Καιρό έχω να γράψω στο μπλογκάκι μου και τώρα δεν είναι σίγουρα η κατάλληλη στιγμή. Λάθος έκφραση χρησιμοποιώ: Πάντα είναι κατάλληλη η στιγμή, για να βάλει κανείς τις σκέψεις του σε τάξη. Απλά τώρα λόγω ώρας, κούρασης και συσσωρευμένων εκκρεμοτήτων θα ήταν πιο λ ο γ ι κ ο  να αφιερώσω το λίγο αυτό χρόνο στην ξεκούραση ή στη διεκπεραίωση εργασιών κι όχι σε ένα (ανούσιο ίσως) "κατεβατό" σκέψεων.

Στεναχωρέθηκα σήμερα με το θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Ανήκε σε έναν χώρο, στον οποίο δεν εντάσσομαι καθόλου ιδεολογικά, αλλά αυτό καμία σχέση δεν έχει με το ότι ο ίδιος ήταν ένας από τους λίγους ανθρώπους-πολιτικούς που εκτιμούσα και χαιρόμουν να ακούω και να διαβάζω. Κρίμα...

Την Κυριακή, στην τελευταία παράσταση της Απόπειρας, εκεί προς το τέλος... έφτασα σε σημείο να μην μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Υπέροχη η παράσταση, συγκινημένος κι ο πρωτεργάτης, άβυσσος σκοτεινή η δική μου ψυχή. Ένας συνδυασμός σκέψεων, βιωμάτων και συναισθημάτων που με πήγε μακριά, αλλού. Περπάτησα μετά πολύ, από την Κυψέλη μέχρι την Πλάκα. Και ενώ είχα κανονισμένες συναντήσεις, δεν είχα αληθινή διάθεση για παρέα, μόνο για κλάμα, από αυτό που κοσκινίζει το "μέσα" σου με τις γλυκιές μυρωδιές της καλοκαιρινής αθηναϊκής νύχτας. Έμεινε, όμως, το "μέσα" μου "ακοσκίνιστο"...

Καμιά φορά, δύο αυθόρμητες αληθινές κουβέντες μπορούν να ρίξουν αγγελικό φως στην (παρεξηγημένη ίσως;) ανθρώπινη πραγματικότητα: Αγαπημένος φίλος, την ημέρα του γάμου του, αναφέρθηκε αυθόρμητα στην ολοκαίνουρια σύζυγό του ως τον "καλύτερο άνθρωπο του κόσμου". Το είπε και το νιώθει και το ξέρουμε. Πόσο αστείοι, λοιπόν, όλοι μας να ξαφνιαστούμε ακούγοντάς τον ( "να τον βάλουμε στη γυάλα ως ιδιαίτερο είδος" ) λες και δε είναι προαπαιτούμενο να αισθάνονται έτσι, όσοι φτάνουν συνειδητά στο μεγάλο αυτό βήμα της απόφασης συμπόρευσης στη ζωή.

Και η καλή μου η Μ., που τόσο ξαφνικά πληγώθηκε πάλι, ανεξήγητα και πολύ πολύ πολύ... Πονώ στη σκέψη ότι υποφέρει, ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι, το παραμικρό, να την ανακουφίσω. Θα της αφιερώσω το παρακάτω τραγουδάκι, κι ειδικά τον στίχο που ξέρω πώς αγαπάει. Όλα θα πάνε καλά, μικρή μου, σιγά σιγά ίσως, αλλά θα πάνε καλά! :)

Όλα δικά σου μάτια μου

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μίμης Πλέσσας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πουλόπουλος

Νύσταξες άστρο μου φεγγάρι μου
στην αγκαλιά μου αποκοιμήσου
ξύπνησες ήλιε αποβροχάρη μου
πάρε το γέλιο μου και πλύσου

Όλα δικά σου μάτια μου
κι ο πόνος σου δικός μου
είδαν πολλά τα μάτια μου
στις γειτονιές του κόσμου

Δίψασες λεύκα μου κουράστηκες
ρίξε τις ρίζες σου σε μένα
ήρθε βοριάς και ξεμαλλιάστηκες
πάρ' την καρδούλα μου για χτένα

Όλα δικά σου μάτια μου
κι ο πόνος σου δικός μου
είδαν πολλά τα μάτια μου
στις γειτονιές του κόσμου
 

Τώρα τι με έπιασε και μένα νυχτιάτικα να θέλω να τους κατηγοριοποιήσω... Εεεε, μ' έπιασε! Κι αν δεν το κάνω, τάξη στο μυαλό μου δε θα μπει.

