Τα χαμένα μου όνειρα ζωγράφισα στους τοίχους ενός δωματίου με θέα στο παρόν.

Κι έβαλα μουσική στο γραμμόφωνο του μυαλού μου

Αρχισα να χορευω μαζι τους βαλς

Χαμογελα να κρατουν οσο μια στροφη

να χανονται στην επομενη

ν ανοιγουν αγκαλιες να κλεινουν ματια

τικιτακ τικιτακ ρολογια να χτυπουν στιγμες για να μετρουν

παραδεισοι που πεθαναν πριν καν παρουν την πρωτη τους ανασα

παρ ολιγον ευτυχια

Μνημοσυνο στιγμων...

Τι μενει τελικα?

μονο οι αναμνησεις ειναι αληθινες.

Η μπογια τους στο γκρι των τοιχων

ο ενθουσιασμος και μετα η πτωση

Η απωλεια

Το κοστος που πληρωσα για να ζω

Το ενοικιο στην υποσχεση της χαρας

Που δεν τηρει τις υποσχεσεις παντα

Υποσχομαι μονο εγω στον εαυτο μου

Να μη φοβαμαι την ηττα και το χασιμο

Κι αυτο το βαλς μοναδικο.Μοναχικο.

Για τις σκέψεις μου.

Για τις ιδέες μου.

Ειναι δικες μου και αυθεντικές.

Δεν είναι καθόλου "ωραιοποιημένες"

Κάποιοι αποτυχημένοι άνθρωποι από εδω μεσα ηρθαν απροσκλητοι στον προσωπικό χώρο μου να καταθέσουν αποψεις χωρις αυτο να τους εχει ζητηθει.

Στην αρχη επηρεάστηκα και γεμισα θυμο.

Αμεσως ομως μετα σκεφτηκα.

Ειναι δυνατο να σε ενοχλει η αποψη ενος τιποτα?

Που προφανως και το ιδιο το ατομο εχει επιγνωση αυτου του τιποτα και γι αυτο και η αντιδραση του?

Δικαιωμα μου να βρισκω το ωραιο και το ευγενικο αλλου απ οτι η πλειοψηφια.

Δικαιωμα μου να εχω αρνητικα συναισθηματα για κατι που πολυς κοσμος θα ειχε θετικα.

Τι να κανουμε τωρα.

Ειμαι υπερηφανος.

Κι εχω κοτσια.

Καποιοι εδω μεσα ειναι δειλοι και μισανθρωποι.

Δε με αφορα.

Πραγματικα.

Θα συνεχισω να γραφω ανοιχτα και ελευθερα τις αποψεις μου.

Η ελευθερια ειναι μεγιστη αρετη οσο δε παραβιαζονται ελευθεριες αλλων.

Αυτο ελλειπε το κακαρισμα απο κατι κοτες να με επηρρεασει.

Απο ανθρωπους που γραφουν οτι τους ενοχλει που εχω αρνητικα συναισθηματα στη μητροτητα η οτι θαυμαζω τον Ηρωδη(συμβολικη φραση με πολλες προεκτασεις) αλλα ειναι αρκετα θρασυδειλοι να παραβιαζουν πρισωπικους χωρους και να προσπαθουν να θιξουν προσωπικα καποιον.

Και για σας ομως εχει ο Θεος.

Σας λυπαμαι κατα βαθος.

Καταδικασμενοι στη μετριοτητα.

Να εισαι 17 ετων και να μην εχεις πετυχει κατι ειναι μικρο κακο.Ολη η ζωη μπροστα σου.

Να εισαι 71 και να μην εχεις κανει κατι ειναι αβασταχτο.

Το καταλαβαινω.

Εγω καπου στη μεση αναμεσα στα δυο αυτα ακρα συνεχιζω.

Πολεμιστης μεχρι την τελευταια μου ανασα...

Κι υπερηφανος!!

Σε μισώ.

Γιατί όταν μπορούσες να ημουν η πρωτη σου επιλογη...δε με επελεξες.

Διαλεξες αλλα μονοπατια.

Τωρα απογοητευμενη και ερειπιο.

Αγνοημενη και παραμελημενη απο τον ανδρα σου που βαφτιζεις πρωην.

