Όταν οι άνθρωποι σε απογοητεύουν το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να χαμογελάσεις και να κλείσεις την πόρτα. Άραγε είναι ιδιαίτερα κουτοί ή αρκετά έξυπνοι; Τι πρέπει να κάνετε λοιπόν για να γίνετε άνθρωποι... Ακολουθεί ο εικοσάλογος του πραγματικού ανθρώπου:

1. Ψηφίστε Ν.Δ.
2. Πάτε στην εκκλησία
3. Ζητιανέψτε δήθεν αδρεναλινικούς έρωτες στο facebook
4. Χτυπήστε το χέρι στο τραπέζι σαν να το πιστεύετε
5. Αγκαλιάστε σφιχτά διάφορα μικρά ανθρωπάκια
6. Δώστε απλόχερα τη φιλία σας σε αγνώστους
7. Ξενερώστε με κάτι που "το είπαν στις ειδήσεις" και ξεχάστε το μετά από 20 λεπτά
8. Φάτε τη μέρα σας μπροστά σε μία οθόνη να μοιράζετε "likes" σε γκόμενες/γκόμενους
9. Προδόστε όσους μπορείτε
10. Τσουγκρίστε τα ποτήρια σας όσο πιο δυνατά μπορείτε
11. Καλύψτε τα κενά σας με ένα Big Mac και ένα ποτήρι Coca Cola
12. Γεμίστε το κεφάλι σας με υποσυνείδητες ιδέες από το Star
13. Περάστε άλλο ένα Σάββατο βράδυ στο Μαζωνάκη ή αποβλακωμένοι σε έναν καναπέ
14. Κάντε άθλιο σεξ
15. Υποβιβάστε την ζωή που θα θέλατε να έχετε αλλά βαριέστε να την διεκδικήσετε
16. Κλάψτε ψεύτικα για έναν υποτιθέμενο πόνο
17. Αναλωθείτε σε μία δουλειά που δε σας γεμίζει
18. Κάντε συλλογές από άχρηστες μπούρδες τη στιγμή που δίπλα σας πεθαίνουν άνθρωποι από τις δικές σας επιλογές
19. Γίνετε κι εσείς ένα fashion victim κάποιου είδους
20. Φωνάξτε "Προσπάθησα!", "Αγάπησα!", "Έζησα!" σαν να το εννοείτε...

Και τότε ναι! Ως διά μαγείας θα είστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ! Γιατί όντως, ο άνθρωπος είναι η μεγαλύτερη πόρνη.

… όλοι αυτοί που δεν μπορούν να κοιμηθούν τα βράδια…

ζωγραφίζουν στα σκοτεινά με το δάχτυλο στον τοίχο

περπατάνε στο σκοτάδι και εύχονται να ήταν φαντάσματα…

κανείς να μη μας δει…

ξεχειλίζουν από εκατομμύρια στιγμούλες και χάνονται…μπερδεύονται δεν ξέρουν πια τι είναι πραγματικό

…χώνονται στο παλτό κάποιου που περπατάει δίπλα τους

 και του σφίγγουν το χέρι…να μην τους αφήσει…να μην τους κρατήσει 

«τυλιγμένοι κι οι δυο στο δικό σου παλτό»