Έχω βέβαια πλήρη επίγνωση των μεγάλων περιθωρίων σφαλμάτων και αποκλίσεων που έχουν οι γενικές κατηγοριοποιήσεις και θεωρίες, πλην, όμως, έχουν, έστω και ως μη εμπειρικά αποδεικνυόμενες, μία καθοδηγητική αξία. Επιπλέον, πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις.

Μόλις ακούμπησα το ακουστικό του τηλεφώνου στη θέση του και με αυτά που άκουσα επέστρεψαν στο μυαλό μου μνήμες από την προηγούμενη χρονιά... Τελικά, τα "κρούσματα" είναι πολλά, άρα ίσως να υπάρχει τέτοιος αριθμός αντρών με τις συγκεκριμένες ιδιότητες, που να συγκροτούν από μόνη τους ολόκληρη κατηγορία!

Κατηγοριοποιήσεις, βέβαια, μπορούν να γίνουν πολλών ειδών. Εδώ το κριτήριο είναι το  "βόλεμα" (πώς το εννοώ, φαίνεται απο τις κατηγορίες). Έχουμε και λέμε:

Κατηγορία Α: Ο Αλλάζω-Γυναίκες-Ως-Υποκάμισα-Απιστία-Ειναι-Το-2ο-μου-Όνομα. Η ονομασία της κατηγορίας τα λέει όλα. Είναι οι άντρες που ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό και τη βολή τους, χωρίς συναίσθηση (όχι μόνο των γυναικών, αλλά κανενός), που επιδιώκουν να μαζεύουν γυναικεία "έπαθλα", κάνουν σπάνια μεγαλύτερης διάρκειας προσωπική σχέση (κι αν κάνουν, έχουν την απιστία καραμέλα στο τσεπάκι), αλλά έχουν κι ένα σημαντικό (όπως αποδεικνύεται εν τέλει) θετικό χαρακτηριστικό: Φαίνονται. Τους γνωρίζεις και τους καταλαβαίνεις, οπότε κανονίζεις την πορεία σου. [Υπάρχει και μία βασική υποκατηγορία εδώ, αλλά αν πιάσω τις υποκατηγορίες, δε θα τελειώσω ποτέ, οπότε θα μείνω στην αρχική, γενική και απόλυτα θεωρητική μου :) κατηγοριοποίηση]. 

Κατηγορία Β: Ο Έντιμος-Ρομαντικός-Ανοίγω-Την-Καρδιά-Είμαι-Σύντροφος-Λατρεύω-Την-(Κοπ)ελιά-Μου. Πολύ τρυφερός, με συναίσθηση, με διάθεση επικοινωνίας και πιστός (δηλ. η προσωπική του ηθική θεωρεί ανέντιμη την απιστία), γενικά ένας άντρας με συνέπεια λόγων και έργων, που τον ενδιαφέρουν οι άλλοι άνθρωποι. [Σχετικά δυσεύρετο είδος (σε αυτήν την απόλυτη διάσταση), αλλά πιο συχνό στις παραπλήσιες υποκατηγορίες, που δεν αναπτύσσονται εδώ].

Και πάμε για την Κατηγορία Γ: Ο Κρύβομαι-Και-Δεν-Το-Ξερω. Κοινώς, αυτός που πιστεύει κι ο ίδιος ότι είναι το πιο καλό παιδί (ευαίσθητος, ρομαντικός, πιστός, εντιμος!) αλλά τελικά η ζωή (του) δείχνει (και σε αυτούς που συναναστρέφεται, αλλά κυρίως στον ίδιο που κοιμάται κι ονειρεύεται, νομίζοντας ότι ανήκει στην Κατηγορία Β) ότι τα "πουκαμισάκια" τού τρέχουν από τα μπατζάκια... Είδος που εμφανίζεται με ανησυχητική αύξηση. Δημιουργεί σχέσεις μεν, πλην, όμως, αντί να τελειώσει αυτές έντιμα, όταν νιώθει ότι he has come so far, επιλέγει να εξαπατήσει, ζητώντας μάλιστα στήριξη από τη νέα παρτενερ, για να αφήσει την παλιά. Κι αυτο, όταν δημιουργεί "σχέση",΄είναι επαναλαμβανόμενο pattern, δηλαδή η νέα παρτενερ είναι η επόμενη απατημένη. Τα δε παράπονα του "καλού" παιδιού ακούγονται πάντα από τρίτους και ποτέ από το πρόσωπο που αφορούν, ενώ ο ίδιος είναι τόσο πεπεισμένος για το ότι είναι "καλό και σπάνιο παιδί", που πάντα υπάρχει μία καλή εξήγηση (πειστική αιτιολογία) για την "αδυναμία "του να ελέγξει την "ανεντιμότητά" του (έτσι το λέμε τώρα) και να αλλάζει (ως εκ του αποτελέσματος) πουκαμισάκι (επονομαζόμενο και "φούρνο") συχνά πυκνά. Είμαι κυνική; Μπαααααα... :) Σκέφτομαι τη θέση της φίλη μου της Β., με την οποία μιλούσα πιο πριν και το τι αντιλήφθηκε μετά από 1 χρόνο "σχέση". Που να το φανταστεί κανείς για αυτό το "καλό παιδί" που είχε δίπλα της (με τόσο άψογα αιτιολογημένο πανομοιότυπο παρελθόν)...