Τωρα ζητας την αγκαλια μου.

Ενω εσυ ησουν που με πληγωσες στην εφηβεια μου.

Αλλος σε ματωσε παιρνωντας σου την παρθενια.

Κι εσυ μου τηλεφωνησες για να σε βοηθησω.

Χορτασες εραστες κι εμπειριες.

Αποφασισες να βρεις ενα μαλακα να παντρευτεις

Η βρωμικη μητρα σου γεννησε κατι κλαψιαρικα ενοχλητικα οντα.

Εκανες οικογενεια.

Κατι κωλογεροι ονομαστηκαν παππουδες και γιαγιαδες

Κατι αδερφια Θειοι και Θειες

Καθε Κυριακη μαζευοσασταν και τρωγατε ψητα και μπυρες

Και ξαφνικα αρχισες να αναρρωτιεσαι τι αλλο μενει στη ζωη

Αρχισες εγωιστικα να ζητας να σου καλυψουν τα κενα αλλοι

Να ζητιανευεις ερωτα.

Τι να σε κανω τωρα πια μαμακα?

ξοφλημενη?

Μια αγκαλια παρηγοριας?

Ενα κρυσφυγετο απο τα λαθη σου?

Εγω να σε γαμησω ηθελα μη με παρεξηγεις

Τωρα πια κι εγω φαντασμα ειμαι και ερειπιο

Αν ημουν μαγκας θα σε ειχα κερδισει απο την εφηβεια σου

οχι ομως 

δεν ημουν

αλλος ηταν 

αλλος παντα θα ναι

κι εγω ενα ερειπιο

δεν ελπιζω σε κατι

να τρωω να γαμαω να χεζω να κοιμαμαι

και στα διαλειμματα να παραγω κατι χρησιμο 

Γυναικα σε μισω

εσενα και τα παιδια σου

εσενα και τις επιλογες σου

Μισω τη μητροτητα

Κι ας με ταιζει

Ειμαι κακος?

Οχι.Απλα διαφορετικος απο εσενα πιονι της κοινωνιας

Που σ αρεσει να βλεπεις αθωα μωρα να τρεχουν στην αυλη σου

εμενα δε μ αρεσει και ειναι δικαιωμα μου

Θαυμαζω τον Ηρωδη.

Δικαιωμα μου και αυτο

Καληνυχτα

Γράφτηκε στην οθόνη του κινητού μου στο viber.

''Είμαι η Χρστίνα που καποτε,όπως πήγαινα γαι δουλειά, με είχες σταματήσει να μου μιλήσεις...''

Σάστισα μα θυμήθηκα γρήγορα εκείνο το ξανθό κορίτσι με τα υπέροχα χείλη και γαλάζια μάτια να προσπαθεί να δισχίσει την Κηφησίας.

Σκέφτηκα πως τέτοιες κοπέλες δεν τις αφήνεις απλα να φυγουν χωρις να δωσεις το στιγμα σου.

Εδρασα αστραπιαια.Σταματησα το αμαξι με αλαρμ και την πρόλαβα.

Πιάσαμε μια ολιγόλεπτη συζήτηση και της 'άφησα το τηλεφωνό μου.

Οι μήνες πέρασαν και δεν τηλεφωνησε ποτε παρα μονο το προχθεσινο μηνυμα στο Viber

''Τι ευχαριστη εκπληξη'' της εγραψα ενω στη σκεψη μου εφτιαξα τη φραση ''ναι,υπαρχει Θεος τελικα''

'Εκπληξη ήταν.Αλλα οχι ευχαριστη

''εχω προβλημα.προσφατα ολοκληρωσα για πρωτη μου φορα και εχω αρκετο αιμα.Ανησυχω.''

Ποσο ασχημα εγιναν ολα.

Παρ ολα αυτα σκεφτηκα να φερθω σαν ανθρωπος και οχι σαν εγωιστικο κτηνος.

Της ειπα να ερθει στο νοκοκομειο γιατι εχω βαρδια.

''Δεν μπορω τωρα,εχω κανονισει για καφε''

Θεε μου σκεφτηκα.

Πως γινεται ενας ανθρωπος να εχει τοσο λιγο μυαλο.

