ΑΠΟ ΕΛΕΝΗ ΣΕ ΕΛΕΝΗ

ΣΧΟΛΕΙΟ – Η ΕΛΕΝΗ Η ΣΥΜΜΑΘΗΤΡΙΑ

Ως πολύ ψηλό παιδί, ως πολύ αθλητικό, αλλά και ως καλός μαθητής, είχα τις επιρροές μου, τις κατακτήσεις μου, δε μπορώ να πω.
Όλα πήγαιναν καλά ως τη στιγμή που το Δημοτικό Σχολείο και ο Πρώτος, της Μέσης Εκπαίδευσης Κύκλος, έφτανε στο τέλος του.
Στην ΣΤ΄ Δημοτικού, στην περίοδο των Γυμναστικών Επιδείξεων περίπου, ήρθε ο έρωτας να με επισκεφθεί.
Επισήμως και για πρώτη φορά.
Καλοντυμένος, ψηλός λυγερός ροδοκόκκινος, με σύστησε με τη συμμαθήτριά μου Ελένη Τ. η ταχυπαλμία έφερνε σβούρα τα σωθικά μου.
Η ξέφρενη καρδιά μου, ακολουθούσε ρυθμούς δαιμονισμένων ταμ-ταμ-ιστών, που στη ζούγκλα του Τζώνυ Βαϊσμίλερ και συνονόματού του Κισμίλερ, δεν είχαν ακόμη ακουστεί. Η Τσίτα καρδούλα μου, στο ξύπνιο χοροπηδητό της, με έκανε να τρέμω σύγκορμος. Το ύπουλο δε νύκτιο τρεχαλητό της, με άφηνε άυπνο μέχρις πρωίας.
Τα πρωινά της καζούρας και του ρεζιλικιού της συμμαθητείας, ήταν από πολύ όμορφα έως του αντικειμένου της υπεράσπισης της τιμής της αγαπημένης μου.
Υπήρχε άλλωστε και ένα επιβαρυντικό στοιχείο.
Το δερματικό ιδίωμα του κάτω μέρους του προσώπου της, ήταν και η αφορμή να την υπερασπίζομαι σθεναρά.
Ερήμην της βέβαια.
Το πιο ερυθρό της δεξιάς κάτω παρειάς της, έως και του ύψους του λαιμού της, είχε ως αφορμή την προσωνυμία-παρατσούκλι κοκκινολαίμης.
Άφριζα και κόρωνα κάθε που το άκουγα από κάποιον. Κοκκίνιζα και άστραφτα, κάθε που τη μαχαιριά την απηύθυναν σε μένα. Μέχρις αψιμαχιών και κοκορομαχιών έφτανε το ειρωνικό, αυτό, της χλεύης της, αντικείμενο.
Τα ραβασάκια εν τω μεταξύ, πήγαιναν κι έρχονταν. Τα ερωτόλογα, τής ΣΤ΄ Δημοτικού, μοναδικά κι ανεπανάληπτα. Οι επισκέψεις, οι απρόσκλητες, στο σπίτι της, απ’ έξω, πάρα πολλές. Τα τηλεφωνήματα –των άρτι νέων τηλεφώνων στην επαρχιακή μας πόλη- αδιάκοπα και σημαντικά. Μέχρις της στιγμής της κατ’ ιδίαν και κατά πρόσωπον αναμέτρησης.
Ραντεβού: στο μονόζυγο. Δίπλα στο κάγκελο. Εντός του προαυλίου χώρου του σχολείου.
Ώρα: το πέρας της διδακτικής ώρας. Το μεσημέρι.
Πρόσωπα: εγώ κι αυτή.
Βοηθοί: η φίλη της και ο φίλος μου.
Λόγος: ερωτική εξομολόγηση.
Πρόσκληση: δική μου;
Αποδοχή: ναι.
Έκπληξη: σαφώς.
Το σκηνικό: η Ελένη στο εσωτερικό μαντράκι των κάγκελων, στη γωνία του μονόζυγου. Από δίπλα της η φίλη της. Όρθιος εγώ, μπροστά στην Ελένη. Η Ελένη καθισμένη στο πεζούλι που στηρίζονταν τα κάγκελα. Πλάι μου πίσω μου, ο φίλος μου.

Η απόσταση μέχρι τον ουρανό γνωστή.
Η απόσταση μέχρι τον ήλιο γνωστή επίσης.
Η απόσταση μέχρι το φεγγάρι κι αυτή γνωστή.
Η απόσταση μέχρι τον απέναντι τον απέναντι τοίχο, πενήντα περίπου μέτρα.
Η απόσταση μέχρι το σκάμμα τριάντα περίπου μέτρα.
Η απόσταση μέχρι εκείνη την πέτρα, δέκα περίπου μέτρα.

Ο λόγος στην Ελένη:
-Γιατί ήθελες να συναντηθούμε;
-Γιατί σ’ αγαπώ.
-Κι εγώ σ’ αγαπώ.
-Εγώ σ’ αγαπώ πιο πολύ.
-Πόσο πολύ;
-Σ’ αγαπάω μέχρι τον ουρανό. Εσύ;
-Εγώ μέχρι τον ήλιο.
-Κι εγώ μέχρι το φεγγάρι.
-Ε! Τότε εγώ σ’ αγαπάω μέχρι τον απέναντι τοίχο.
-Κι εγώ μέχρι το σκάμμα.
-Εγώ μέχρι εκείνη την πέτρα.
-Εγώ μέχρις εδώ, (το σημείο μου).
-Κι εγώ καθόλου.
-Ε! Ούτε κι εγώ.
-(Στη φίλη της) πάμε να φύγουμε.
-(Στο φίλο μου), κι εμείς!!!

Αυτό το χαμόγελο κι αυτό το βούρκωμα στα μάτια που έχω, Ελένη, αυτή τη στιγμή, το έχω όλα τα χρόνια που πέρασαν από τότε, κάθε φορά που σκέφτομαι αυτή τη σκηνή.
Και σ’ αγαπάω το ίδιο αγνά, από τον ουρανό, μέχρι το ανάμεσα σημείο σε μας.
Δεν έχω μάθει νέα της.
Όμως από τότε έμαθα να γίνομαι πιο διαλεκτικός, προσαρμοστικός, συζητήσιμος, ολιγαρκέστερος, συγκαταβατικότερος.

Στο Γυμνάσιο χώρισαν τα τμήματα. Χώρισαν τελείως οι ζωές. Χώρισαν και οι πόλεις.
Εύχομαι κάθε ευτυχία.