Εμ, γι' αυτό το τρίτο είδος είναι το χειρότερο, γιατί ΔΕ φαίνεται.  Δεν ξέρεις με τι έχεις να κάνεις. Οι ανήκοντες σ' αυτό δεν κοροϊδεύουν συνειδητά, όπως πιθανόν να προσπαθούσε να κάνει κάποια υποκατηγορία του Α. Κοροϊδεύουν, χωρς να το έχουν βάλει σκοπό (συνήθως και τον εαυτό τους). Εν τέλει, όμως, κοροϊδεύουν  κ ά θ ε   φ ο ρ ά, αφού τίποτα μα τίποτα (ούτε την εντιμότητα ούτε το ήθος ούτε τη συνέπεια - που νομίζουν ότι έχουν) βάζουν  πάνω από την ικανοποίηση του "καλού και σπάνιου" βολέματός τους...

Τις προάλλες φιλοξενήθηκα στο σπίτι μίας πολύ καλής φίλης. Ανήκει στους ανθρώπους εκείνους που θεωρούν τη φιλοξενία κομμάτι της καθημερινότητάς τους κι έχει διαμορφώσει τη σοφίτα της οικογενειακής πολύκατοικίας σε ξεχωριστό διαμέρισμα για να φιλοξενεί τους φίλους της. Σ' εμένα, μάλιστα, επιμένει να δώσει και κλειδί, για να πηγαίνω όποτε θέλω. Εκείνο το βράδυ, φιλοξενούσε κι έναν άλλο φίλο της στη σοφίτα, οπότε εγώ έμεινα στο διαμέρισμά της. Υπέροχη θέα της πόλης από ψηλά, ανύπαρκτη τηλεόραση, χαμηλός, γλυκός φωτισμός και κεριά κι ένας πανέμορφος  δίχρονος μπόμπιρας που χαμογελά τις 99 από τις 100 φορές που τον κοιτάζεις, περιφέρεται ασταμάτητα τριγύρω και κυριολεκτικά σκαρφαλώνει πάνω στη μητέρα του, σηκώνει τη μπλούζα της, παραμερίζει μονος του το στηθόδεσμό της και πίνει το γαλατάκι του, κάθε φορά που έχει σχετική όρεξη! Τι όμορφη εικόνα! [Σκέφτηκα ότι χάρη στη Λ., έναν πολύ ξεχωριστό άνθρωπο που γνώρισα πριν λίγα χρόνια, η οποία θήλαζε το κοριτσάκι της  μέχρι τα 4, η εικόνα αυτή δεν μου ήταν πρωτόγνωρη.] 

Κι είναι τελικά τόσο υπέροχα φυσιολογική η εικόνα (ή μάλλον η πράξη), όσο είναι και σπάνια... Ο πανέμορφος μπομπιράκος ήταν ήρεμος, χαμογελαστός και, εν τέλει, πολύ τυχερός... Μα πώς να μην είναι ήρεμος, μου λεει η φίλη μου, αφού είναι η βασική προτεραιότητα όλης της οικογένειας (παππούς, γιαγιά και θείοι ασχολούνται μαζί του  συνεχώς - ζουν σχεδόν όλοι μαζί, ο καθένας στο διαμέρισμά του, σ' εκείνη την οικογενειακή πολυκατοικία με τις τεράστιες μπαλκονόπορτες και θέα τη θάλασσα και τα αστέρια). Είναι καλό, βέβαια, που θηλάζει ως τώρα, μου είπε, αλλά με τη δουλειά κουράζομαι πολύ, όπως και με το θήλαστρο, αφού όταν δεν του δώσω γάλα, το στήθος μου πρήζεται και με πονά. Και σκέφτομαι να το σταματήσω πια. 

Δεν ξέρω αν θα το κάνει. Ξέρω ότι ο μικρούλης είναι από τα πιο χαμογελαστά και ήρεμα παιδάκια που έχω δει κι ότι ξέρει από τώρα ακριβώς πώς να πάρει αυτό που θέλει! Όση ώρα προσπαθούσα να τσεκάρω τα μέηλ μου και να κάνω τσεκ-ιν από το ιντερνετ, είχε έρθει μέσα στο δωμάτιο κι έπαιζε μαζί μου με μια πάνινη μπάλα. Κι αφού καθυστερούσα να του την πετάξω, ήρθε κοντά μου να δει τι είναι αυτό που μου τραβά την προσοχή μακριά από το παιχνίδι μας. "Πάλα", μου είπε, και μου εβαλε την μπαλίτσα στην αγκαλιά, κάνοντας βηματάκια πίσω κι ανοίγοντας τα χεράκια, για να την πιάσει, όταν του την πετάξω :) Περιττό να πω ότι δε χόρταινα να τον παίρνω αγκαλιά και να τον φιλάω παντού, ενώ αυτός γαργαλιόταν και γελούσε! Και ξανά παιχνιδάκια και ξανά φιλάκια και ξανά γελάκια, μέχρι να διψάσει, να πάει για ...γάλα και να επιστρέψει για παιχνίδι δριμύτερος! :)  

Χαλάρωσα τόσο γλυκά μαζί τους εκείνη την ημέρα, που το βράδυ κοιμήθηκα πιο βαθιά από  πολλές προηγούμενες νύχτες...

Καιρό είχα να ακούσω αυτό το τραγούδι, που πριν λίγο έπαιξε ο Δίεση.

Και τι θυμήθηκα: Εμένα, φοιτήτρια, και τη Janniche, επίσης φοιτήτρια, με την οποία συγκατοικήσαμε απο τύχη, αλλά ταιριάξαμε υπέροχα εκείνο το μοναδικό καλοκαίρι στην Πόλη. Είχα walkman, θυμάμαι, και μόλις είχα "ανακαλύψει" αυτό το τραγούδι, το οποίο τρελαινόμουν να ακούω και να τραγουδώ. Την έβαζα να το ακούσει και προσπαθούσα να της εξηγήσω τους στίχους. Ένιωθα, με παιδικό ενθουσιασμό, ότι ακόμα κι αν δεν το καταλάβαινε, θα συγκινούταν κι εκείνη το ίδιο, από τη μουσική και μόνο! Και την έβαζα να το ακούσει ξανά και ξανά και ξανά... :) (Μάλλον θα "μαρτύρησε" η κοπέλα :), γιατί λίγο καιρό μετά το τέλος εκείνης της φοβερής παρέας και συγκατοίκησης, η επαφή μας χάθηκε και τώρα δεν έχω ιδέα τι κάνει). Τιμώντας αυτήν την ανάμνηση, τα πάμπολλα γέλια μας, τις εκμυστηρεύσεις μας και εκείνες τις μικρές αλήθειες (συγκινητικές ανακαλύψεις για τα τόσα κοινά που έχουμε, η μία βορειοευρωπαία και η άλλη από το μεσογειακό νότο) της το αφιερώνω. Και νιώθω ξαφνικά πολύ γλυκά. :)   

 ... ενός αριστουργήματος μπορεί να ξεκουράσει και το πιο εξαντλημένο μυαλό:

:) 

Στη νέα αεροπορική εταιρία αναφέρομαι, την Athens A και στην (ως τώρα) θετική εντύπωση που μου έκανε.

Δωρεάν διαφήμιση...; Μμμμ, δεν έχω αυτό στο νου μου [αν και πιθανόν να πρέπει να ζητήσω το κάτιτις μου... :) ] Περίσσοτερο σκέφτομαι την προαγωγή της (εξ εμπειρίας, δηλ. από πρώτο χέρι) ενημέρωσης.  Αν είμαστε ενημερωμένοι, ενισχύουμε τον ανταγωνισμό στη  συγκεκριμένη εσωτερική αγορά (στην οποία πλέον υπάρχουν 3 κι όχι 2 players) κι αυτό είναι προς όφελος όλων μας. 