Υποτιθεται πως ηταν επειγον.Γιατι να βρεθει σε τοση απογνωση να επικοινωνησει μαζι μου αλλοιως?

Ο καφες που ειχε κανονισει πιο επειγον απο την ιδια της την υγεια που υποτιθεται κινδυνευε.

''Ηθελα απλα μια γνωμη'' η συνεχεια του διαλογου

''γνωμες δε δινονται εξ αποστασεως'' συμπληρωνω

Εξαιρω το γεγονος οτι το μηνυμα θα μπορουσε να ηταν ευχαριστο.

Αντιπαρερχομαι το0υ γεγονοτος οτι με πηρε για να μου ανακοινωσει πως αλλος ηταν ο τυχερος.

Μενω στο θεμα οτι σκεφτηκε τοσο ανοητα που με ενοχλησε χωρις λογο τελικα.

Για μια θεωρητικη προσεγγιση.Για 2 λογια καθησυχασμου απο εναν αγνωστο.

Ποσο χαζη γυναικα.

Ποσο στραβη η ζωη.

Αντι να γινει το καλο σεναριο.

Να με παρει επειδη ηθελε να με δει και να χει και μυαλο παραπανω απο αμοιβαδας.

Δυστυχως αυτη ειναι η ανθρωποτητα.

Αυτα τα ζωα.

Αχρηστα ακομη και για τον ιδιο τους τον εαυτο.

Καποιος βιαστικος θα μπορουσε να διατυπωσει πως κρινω ετσι γιατι πικραθηκα απο την ''χυλοπιτα''

Οχι.Δε με πικρανε αυτο.

Με εψαξες μετα απο τοσους μηνες για να με ταισεις εμμεσα μια μπαγιατικη χυλοπιτα,σαπια και χαλασμενη.Σκεφτηκα πως χαλαλι αν κινδυνευεις.

Κι εσυ κανονιζες για καφε.Ηθελες απλα μια γνωμη.

Με ταισες μια μπαγιατικη χυλοπιτα σαπια και βλαβερη μονο και μονο για μια γνωμη.

Ψοφα καριολα.

Ακούγεται όμορφα σα λέξη.

Θα τη συναντήσεις σε λόγια ερωτευμένων και σε τραγούδια.

Σε ποιηματα και πεζα.

Σε πεζοδρόμια και σε τοίχους ως γκραφίτι.

Σε παιδικά λευκώματα.

Είναι μια έννοια που πολλοί αντιλαμβάνονται ποικιλλοτρόπως.

Αλλοιως μια γκομενα με περίοδο,αλλοιως ενας ρομαντικός ποιητής,αλλοιως ενας ιερεας που κανει κυρηγμα περι αγαπης.

Για μενα ειναι απλα μια λεξη με 3 συλλαβες.

Δε μου αρεσει να την ακουω.

''Σ αγαπω'' σημαινει ''προσφερω ευγενικο συναισθημα και ζητω ανταλλαγμα'' ασχετα αν δε ζητω.

Ζητω να το εκτιμησεις.Ασχετα που θα δηλωσεις οτι στην αληθινη αγαπη δεν ζητω ανταλλαγμα.

Ολοι ζητουν ανταλλαγμα.

Κι εγω αναμεσα τους.Απλα το αναγνωριζω.

Αντι για αγαπη δωσε μου

-γελιο

-χαμογελο

-οργασμο

Αυτα.

-είναι να λες "γαμώ" όταν είμαστε μαζί και "γαμώ το" όταν δεν είμαστε μαζί

Όταν απομακρύνεσαι καιρό από κάτι δηλητηριώδες,στην αρχή έχει και πάλι γλυκιά γεύση.

Όμως όσο περνάει ο καιρός ξανα γινεται και πάλι τοξίνη.

Ε ναι λοιπόν.Το παιδί σου με άλλον άνδρα που πια δεν αγαπάς είναι τα χύσια του στη μήτρα σου.

Τι απολαυστική μαχαιριά στη μήτρα ακριβώς...σε μια γυναίκα που επιθυμεί να αλλάξει τους νόμους της βιολογίας.

Τελικά δεν άντεξα να κρατήσω την αλήθεια άλλο μέσα μου.

