Φυλλομέτρησα το ημερολόγιό μου και σε κάποιας

μέρας φύλλο είχα γράψει το όνομα μιας γυναίκας.

Της τραγούδησα ένα σιγανό σκοπό και ο λυγμός δεν

άργησε.

Κάπου απ’ έξω τα φρένα μιας νταλίκας έσβησαν το

σημάδι του αχναριού της

...θα την κουκουλώσουμε επειδή κάποιοι

καταχράσθησαν της εννοίας;

...η αγάπη είναι Αγάπη ωρή...

...Ωρή γυναίκα...

σ’ αγαπαώ ωρή...!

(βουκολικόν)

Περπάτησα. Ώρα πολλή. Ήπια νερό. Έφαγα ψωμί. Κράτησα ένα χέρι γυναίκας στο χέρι μου. Σφίχτηκε το δικό μου άθελά του, στο δικό της, (ακόμα ένα φανερό δήγμα), προσπαθώντας να αντέξω. Άντεξα, -ακόμα αντέχω.

μια γυναίκα μου κράτησε το χέρι, μια ελπίδα μου, χαρακώθηκε στο μέτωπό μου, που μια απλή μου καλημέρα στους δρόμους, δεν μπόρεσε να με κάνει να μην αντέξω.

Και μια γυναίκα χρώμα από το σύμπαν, γεμάτο μουσική βρίσκεται δίπλα μου κοντά μου και την ερωτεύομαι και με συνεπαίρνει, φλογερή, μοναδική, σαν ήχος μουσικής, ήσυχου γέλιου μιας θάλασσας παφλάζουσας σε έρημα νησιά, σαν άνεμος, στην ώρα της, Αιγαίου και Κυκλάδων.

Κάθε στροφή ανάλυση σε διήγημα

Γυναίκα μόνη της σε παλαβό χορό

στην πίστα χορεύει της ζωής

με πάθος με λατρεία με αγάπη

με πείσμα αληθινό ισότητας

που μετανάστης ήτανε.

Οι σχέσεις μας γίνονται αμφίρροπες.

Θέλεις μια γυναίκα,

θέλεις τα πικρά της και τα γλυκά της

και εις άλλα τυρβάζει

το πρέπον και το πρέπει.

η γυναίκα σου πρέπει μάλλον να σε σέβεται παρά να σε φοβάται. Δεν την πήρες για υπηρέτρια αλλά για σύντροφο. Επίκουρος.

αγαπήσαμε ποτέ πραγματικά κάποια γυναίκα αν αφού μετά τον χωρισμό μας δεν της συγχωρήσαμε ποτέ την νέα της χαρά;

Γνώρισε μία γυναίκα. Τον κοίταξε από ψηλά. Την κοίταξε από χαμηλά. Βρέθηκαν να κουβεντιάζουν, να ανταλλάσσουν απόψεις, να συμφωνούν. Να σκέφτονται το αύριο. Ακόμα και να το προγραμματίζουν.

Έπειτα, υπάρχει ο αντικειμενικός όρος, πως, η γυναίκα αυτή δεν είναι μόνη της. Δεν είναι μόνη της. Μπορεί να σημαίνει αυτό κάτι; Όταν…

Τότε αυτή η ίδια η καρδιά μου, αυτή η ίδια η γυναίκα, πως μου επιτρέπει να την ντύνω με τις σκέψεις μου, να της επιβάλλω το ψευδές, να αναγκάζεται να μην το βλέπει; Και να επιτρέπει στον εαυτό της να συνεχίζεται αυτό, το σε βάρος της, ζήτημα;

στη μοναδική μου πολυτέλεια: στη σκόνη των βιβλίων, μοναδική χαρά μου, το τοπίο, που με πλαισιώνει, στη θύμηση της μορφής σου

τώρα που τα γνωρίζεις όλα, -γιατί τα γνώριζες από καιρό, πώς να μην σου πω πως σ’ αγαπώ; Από εγωισμό; Έ λοιπόν όχι! Θα σου το πω: Σ’ ΑΓΑΠΩ.

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Λέξεις.

Λέξεις αδύναμες.

Λέξεις άτονες, ισχνές.

Λέξεις …

Καταγραφής προσπάθεια.

Περιγραφής αγωνία.

Απερίγραπτο κενό.

Λέξεις.

Λέξεις πείσμονες.

Λέξεις, πνευματικής πελίκης, πληρώματα.

Λέξεις άστοργες.

Λέξεις.

Κυρίαρχη η εικόνα, αποστομωτική.

Κατακεραύνωση της άρθρωσης.

Αδυσώπητο, ανηλέητο, μηδένισμα της γραφής.

Λέξεις, αυτό που είδατε, να μας το πείτε.

Λέξεις αιχμάλωτοι της εικόνας.

Λέξεις ανάξιες, ανήμπορες, ανίκανες.

Λέξεις, νικηθήκατε κατά κράτος.

Λέξεις …

Η εικόνα νικήτρια.

Οι λέξεις στα κάγκελα.

Η εικόνα, συνοδός του θεατή.

Οι λέξεις έπαψαν να λειτουργούν.

Η εικόνα μοναδικά ανεπανάληπτη.

Οι λέξεις κάτι προσπαθούν να πουν.

Η εικόνα σταθερός συνοδός της φαντασίας.

Οι λέξεις προσπαθούν να εγκληματίσουν.

Η εικόνα πανίσχυρη.

Οι λέξεις τώρα περιγράφουν:

Αυτό που βλέπεται … που είδατε …

ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΤ …. σσσσσσσσσσστ …

Η εικόνα βρυχάται.

Οι λέξεις πανικόβλητες αποχωρούν.

Οι λέξεις παραδίδουν τις δυνατότητές τους.

Οι λέξεις αδυνατούν να δύνανται.

Οι λέξεις θέλουν να νικήσουν.

Οι λέξεις, να έχουν τον τελευταίο λόγο, θέλουν.

Οι λέξεις παραπέμπουν στην εικόνα.

ΘΕΑΤΡΟ ΕΡΕΥΝΑΣ – ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ.

Εικόνα νίκησες συγχαρητήρια!!!

.............           ................            ..........

{ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΕΙΧΕ ΓΡΑΦΤΕΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΘΕΙ

ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΟΤΑΜΙΤΗ - ΟΤΑΝ ΜΕΤΑ

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ:

"ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ" - ΤΟΥ ΦΡΑΝΤΣ ΚΑΦΚΑ,

ΕΙΧΑ ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΡΕΥΝΑΣ

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΜΙΛΗΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΒΟΛΩΜΕΝΟΣ.

ΣΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ,

ΚΑΠΟΙΟ ΠΑΓΚΑΚΙ - ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΟΙΧΟΙ -

ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΑΦΙΣΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΛΩΝΕΣ,

ΒΟΗΘΗΣΑΝ ΝΑ ΑΠΟΤΥΠΩΘΕΙ Η ΒΑΘΕΙΑ ΕΝΤΥΠΩΣΗ

ΣΕ ΣΤΙΧΟΥΣ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΝΑ ΠΩ ΚΑΤΙ...}

[{ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΟΤΑΜΙΤΗ - 7 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ -

Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΜΦΑΝΗΣ...

ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ -

ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΕΔΩ ΚΑΤΩ -

Η ΑΘΗΝΑ ΠΟΥ ΣΕ ΦΙΛΟΞΕΝΗΣΕ -

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΤΙΜΗΣΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΟΥ -

ΕΧΕΙ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΓΚΗ

ΤΗΝ ΗΡΕΜΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ ΣΟΥ...}]

ΜΝΗΜΗ ΑΠΟΜΕΝΕΙ - ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ...