Μες την παραζάλη της ίωσης που περνάω...η συννεφιά χτίζει αναμνήσεις όπως παλιά που είχα πυρετό και το πορτοκαλί φως του ραδιοκασετόφωνου στο παλιό μας τογιότα έμοιαζε να με θερμομετρεί...

Ενώ γύριζα από τη Νέα Αρτάκη...από το σπίτι του παλιού μου φίλου και συμφοιτητή Δημήτρη

Έίχαν σπίτι σε μια ανοιχτή λοφοπλαγιά...

Μια μπασκέτα στην αυλή,ο ήχος ενός σκυλιού που γαύγιζε από μακριά...ήταν το ηχητικό ντεκορ του σκηνικού...

Εξοχή...ηρεμία...

Μέσα στο σπίτι οι αναμνήσεις με το Δημήτρη...παίζαμε playstation 1,ντουμπλάραμε βιντεακια με τους εαυτούς μας μέσα,γελούσαμε ατελείωτα..

Κάποια στιγμή μας περίμενε και η μαγειρική της Κυρα Αμαλίας με το υπέροχο σνίτσελ και το κεικ σοκολάτας που έφτιαχνε

Ηταν τα παλια τα χρόνια...

Τότε που ήμασταν παιδιά...

Ο χρόνος τα πήρε όλα μαζί του μα άφησε τις ζεστές αυτές αναμνήσεις...

"Μη με πας απ το σπίτι,τ ακούς κάπου αλλού να με πας"τραγούδαγε η Άλκηστις στο "πορτοκαλί" ράδιο...

...ενώ εγώ ψηνόμουν στον πυρετό και το συνάχι δε μ άφηνε να μυρίσω...

Όπως και τώρα...η ίδια άισθηση...

Τι σου λείπει από τα παλιά;

Όχι σίγουρα η κλασσική μαλακία που έχει καταντήσει αηδία πια και την αναπαράγουν όλα τα τσιπαρισμένα ανθρωπάρια του fb/instagram ότι και καλά έπαιζαν ποδόσφαιρο σε αλάνες

Μου λείπουν οι καλογυρισμένες ταινίες με φοβερές ερμηνείες τρομερό σενάριο και μέτρια εικόνα

Η ιεροτελεστία να τραβήξεις μια φωτογραφία,να περιμένεις να εμφανιστεί το φιλμ και να χεις στα χέρια σου τυπωμένη μια εικόνα πανέμορφη σα πίνακα...με μέτρια προς "κακή" ανάλυση...

Τι να τις κάνω τις τέλειες σέλφι;Καμμία ουσία.Η ευκολία στη λήψη και η υψηλή ανάλυση είναι χρήσιμη ΜΟΝΟ για επιστήμονες που φωτογραφίζουν το μικρόκοσμο των μορίων και των κυττάρων ή το μακρόκοσμο των αστεριών.

Μου λείπει που αν ήθελα να δω κάποια ταινία πήγαινα στο σινεμά.Όχι αυτή η κατάσταση να τα βρίσκει κάποιος στο...NETFLIX

Μου λείπει η περίοδος που υπήρχε μόνο e mail και ο κόσμος είχε εστιάσει στην αληθινή ζωή και όχι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Μου αρέσει,μέσε άνθρωπε(πίθηκα)που ανησυχείς μήπως σου βάλουν τσιπάκι μέσω κάποιου νέου εμβολίου

Τόσο στόκος είσαι

Δε σε ενοχλεί που είσαι φακελωμένος κανονικά και με το νόμο μέσω του προφιλ σου στο facebook στο οποίο μας ενημερώνεις για ότι αφορά την προσωπική σου ζωή,που πήγες βόλτα πόσο έλειψες τι αμάξι οδηγείς ποιά είναι η γκόμενά σου βλάκα

Όπως έχω ξαναγράψει κάποτε τα διάφορα ανθρωπίδια ήταν μοιρασμένα σε στέκια και καφενεία

Αν ήθελα να αποφύγω κάποιους απλά δε πάταγα στο στέκι τους

Τόσο απλό

Μου λείπει η trash tv των 90 s,η σάτυρα για τον Παπαθεμελή,τα παλιά λεωφορεία με το θόρυβο και το καυσαέριό τους

Το ασανσέρ στο παλιό μου σπίτι που ήταν γρήγορο και θορυβώδες καθώς σου ανακοίνωνε τους ορόφους που περνά

Η τέκνο μουσική με τα ρηχά της ρεφραίν,οι παλιές καλές ροκιές των DOORS στο φτηνό μου πικ απ...

Που στο φςςςς τους νανούριζα τα πάθη μου...

Ο κόσμος ασχημαίνει και την παλιά του ομορφιά την πέταξε σε κάδους που ονόμασε vintage ή ρετρό...

Η επίσκεψη στη Σοφοκλέους για γραφειοκρατικούς λόγους κατέληξε σε μια ανακάλυψη...

Σε ένα υπέροχο ήσυχο ατμοσφαιρικό καφε μπαρ πίσω από το θέατρο Χατζηχρήστου...

Όταν αντίκρυσα το όνομά του αναπόλησα το γίγαντα του ελληνικού σινεμά,αναρρωτήθηκα  γιατί πέθανε φτωχός...

Κι η απάντηση ήρθε άμεσα...ΔΕΝ ήταν ποτέ φτωχός,αλλά ΠΑΜΠΛΟΥΤΟΣ και το όνομά του έχει τέτοια υπόσταση...που ένοιωσα μυρμηγκάκι απέναντι στη σκονισμένη ταμπέλα με το επώνυμό του...

Το δίλημμα να πάω προς Ιπποκράτους ή Χαριλάου Τρικούπη ενώ ήμουν στη στοά,απαντήθηκε μόλις αντίκρυσα ένα υπέροχο κήπο με λίγα πράσινα δεντράκια...και το ήσυχο καφε μπαρ του τιτλου...

Μαρμάρινα τραπεζάκια ρετρό στυλ και ένας δερμάτινος καναπές πολυτελείας στο βάθος...ήταν κατειλημμένος από 2 γεροντάκια...

Μπαράκι με πορτατιφ να κρεμονται απο πανω αλλα και αλλα να στολιζουν τη μπαρα...

Βαθυ πρασινο χρωμα στους τοίχους του χώρου έδινε μια αισιόδοξη χαρούμενη αύρα...

Κόκκινες κουρτίνες ως μικρές αυλαίες οριοθετούσαν το χώρο του μπαρ.. 

Το ευγενικό γκαρσον πήρε την παραγγελία μου και ο καφές τους ήταν πολύ γευστικός...

Μια όμορφη όαση,μια ζωγραφιά στο κέντρο της Αθηναικής μουτζούρας...

Ναι υπάρχει τέχνη στην τηλεόραση τελικά

Πάθος,πόθος,δράμα,βεντέτα...συγκίνηση

Κάτι καλό που θυμίζει άλλες δεκαετίες...επιτέλους...

Η δε μουσική επένδυση...πολύ ξεχωριστή...

Με καθηλώνει...