Δεδομένου ότι είμαι frequent flyer, έχω παρατηρήσει λοιπόν, ήδη, τα εξής:

- Σε τελευταίας στιγμής αγορές αεροπορικών εισιτηρίων (δηλ. από λίγες μέρες εώς ώρες πριν την πτήση), η καινούρια εταιρία είναι η φθηνότερη (συνήθως με σημαντική διαφορά από την AΕ, π.χ. Μ. Σάββατο η ΑΕ είχε one way εισιτήριο για τον ίδιο προορισμό τελική τιμή 130 ευρώ και η καινούρια 62, και σχετικά μικρή διαφορά από την ΟΑ ). 

Περαιτέρω η καινούρια εταιρία έχει συμπαθητικά αεροπλάνα (που μοιάζουν καινούρια και δεν είναι ούτε πολύ μικρά - όπως τα ελικοφόρα της ΟΑ, με τα συχνά σπασμένα καθίσματα και τα φθαρμένα υφάσματα ούτε μεγάλα), προσφέρει μπουκαλάκι με νερό σε κάθε θέση επιβάτη (για μένα που πίνω πολύ νερό αυτό ήταν λόγος να πανηγυρίζω, αφού με τα νέα μέτρα στα αεροδρόμια δεν μπορείς να περάσεις από τον έλεγχο χειραποσκευών καθόλου νερό, ενώ δεν μπορείς εύκολα να βρεις νερό στον χώρο πριν από την επιβίβαση), φρέσκο σάντουιτς (κατ' επιλογή με σαλάμι, σολωμό ή vegetarian και μάλιστα σε πολύ καλής ποιότητας ψωμάκια  - όχι σαν τα ψωμάκια/ασβέστη που έχει η ΑΕ και μάλιστα όχι για το σύνολο των επιβατών, αλλά για τους business και τους frequent flyers στα lounge της) και βέβαια, το καθιερωμένο αναψυκτικό, χυμό ή καφέ που προσφέρουν και οι άλλες εταιρίες.

Δύο φορές που ταξίδεψα ως τώρα, δεν υπήρξε καθυστέρηση (η εταιρία ουσιαστικά λειτουργεί σε όλους τους προορισμούς της από τα μέσα Απριλίου), αλλά παρατήρησα ότι ο χρόνος επιβίβασης είναι 45' πριν την ωρα αναχώρησης (ΑΕ και ΟΑ - πλέον - έχουν 30').

- Να πω, όμως, ότι για πρώιμες αγορές εισιτηρίων με την ΑΕ (σε ορισμένους προορισμούς και ορισμένες πτήσεις κι όχι σε όλες, όπως διαφημίζει), δηλ. για αγορές 1 1/2,  - 2 + μήνες πριν την πτήση, οι τιμές (τώρα τελευταία) είναι εξαιρετικά χαμηλές: Έβγαλα πρόσφατα πήγαινε- έλα Αθήνα-Θεσσαλονίκη με 58 ευρώ (!) τελική τιμή (ενώ εώς τώρα το φθηνότερο που έβρισκα ήταν γύρω στα 80 πήγαινέ έλα με την ίδια εταιρία - πάντα μιλάμε για αγορά εισιτηρίων πολύ καιρό πριν το ταξίδι). Στα τελευταίας στιγμής εισιτήρια η ΑΕ είναι η ακριβότερη από τις 3. [Η ΟΑ, αντίθετα, αρκετές φορές είδα να ανταγωνίζεται την καινούρια σε τελευταίας στιγμής αγορές με μικρή διαφορά της τάξης των 10 ευρώ παραπάνω].

Μέχρι πρόσφατα μάλιστα η πρακτική της ΑΕ ήταν ότι για αυτά τα φθηνά εισιτήρια, αν δεν ταξιδέψεις τελικά, χάνεις την αξία του εισιτηρίου και το service fee των 6 ευρώ, ΑΛΛΑ σου επιστρέφουν τους φόρους. Αλλαξε, όμως, αυτό, όπως προχθές πληροφορήθηκα, κι έτσι σου χρεώνουν + 14 ευρώ ανά εισιτήριο για την ακύρωση. Δεδομενου ότι όλα τα αεροδρόμια πλην του Ελ. Βεν. έχουν φόρο 15 ευρώ (τόσο χρεώνει η ΑΕ), σαφέστατα χάνεις ΟΛΑ σου τα χρήματα, αν τυχόν βγάλεις από τα φθηνα εισιτήρια μήνες πριν και τελικά δεν ταξιδέψεις.  Ως εκ τούτου, τα (λίγα υπάρχοντα, όπως διαπίστωσα) πολύ φθηνα εισιτήρια, καλό είναι να τα βγάζουμε αν είμαστε σίγουροι για τη μέρα και ώρα του ταξιδιού, αλλιώς πάνε χαμένα  όλα τα χρήματα που δώσαμε γι' αυτά (έτσι έχασα αυτήν την εβδομάδα λόγω των αλλαγών -ώρας! -που έπρεπε να κάνω γύρω στα 85 ευρώ από εκδοθέντα από το Φλεβάρη εισιτήρια και αναγκάστηκα να αγοράσω τελευταίας στιγμής καινούρια, οπότε διαπίστωσα ότι φθηνότερη όλων ήταν η καινούρια εταιρία .. και, σαφέστατα, η συνολική μου απώλεια είναι τα 85 + τη τιμή των καινούριων εισιτηρίων, κλαψ!).    