Για άλλη μια φορά μου βγήκε όλο αυτο το μισος απεναντι στην ηθική των μοντέρνων καιρών.

Ο άνθρωπος ειναι εγωιστης.

Τα θελει ολα δικα του.

Θελει και την οικογενεια,θελει και τον ερωτα σε προσωπα που δεν εχουν καμμια σχεση με αυτην.

Το χθεσινο διαλογο τον ξαναδιαβασα σημερα.

Ποσο ανακουφιση.

Ποσο εξω απο τα δοντια αληθειες.

Οχι που για χαρη του τυφλου Θεου του ερωτα θα κανουμε οτι δεν ακουμε τη συνειδηση μας.

Τετοιες σχεσεις ειναι καταδικασμενες.

Με ποιο δικαιωμα με πλησιαζεις κυρια μου πιο κοντα απ οτι σου επιτρεπεται?

Τι ζητας απο ενα εργενη που ποτε δεν θα σε καταλαβει?

Το γιοκα σου στον εκανα χυσια λοιπον και στον ελουσα.

Σου βουλωσα το στομα πανω στη φραση "ο γιος μου"

Τι απολαυση.

Κι ακομη μεγαλυτερη θα ειναι...

Να δω μελλοντικα ποιος τελευταιος,ποιο μηδενικο θα σε αγκαλιασει με στοργη εσενα και το γιο σου.

Για λίγο.

Γυαλί...go...ξεκίνα...ήδη έχτισες ανάμνηση.

Μια βόλτα όμορφη με προβληματισμούς.

Παρένθεση στην ασχήμια

Συντροφιά στη μοναξιά

Το γκρι της πόλης πέταξε μακριά κι έγινε πράσινο παιδικών αναμνήσεων.

Παιδίον του Άρεως(οχι...πεδιον)

Λίγες στιγμές μα.καλές.

Έχουν την αξια τους.

Η έμπνευση στερευει.Η σκεψη σπαει σα...γυαλι

Αλλα η ουσια δεν αλλαζει.

Θα σε διαβαζω.

Θα χαιρετιόμαστε μέσα από τα κελιά μας.Κοιτώντας μέσα από το γυαλί των αναμνήσεων.

-Καθώς κατηφόρησα το δρόμο με τα σχολεία,διέκρινα μέσα σ ένα σταματημένο αμάξι μια έφηβη κόρη στη θέση του συνοδηγού να χορεύει με χειρονομίες και δίπλα της ο πατέρας της να μη της πολυδίνει σημασία.

Δωστης σημασια πατερα...για σένα δίνει τη μικρή της παράσταση..σκέφτηκα...

-Κρίμα να μπει η ένδειξη "ενοικιάζεται" στο καφε που συνήθιζα να παίρνω τον μονό καπουτσίνο μου...έφτιαχνε πραγματικά καλό καφε...

Όμως τελικά ότι αξίζει δεν επιβιώνει πάντα...

Ο ιδιοκτήτης ήταν συχνά συνοφρυομένος.Καλός ανθρωπάκος.

Ίσως είχε πνιγεί στα χρεη.

Τι να πω.

-Σε αναμονη της πυρκαγιας.Έρχεται καίμε τα πάντα...κι ύστερα επιστρέφει ο καθένας στην παγωμένη του φυλακή.

Είσαι μπερδεμένη γιατί η συμπεριφορά είναι ενός.ρομποτ και τα αισθήματα ενός ανθρώπου.

Ρόμπο κοπ.

Που προστατευει απο την καταστροφη.

Μη ρωτας πολλα.

Αλλη μια μερα παλης με την αλαζονεια και τη χαζομαρα τους.

Αλλη μια μερα δυσκολη.

Ποναω αλλα δεν μπορω να εντοπισω το λογο.

Δεν εχω ορεξη για επικοινωνια

Προτιμω την απομονωση

Μια απο της γκριζες μερες σιγουρα

Το πρωινό πηγαδάκι των συναδέλφων.

Στα όρθια όλοι σ ένα ψηλοτράπεζο.

Άβολα.

Εγω πηγα και καθησα μονος στους μπλε ανετους καναπεδες.

Κανεις δεν ακολουθησε την ιδεα μου.

Που να ξεβολεύονται.

Όχι δε θα ακολουθήσω το κοπάδι.

