"Σ' αγαπώ κι από- κι απόψε θα σ' το πω,

σ' αγαπώ, καλέ μου, σα Θεό μου σ' αγαπώ".

Από το "Σ'αγαπώ" σε μουσική Μ. Χατζικάκι και στίχους Α. Σακελλάριου.

Χθες βράδυ είχα ένα μοναδικό βίωμα αγάπης ακούγοντας και τραγουδώντας αυτούς τους στίχους. Αδυνατώ, τελικά, να το περιγράψω με λόγια... κι ίσως δεν έχει και σημασία να το κάνω. Αρκεί να σταθώ στα δάκρυα συγκίνησης και την αλήθεια των άλλων, το δικό μου ευτυχίας χαμόγελο (που δεν έφυγε απ' τα χείλη μου όλη μέρα σήμερα) και τους στίχους αυτούς, που δεν έχω πάψει όλη μέρα να σιγοτραγουδώ...

Αναζητούμε όλοι την αγάπη, με τα όμορφα φορέματά της (τη χαρά, την τρυφερότητα, τη συντροφικότητα, το σεβασμό, την επικοινωνία) και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι για να τη βρούμε και να τη λάβουμε, πρέπει να την έχουμε μέσα μας πρώτα...Εστιάζουμε στους άλλους, στο τι θέλουμε να μας δώσουν. Κι εστιάζουμε τόσο στο να λάβουμε ... γιατί εμείς δεν το έχουμε. Θα τον αγαπάω, αν 1), αν 2), αν 3) .... Ωραία που θα ήταν να μας έλεγε κι εμάς: Θα σ' αγαπάω, αν είσαι έτσι, αν κάνεις αυτό, αν δίνεις το άλλο... Αγάπη υπό όρους; Ανέκδοτο... κι όμως...the story of my life και δεν είχα ιδέα... 

Κάποιοι από εμάς, αν τη βρούμε την αγάπη σε κάποιον, επειδή ακριβώς δεν την έχουμε μέσα μας, τη χαλάμε. Κι όπως δεν απολαμβάνει το φαγητό ο πεινασμένος, δεν απολαμβάνουμε την αγάπη κι εμείς, χάνεται η γεύση της, καθώς μας καιει τα σωθικά. Γι' αυτό νιώθουμε πώς η αγάπη "πονάει", πώς είναι κάτι δύσκολο, άπιαστο και θέλει προσοχή. Έτσι μας είπαν, καθώς μεγαλώναμε, έτσι λένε τα τραγούδια, έτσι λέει η ζωή.

Ε, λοιπόν, όχι! Η αγάπη είναι χαρά, η αγάπη ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΟΝΟ! Δεν παιδεύει. Εκπαιδεύει...μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Αρκεί να εστιάσουμε μέσα μας ....