Δεδομένου ότι μίλησα πιο πάνω και για το τι προσφέρει η καινούρια εταιρία ως αναλώσιμο κατά τη διάρκεια της πτήσης,  να γράψω και το τι προσφέρουν  οι άλλες δύο: Η ΟΑ δίνει κρουασάν με σοκολάτα συσκευασμένο ή ξηρούς καρπούς ή κάτι πατατάκια γλυκά με γεύση μπουγάτσας, ψημένα και σχετικά υγιεινά ως σνακ, αλλά συνήθως δεν έχει αναψυκτικό (μόνο νερό, καφέ και χυμό). Η ΑΕ από την άλλη (σε ορισμένες μόνο πτήσεις, το τονίζω αυτό) δίνει κρουασάν ή ξηρούς καρπούς - παλιά έδιναν εναλλακτικά ένα μεγάλο συσκευασμένο μπισκότο american style). Έχει αναψυκτικά, νερό και χυμό, αλλά ο "χυμός " είναι νέκταρ πορτοκαλιού με ζάχαρη (μπλιαχ, αλλά φθηνότερος) κι όχι κανονικός χυμός (έστω συσκευασμένος, αλλά χωρίς ζάχαρη, όπως αυτός της ΟΑ). Επίσης, σε πολλές πτήσεις η ΑΕ δεν προσφέρει κανένα αναλώσιμο για φαγητό, παρά μόνο για ποτό.  Τέλος, στο θέμα της ακρίβειας στις ώρες άφιξης (αυτό είναι το σημαντικό για μένα κι όχι τόσο η ώρα αναχώρησης), είναι γνωστό ότι η ΟΑ γενικά καθυστερεί, ενώ η ΑΕ είναι γενικά στην ώρα της. Επίσης, η ΑΕ έχει (επίσης γενικά) μεγαλύτερα αεροπλάνα και τα πιο καινούρια που έχει προμηθευτεί είναι ουάου!

Σταθηκα στις παραπάνω λεπτομέρειες, για να δώσω μία πλήρη εικόνα των υπηρεσιών (όπως εγώ τις έχω αντιληφθεί). Για μένα, πάντως, για να είμαι ειλικρινής, το σημαντικό  είναι τα φθηνά εισιτήρια (όσο πιο φθηνά, τόσο πιο καλά) και οι έγκυρες αφίξεις - και χωρίς να μου προσφέρουν τίποτα απολύτως ως αναλώσιμο (εκτός από νερό, βέβαια, που μου είναι απαραίτητο). 

Αυτάαααα! Όσοι σχεδιάζουν ταξίδια εντός Ελλάδος, λοιπόν, βουρ για έρευνα και σύγκριση τιμών στις ιστοσελίδες αυτών των τριών αεροπορικών εταιριών (δίνω ευχαρίστως τα λινκς σε όποιον δεν τα βρίσκει). Υπ' όψη ότι οι τιμές αλλάζουν συχνά στα ηλεκτρονικά τους συστήματα, ειδικά όσο πλησιάζει η ημερομηνία του ταξιδιού (μερικές φορές "παίζουν", ακόμα και το τελευταίο βράδυ πριν την πτήση, κάποιες φορές πέφτοντας π.χ. γύρω στα 15 -20 ευρώ χαμηλότερα από τη γενικά υψηλή τους τιμή και κάποιες φορές μένοντας στάσιμες ή ανεβαίνοντας). Εκεί, στο last minute, όποιον κανόνα πάω να βγάλω για την κάθε εταιρία και το πώς λειτουργεί το σύστημά της, αναιρείται ... :)