Μα τη δική μου ξεχωριστή πορεία όσο μοναχική κι αν είναι.

Κάποιες φορές θα ενοχλούσε τον εγωισμό μου που δεν έχω ακόλουθους ή συντρόφους στο ταξίδι μου.

Όμως αυτη ειναι η φυση μου.

Μοναχικός ταξιδευτής.

Δεν ακολουθώ κοπάδια.

Μα είμαι ανοιχτός αν κάποιος θα ήθελε να με συντροφεύσει.

Προς το παρων απλα νυσταζω πολυ για να ανησυχω για ολα αυτα.

Και πινω τον καφε μου.

Τα εχει αυτα η ζωη.

Οχι δεν απομονωνομαι.Επιλεγω δυναμικα αυτο που πιο πολυ γουσταρω.

Ανετους μπλε καναπεδες και οχι ορθοστασια και συνοστισμό.

Αν περιμενα απο τους αλλους...

Το μυαλό τους και μια λίρα

Το κρύο δολοφονεί το καλοκαίρι.

Μου παίρνει μακριά τις αναμνήσεις του καλοκαιριού

Δεν είναι πάντα ευχάριστος ο κύκλος των αναμνήσεων.

Θα ήθελα να μείνω μόνος μου.

Οι άνθρωποι με κουράζουν.

Με εξοργίζουν.

Εκπαιδεύομαι κάθε μέρα για να είμαι ικανός να τους κάνω να με φοβούνται η να με σέβονται.

Τα επιχειρήματα και ο διάλογος δεν είναι παντα τα πιο σωστα οπλα.

Κρυβομαι στο σκοτάδι όσο μπορώ για να εξασφαλίσω την ηρεμία μου.

Οπλισμένος σαν αστακός έτοιμος να εξολοθρεύσω όποιον πλησιάσει κοντά μου.

Σα δηλητηριώδες μα ειρηνικό ψάρι των θαλασσων.

Σαν φιλήσυχος Καρχαρίας με δυνατα σαγονια,που θα σε κομματιασουν αν με πλησιασεις.

Ευτυχως υπαρχει και η ελπιδα.

Ανθρωποι ευγενεις και γλυκεις.

Αυτους ελπιζω να συναντησω.

Μα κι αν αυτο δε συμβει ειμαι ετοιμος για την παγωνια του χειμωνα.

Δεν θα ειναι η πρωτη φορα.

Συνηθισμενος να ειμαι αγριο αρπαχτικο που επιβιωνει.

https://www.youtube.com/watch?v=XCkaUQybEBA

Συνείδηση καθαρή και ελεύθερη

Πετάει σαν πουλί ψηλά και σκίζει το γαλάζιο

Κι εγω μεσα απο τα σίδερα τςη φυλακής μου το χαζεύω να ταξιδευει...

Η φαντασία μου με κρατά ζωντανό...

Μπορεί να γίνομαι Θηρίο,αλλά έχω μέσα μου μια ανάλαφρη καρδιά...

Αυτό που δεν γεμίζει το ποτήρι για να χαρεί η καρδιά

Δεν κάνει για προπόσεις

Δεν λέμε ''άντε γειά μας''

Είναι η ουσία που ναρκώνει το μυαλό για να μη σκέφτεται

Βαρέθηκα να είμαι γενναίος και πολυμήχανος για να αποφέυγω τη δυστυχία

Να με κηνυγάει το σκοτάδι και να παίζω κρυφτό

Δε θέλω πια να είμαι έξυπνος,κουράστηκα.

Δε θέλω να μαγειρεύω συνταγές ευτυχίας

Εύχομαι σε σενα που με πλήγωσες,έστω κι αν διεκδίκησες κάτι πολιτικά ορθό,να εισπράξεις πίσω αυτό τον  πόνο που προκάλεσες...όχι για λόγους εγωισμού.

Αλλά γιατί βαρέθηκα πια να βλέπω την ευτυχία σε κενούς σα τενεκέδες ανθρώπους.

Εύχομαι να αποβάλεις στο πρωτο σου παιδι.Να δεις τι παει να πει πονος.

Να μαθεις να υπολογιζεις συναισθηματα.Οσο ρηχα κι αν ειναι.