…αγαπάνε τόσο δυνατά που καταστρέφουν

…άθελα τους

όλοι εμείς που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουμε

όλοι εμείς που στην πραγματικότητα

δεν θέλουμε να υπάρχουμε

Τη Δευτέρα βρήκα έναν παλιό φίλο και κάτσαμε να πιούμε έναν καφέ. Φεύγοντας μου είπε "Να τα ξαναπούμε, τα Εξάρχεια είναι μικρά"... Ήταν σαν αυτό το "τα λέμε" που ακούς και σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Σήμερα το μεσημέρι τον πέτυχα λίγο κάτω από το εκκλησάκι των Αγ.Αναργύρων και... ξαναήπιαμε καφέ. Λέγαμε τα νέα μας... Αυτός ιδιοκτήτης ενός μικρού μπαρ πλέον, εγώ... αυτό που έγινα τέλος πάντων, "δασκάλα" που λέει κι αυτός. Τον έπιασαν οι ανησυχίες του. "Και τι κάνουμε;" μου λέει... "Μήπως γίναμε γιάπηδες;" "Γιάπηδες, όχι, δε γίναμε..." του απαντάω πολύ σίγουρη. "Δε γίναμε; Εγώ είμαι αφεντικό ρε Χαρά... Κι εσύ μιλάς σε συνέδρια και ο κόσμος μας σέβεται." μου λέει μες στο άγχος της προδοσίας των οραμάτων του. "Εσύ αφεντικό δεν έγινες... Για να γίνεις αφεντικό, χρειάζεσαι και υπαλλήλους... Εγώ μιλάω σε συνέδρια με σκισμένα μπλουτζίν και ολστάρ, νομίζω το χουμε". Δεν κατάφερα να τον κάνω να νιώσει καλύτερα. Όταν στον άνθρωπο καρφωθεί μία ενοχική ιδέα, είναι ικανός να αυτοκαταστραφεί για να την επιβεβαιώσει. Την άλλη Δευτέρα θα πάω από το μπαράκι του... Να δείτε που θα έχει προσλάβει υπάλληλο...

Νόμιζα ότι θα έκανα τον καλύτερο ύπνο των τελευταίων πέντε ετών... Γύρισα στη "φωλιά" μου. Στο σπίτι που τρώω τα μαγειρεμένα φαγητά της μητέρας μου και ακούω την ατελείωτη γκρίνια του πατέρα μου... Κι όμως! Δεν κοιμήθηκα καλά... Δεν είναι αυτό το "σπίτι μου" άραγε; Home is where the heart is... Αλλά πού είναι; Δε χωράω να κοιμηθώ στη βαλίτσα μου :( Γύρισα... Αυτό ήταν... Όχι δεν ήταν απόφαση της στιγμής. Το δούλευα καιρό στο μυαλό μου. Και τι έγινε που δεν το είχα πει σε κανέναν; 

Άνοιξα τα μάτια μου σήμερα το πρωί και ήμουν στο παλιό μου δωμάτιο. Και ένιωσα τόσο περίεργα. Σαν να μην ήμουν εγώ... Σαν να είχα γυρίσει το χρόνο πίσω και να ξαναγύρισα εκεί. Για λίγο χάρηκα τόσο πολύ. Σαν να ήταν όλα ίδια με τότε. Εγώ, η Μ., η Λ., ο Ν., ο Δ, ο Φ... Όλοι αυτοί που χάθηκαν. Τι να κάνω; Να τους πάρω τηλέφωνο; Και πήρα τη Μ... Ο Φ. τον τελευταίο καιρό έχει ανοίξει ένα μαγαζί. Πήγαμε και κάτσαμε εκεί. Όλο με κοίταζε και χαμογελούσε. "Δεν το πιστεύω ότι είσαι τόσο τρελή!" μουρμούραγε... Του έκανε εντύπωση που γύρισα. Δεν το περίμενε. "Πάμε ...; Όπως παλιά" επέμενε η Μ. Και ναι, κάτι με οδηγούσε να πάω, να τα κάνω όλα λάθος, όπως παλιά... Και πήγα μαζί της... Την ακολούθησα. Ο Φ. δεν ήρθε μαζί μας. "Ο Φ. άλλαξε πολύ!" αυτό ψέλιζε μέχρι να φτάσουμε στο αμάξι η Μ. Όλοι αλλάξαμε... Κι εμείς που στην απεγνωσμένη προσπάθειά μας να μην παραιτηθούμε, κάνουμε τα ίδια, επειδή αλλάξαμε το κάνουμε. Με πήγε σε ένα καινούριο μαγαζί, κοντά στην πλατεία... Ισόγειο, με τζαμαρία... Από αυτά που με εκνευρίζουν γιατί ή ενισχύω τις τάσεις φυγής μου κοιτώντας απ'έξω, ή δε νιώθω την οικογενειακή θαλπωρή των παλιών αγαπημένων μου μαγαζιών. Κάθισα δύο περίπου ώρες εκεί. Ένας dj που ήταν γεννημένος μετά το '90 και χαιρόταν με Beastie Boys, Eurythmics και ό,τι stoner μπάντα έχει παίξει ποτέ το MTV... Μια σερβιτόρα που χρησιμοποίησε την ατάκα "έχω διαταγές από τον ιδιοκτήτη"... Ένα παιδί, γύρω στα 20 με μαλλί βαμμένο ξανθό με μαύρη ρίζα και μουστάκι και ένας φίλος του dj που κάπνιζε πίπα και φόραγε μπλούζα Clutch... Στο μαγαζί, διάφορα 20χρονα να χαμουρεύονται μεταξύ τους... Είμαστε μία δυστυχισμένη γενιά... Μία γενιά που κρύβει τη συναισθηματική της μοναξιά σε μία δήθεν απαλευθερωμένη σεξουαλικότητα... Ευτυχώς, η δική μου γενιά πήρε κάτι από τα 80s... Μέσα σε μία ώρα περίπου, άκουσα 4 Nightstalker, παιγμένα από το Youtube... Ο Ευθύμης μάλλον θα έκοβε τα ναρκωτικά αν ήταν εκεί. Ο κόσμος χαιρόταν και τραγούδαγε δυνατά το Children of the Sun. Δεν το... ήξερα ότι οι stalker έγιναν γνωστοί... Χαχαχα! Και μία κοπέλα με βαμμένο κόκκινο σγουρό μαλλί να ζητάει απεγνωσμένα από τον ίδιο DJ να βάλει Misfits και να περιγράφει στο φίλο δίπλα της με το ίδιο μαλλί, αλλά σε καστανό "Ποοοο ρε φίλε! Ζήτησα κομματάρα... Το Die Die My Darling...". Το θέμα είναι ότι κατάλαβα αυτά που έλεγε ο Φ... Δεν είμαστε γι αυτά πια. Όχι γιατί γεράσαμε ή κάποια άλλη παρακμιακή ατάκα, αλλά γιατί έχουμε ζήσει τόσα πολλά και σε τόσο έντονες εποχές, που όλα αυτά μας μελαγχολούν. Κακά τα ψέματα. Ο κόσμος σταμάτησε να περνάει καλά το 2005. Κι εγώ κολλημένη στο τότε...

