... πέρασε από τότε που γεννήθηκε.

Είναι άσχημα όλα τα νεογέννητα, έχω την εντύπωση, αλλά ο δικός μας παραήταν. Με μαϊμουδάκι έμοιαζε εκείνες τις πρώτες μέρες, στις πρώτες πρώτες του φωτογραφίες δε, ακόμα και με "άλιεν".

Τις κοιτούσαμε με τη μητέρα μου τις προάλλες και δεν μπορούσαμε να συγκρατήσουμε τα γέλια μας.

Και τώρα, σωστός κούκλος! Πολύ όμορφος, αλήθεια! Γελάει και συνέχεια, δε, και φωτίζεται ο κόσμος!Κανέναν δεν αφήνει ασυγκίνητο, γνωστό και άγνωστο.

Και ναι, είμαι αντικειμενικότατη. (Έτσι πιστεύω τουλάχιστον, αλλιώς, υποθέτω, δε θα έβλεπα και την τόση νεογέννητη ασχήμια του).

Και ναι, τον λατρεύω.

Κι επειδή η αγάπη μου γι' αυτόν είναι τόσο μα τόσο μεγάλη κι η μανούλα του (που τον έχει στον κόρφο της κάθε μέρα και κάθε νύχτα έναν χρόνο τώρα) σίγουρα τον αγαπάει περισσότερο, αδυνατώ να συλλάβω το εύρος της μητρικής αγάπης...