Ο ΠΙΝΑΚΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥ

ANNA GOLOVINSKAYA

1. ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΡΟΜΟΙ

Για τα ταξίδια της ζωής, ετοίμασα καράβι,
έβαλα ράφτη μυθικό και νυφικό σου ράβει,
παρέα μ’ έναν Κύκλωπα, η Νύφη θα στεριώσει,
και τους κουμπάρους θα τους φάν’, προτού να ξημερώσει.

Μου λέγαν να ’χω όνειρα, βαθιές προοπτικές,
μα εγώ όλο φοβόμουνα, δε μού ’βγαιναν οι ωδές,
κρυβόμουν και περίμενα, ‘δε φάνηκαν ακόμη;’
και Συμπληγάδες μ’ έπνιγαν προοπτική και δρόμοι.

Στην εξορία βρέθηκα, σε μιας πατρίδας τέλμα,
βλαισοποδία η Αρχή κ’ η εξουσία πέλμα,
το ζεύγος δεν επέστρεψε, ανοίγω τη διαθήκη,
το ψέμα πνίγει το χωριό κ’ η χώρα υποθήκη.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗ
ΣΥΝΘΕΣΗ ΚΙ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
ΣΤΟ ΣΙ ΝΤΙ «ΒΗΜΑ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ»
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΒΛΑΧΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΜ ΕΣ ΡΕΚΟΡΝΤΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΛΑΧΟΣ
ΤΡΑΓΟΥΔΙ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΛΑΧΟΣ
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 16-06-2006

Απεστάλη Παρασκευή την ημέρα λήξεως του διαγωνισμού… τη Δευτέρα είχαν ανακοινωθεί τα αποτελέσματα για τους νικητές ενώ το σι ντι του διαγωνισμού κυκλοφορούσε ήδη στις προθήκες των δισκοπωλείων… αδιάβλητα όλα… εντός 48 ωρών εξετάσθηκαν προκρίθηκαν βραβεύτηκαν έγιναν εγγραφές σε στούντιο και εκτυπώθηκαν εξώφυλλα και μακέτες σε τυπογραφεία παραγωγή στο εργοστάσιο ενημέρωση της ΑΕΠΙ  φορτώθηκαν σε φορτηγά διανεμήθηκαν σε όλη την ελλάδα στα δισκοπωλεία και τη Δευτέρα το πρωί οι ακροατές αγόραζαν το σι ντι… αδιάβλητα όλα… ΖΗΤΩ Η ΕΡΤ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ…


 
…τόσα χρόνια στην Τέχνη της «Ιεράς Πορνείας» δεν είχαν τελειωμό,
δεν είχαν τελειωμό, δεν είχαν καν αφετηρία.
Τα μουστωμένα ιδρώματα των κάθε λογής περαστικών εραστών
στο κόκκινο φωτάκι της σκέψης,
άφηναν κηλίδες να ρυπαίνουν, αιμοστάγματα μιας πρώτης παρθενίας,
με την αλαζόνα πόρνη να θλίβεται πως τάχατες πονούσε…
Η ηδονή της μεγαλύτερη από αυτή την κακοποίησή της…
Γέννησε ένα αποπαίδι μια κόρη ζηλεμένη καρπός ανοχής…
έλλειψης συνοχής και ασπροντυμένων εραστών….
τη βάφτισαν ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ…
μια αδελφή της Βίας…
παράκουσε ξεκούφανε ούρλιαξε…
στη συγγενή Σοφία άναψε φανάρι, μη τύχει να σκοντάψει, να βρει το δρόμο, μα ήσαν τέτοιες οι επαφές της κ’ οι έμποροι υπερίσχυσαν…
έτσι στις βρώμικες ετούτες τις παράγκες, τίποτα δεν άλλαξε τόσους αιώνες τώρα…
κ’ η Τέχνη της «Ιεράς Πορνείας» καλά κρατούσε…
καλά κρατεί…


 
2. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ

Περήφανα καρτερικά, ιδρώνει στα σεντόνια,
λεηλατεί τον έρωτα, αγκομαχά αιώνια,
μοιάζει γοργόνα και πουλί, του Τρίτωνα μια κόρη,
Σοφία στέλνει στους λαούς, μα έγιναν εμπόροι.

Της Ανδρομάχης την πυγμή, της Άρτεμης το τόξο,
μια Αμαζόνα υστερική, που μένει στην από ’ξω,
κόβει τα στήθια της μεμιάς και τρώει τα παιδιά της,
σκορπά τους κρίκους της Ζωής, με την ανεμελιά της.

Δάσκαλοι, φίλοι των θεών, σοφοί ερευνητάδες,
ρίξανε λάδι στη φωτιά, γκρεμίσαν αφεντάδες,
χιλιάδες χρόνια πέρασαν, μεγάλες οι ανάγκες,
μα τίποτα δεν άλλαξε, σε τούτες τις παράγκες.

Δημοκρατία αγόρασε, στα πιο φτηνά της ψώνια,
κυλίστηκε στην άσφαλτο, στα πιο γλυκά της χρόνια,
ανηφοριές κατηφοριές, μεγάλα πεζοδρόμια,
οι έμποροι την τύλιξαν, μέσ’ στα ιδεοδρόμια.

 
…κι αυτές οι τρίχες που αραιές ολοφύονται στον πώγωνα και τις παρειές δείχνουν σημάδια ωρίμανσης, γήρανσης ή κόπωσης; Είναι κι εκείνη η ρυτίδα στο μέτωπο που έμεινε, έτσι, για να θυμίζει πως η εφηβεία και τα φτερά της πρέπει να τιμωρούνται στον φάλαγγα.
Η καυτή άσφαλτος φιλική παιδιόθεν, το πάντα φρέσκο άρωμά της, που τον τελευταίο καιρό με την έντονη αλκοολούχα αμμωνία να ορθώνει τ’ άρωμα της μετανάστευσης για να μας θυμίζει την έντονη παρουσία των νέων μας συγκατοίκων και των εθίμων τους.
Πως γίνεται τάχα κ’ η νιότη ν’ αφήνει δρόμο ανοιχτό σε άσπρα μαλλιά και γένια;
Οι κλασικοί μια δήθεν σοφία στο νου και η μνήμη αέναη – ειρωνική – επαναστατική να αρνείται να γεράσει…




 
3. ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΥΣΤΕΡΙΚΑ

Τα φρένα τσίριξαν στην άσφαλτο που καίει
-η πόλη μες τα φώτα της
έκαψε την ψυχή της
ανάπηρη μονάχη της να κλαίει στα στενά
-κι εγώ φτωχός στη ρότα της
ρουφώ την ενοχή της.

Αναρωτιέμαι υστερικά τι στο καλό να φταίει
τι να ’γινε κι η μνήμη μου ποτέ της δε γερνά
ιστορικούς και κλασικούς μου δώσαν να διαβάσω
στο τέλος δεν κρατήθηκα και βγήκα να ξεράσω.

Τα τρένα εκτροχιάστηκαν στον έρημο σταθμό
-και τα λιμάνια αλίμονο
δίχως καράβια μόνα.
Ο ουρανός γυμνώθηκε έμεινε δίχως άστρα
-πετώ το όνειρο το δίγνωμο
με την παλιά σφεντόνα.

Αναρωτιέμαι υστερικά τι φταίει για τον κλαυθμό
τι να ’γινε και χάθηκαν τ’ αγέρωχα τα κάστρα
ιστορικούς και κλασικούς μου δώσαν να διαβάσω
στο τέλος δεν κρατήθηκα και βγήκα να ξεράσω.