Για τους φίλους μου, που δεν το βάζουν κάτω, και για κάποια "παιδιά" από το video (we still have a lot of way to go):

Την Τετάρτη τελειώνουν οι υποχρεώσεις μου. Και μάλλον θα ξαναβρεθώ πάλι πίσω στην Αθήνα... Και από την πλατεία Ναυαρίνου πάλι στην πλατεία Θεμιστοκλέους... Δεν αφήνω τίποτα πίσω μου και τίποτα δεν πάω να βρω. Το μόνο που έχω είναι μερικοί φίλοι που μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες και μαζί σκεφτόμαστε το μέλλον μας. Να φύγουμε; Να πάμε έξω; Δεν είναι το πρόβλημα μόνο στην Ελλάδα... Ας μη γελιόμαστε! Το πρόβλημα είναι στην ανθρωπότητα και αυτό, αν δεν πας στο νησί του Lost, δεν το γλυτώνεις. Λείπουν οι εντάσεις από την ανθρωπότητα. Αυτό τους έχει κάνει όλους να κοιμούνται όρθιοι. Και αυτό είναι που κάνει αυτούς που δεν κοιμούνται όρθιοι και έχουν κάποιες ανησυχίες, να θυμώνουν και να κοκκινίζουν από ντροπή για το είδος τους. Εγώ θα κάνω κάτι! Φόνος θα είναι; Τεράστια ανακάλυψη θα είναι; Κάτι μεγάλο θα είναι... Δεν μπορώ άλλο τη μιζέρια που με περικυκλώνει. Δεν μπορώ να υποταχτώ σε αυτή τη θλίψη που επικρατεί γύρω μου και θυσιάζει άτομα σαν εμένα, τους φίλους που ανέφερα πιο πάνω και τη θάλασσα... Όποιος θέλει πραγματικά να ακολουθήσει... ευπρόσδεκτος. 

Μην ξεχνάτε...


ΝΑ ΤΑ ΖΕΙΤΕ ΟΛΑ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ!