗΓΑΣΟ ΤΟΥ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ...

ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ...

ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΗ ΛΑΡΙΣΑ ΠΟΛΥ…

ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥ…

ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΙ ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΙΑ ΜΥΡΣΙΝΗ (ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ)…

 ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΚΔΙΔΕΙ ΣΥΛΛΟΓΗ ΜΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΧΑΪ ΚΟΥ & ΧΑΪ ΚΑΪ - ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΒΡΩ ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ - ΡΩΤΗΣΑ, ΑΛΛΑ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΟΥΘΕΝΑ... ΧΑΜΕΝΟΣ...

ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΣΤΟ ΚΑΚΟ...

ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΑ ΠΟΛΥ ΨΙΛΑ ΤΟΥ ΔΙΑΔΥΚΤΙΟΥ ΥΠΗΡΞΕ Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ...

ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ...

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ: ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΠΟΥ ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΑΤΕ…

«Ρέκβιεμ» για έναν ποιητή
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 24 ΜΑΡΤΙΟΥ 2010

• Αφησε πίσω του μόνο χαρτόκουτα γεμάτα στίχους...

Πέθανε τελικά, πιστός ίσως στον τρόπο που διάλεξε ο ίδιος, αθόρυβα, και χωρίς να το μάθει σχεδόν κανείς ο γνωστός Λαρισαίος ποιητής Γιάννης Θεοχαρίδης.

Ο Γιάννης, παλιός Λαρισαίος, ακολούθησε χρόνια τώρα έναν τρόπο ζωής, έξω από τα συμβατικά δεδομένα, αρνούμενος να συμβιβαστεί - όπως λένε όσοι τον γνώρισαν από κοντά - με το «κατεστημένο».

Όλοι τον θυμούνται με το χαρακτηριστικό λευκό, μακρύ μαλλί του και μόνιμα με ένα μπεζ μπουφάν με πολλές τσέπες να περιφέρει σε μια παραφουσκωμένη τσάντα παντού τα χειρόγραφα ποιήματά του αναζητώντας έναν εκδότη για να του τα δημοσιεύσει και να του τα κυκλοφορήσει σε βιβλίο, έναν εκδότη που μάλλον δεν συνάντησε ποτέ...

Ο Γιάννης, που οι παλιότεροι σίγουρα θα θυμούνται ακόμα τη μητέρα του Μυρσίνη που ήταν γνωστή μαία, σε μικρότερη ηλικία βρέθηκε στο Παρίσι όπου έζησε αντισυμβατικά ακολουθώντας το πρότυπο των «κλοσάρ» έχοντας για σπίτι του τους δρόμους και τις γέφυρες του Σηκουάνα.
Στη Λάρισα, όταν επέστρεψε, και μη έχοντας στέγη, με εντολή του δημάρχου, βρέθηκε στο γηροκομείο.

Φίλος του ο γιατρός και διοικητής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Παναγιώτης Παπαγεωργίου που
του συμπαραστάθηκε πολλές φορές στις δυσκολίες του.

Με προβλήματα καρδιάς στον Γιάννη γίνεται πριν από χρόνια η πρώτη εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας από τον καρδιοχειρουργό Παν. Σπύρου.

Ο Γιάννης που το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο ήταν «Πηνειάδης», πέθανε προχθές στο Γηροκομείο σε ηλικία 67 χρόνων χωρίς να ενοχλήσει κανέναν από τους φίλους που και αυτοί, όπως και εμείς, το μάθαμε τυχαία. Στο μικρό δωματιάκι του Γηροκομείου, άφησε πίσω του μόνο χαρτόκουτα, γεμάτα στίχους από ποιήματα που δεν εκδόθηκαν ποτέ...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" 24 ΜΑΡΤΙΟΥ 2010
σημ. δική μου: ο Γιάννης, μάλλον, επέλεξε αυτή τη μέρα, 21 Μαρτίου, ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ, για να ΦΥΓΕΙ... είχε δώσει ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ... ΗΤΑΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΤΑΣΗ... "21 ΜΑΡΤΙΟΥ" έλεγε "ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΤΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ, ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ, ΤΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ, ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ..."

φίλε Γιάννη, ΠΟΙΗΤΗ, στον ΠΗΓΑΣΟ σου, (το λάβαρο που είχες κεντήσει μόνος σου, με την αναπαράσταση του Ατίθασου Αλόγου, για να γίνει και η σημαία των ποιητών όλου του πλανήτη), δεν είσαι πια μόνος...

ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΓΙΑΝΝΗ Θ.

Δάκρυσες μπρος στην εικόνα.
-Ήταν ο φόρτος των πιθανών θαυμάτων
ήταν λίγο και το μεγάλο ψέμμα όμως …
(Απραγματοποίητες ελπίδες
που σακατεύτηκαν στης τιάρας το παγκάρι.)

Την ευαισθησία σου Γιάννη
δεν μπορεί να την έχει ο παχουλός παπάς

το ποίημα γράφτηκε Χειμώνα του 1989 σε ταβερνάκι της Αθήνας, με τον Γιάννη πάντα Υπερήφανο, πάντα να μιλάει με πάθος για την ποίηση, πάντα ευαίσθητο, πάντα με απορίες, πάντα με το δάκρυ στα μάτια... η συζήτηση ήταν σχετική...

Υ.Γ. κάποιοι από εσάς τον γνωρίζατε...